Daan Olivier

Als hij nu moe is, zegt hij dat gewoon

Daan Olivier, wielrenner

Daan Olivier werd gepest op de basisschool en dat ontwikkelde zich tot faalangst. Het kostte hem bijna zijn wielercarrière. In Italië werd hij weer liefhebber.

Dennis Meinema
5 januari 2017 om 18:47

Hij zegt dat zijn vuisten beginnen te jeuken. Zijn gevouwen armen duwt hij stevig tegen zijn borst. De lijntjes in zijn voorhoofd gaan van opwinding in de vorm van een regenboog. „Als ik ze nu tegenkom, dan, dan…” Hij recht zijn rug, en herpakt zich: „Dan denk ik: wie het laatst lacht…”

Wielrenner Daan Olivier (24), net ingelijfd door team Lotto-Jumbo, wordt er onpasselijk van als hij praat over de pesterijen op zijn basisschool in Oegstgeest, in groep 5 en 6. Ze hebben zijn zelfvertrouwen blijvend beschadigd. „Ik was een lange slungel, het sulletje van de klas. Bij de gymles werd ik als laatste gekozen. Ik was zo slecht dat ik mezelf ook niet in mijn team had willen hebben.” Ter overcompensatie ging hij ontzettend zijn best doen. Daar is de faalangst begonnen.

Op de middelbare school ging het beter. „Ik ontdekte dat ik werd geaccepteerd zolang ik niet het achterste van mijn tong liet zien.” In die jonge tienerjaren leefde hij vooral binnen de veilige muren van zijn ouderlijk huis, afwisselend bij vader en moeder, die op zijn vijfde uit elkaar waren gegaan. Hij gamede veel – „op een gegeven moment was ik met FIFA zo goed dat ik met de keeper kon scoren”.

Twee jaar mocht Olivier lanterfanten. Toen vonden zijn ouders dat hij moest gaan sporten. Op bezoek bij een oom en tante in Friesland stond hij voor het eerst op schaatsen, een decennium geleden. Bleek een openbaring: hierin zou hij de beste worden, dan zou de erkenning toch komen. Het hele weekend is hij „als een gek” rondjes blijven rijden.

De gelukkigste dagen van zijn leven

In de zomermaanden fietst een schaatser om zijn conditie op peil te houden. Dat ging Olivier zo goed af dat hij door wielerclub Swift uit Leiden gevraagd werd voor een Zeeuwse klassieker, kasseien incluis. Hij reed de wedstrijd uit en dat was tweederde van de renners niet gelukt. Olivier maakte met zichzelf de afspraak: ‘Ik ga door met de sport waarmee ik me plaats voor het NK.’

Het NK wielrennen van 2008 liep uit op een sof: hij viel en moest opgeven. Oude wonden werden opengereten. „Mijn complete zelfvertrouwen haalde ik uit het fietsen. Was ik hier dan toch niet goed in?”

Welzeker. Olivier werd als junior opgepikt door de nationale wielerbond. „Fucking gaaf” was het om in een oranje pakje rond te rijden. Op testdagen in de Belgische Ardennen werd zijn talent pas echt duidelijk: hij reed als snelste junior ooit de Côte de Wanne op. „Ik voelde me twee keer zo breed worden. Wat een euforie. Het geeft zo’n ongelooflijke kick om ergens goed in te zijn.” Niet veel later hing Rabobank aan de lijn: of hij in de opleidingsploeg wilde. Het waren de gelukkigste dagen van zijn leven.

Zijn enige doel in die tijd: ooit top-5 in de Tour rijden. De havo liet hij lopen. Na een jaar in een sportinternaat op Papendal verhuisde hij terug naar een prikkelarme omgeving, naar zijn vader in Oegstgeest. De ereplaatsen kwamen als vanzelf. Bergop kon hij Tom Dumoulin en Wilco Kelderman bijbenen. Toen zij de stap naar de profs maakten, bleef hij over als hét klimtalent van Nederland.

Die verwachtingen loste hij in bij wielerploeg Giant, maar pas na een verloren jaar waarin hij zich zo hard had afgebeuld dat hij een grens had overschreden. Op het dieptepunt woog hij 59 kilo, bij 1 meter 88. „Het eerste wat een klimmer denkt als hij bergop moet lossen is: ‘ik ben te zwaar.’ Dat probleem wordt onderschat in het wielerpeloton.”

Olivier herstelde. In 2014 werd hij vijftiende in de Ronde van Californië, in augustus won hij het jongerenklassement van de Ronde van Burgos. Maar met het succes groeide de angst om te falen. Haalde hij tijdens een training bepaalde waardes niet, dan werd hij boos op zichzelf. „Ik leefde voortdurend in een soort schuld. Mijn hele lijf stond onder spanning. Tegen mijn vrienden deed ik kortaf. Hulp accepteerde ik niet.”

Vorig jaar maart „knapte de snaar” toen hij in een Spaanse wielerkoers onderuitging. „Ik was er zo klaar mee, met fietsen, met deze manier van leven.” Aan alle kanten probeerden mensen hem op andere gedachten te brengen, maar zijn besluit stond vast: per direct was Daan Olivier wielrenner af.

Moeite met prestatiemaatschappij

Hij besloot te gaan studeren, commerciële economie in Leiden. Hij haalde netjes binnen een jaar zijn propedeuse, met een 8,7 gemiddeld. Voor werkstukken zat hij uren in de bibliotheek, pas tevreden met complete boekwerken die gewaardeerd werden met een 10. „Ik legde mezelf wéér die druk op. Dat was nogal confronterend. Hetzelfde zag ik bij mijn medestudenten, bij mensen uit het bedrijfsleven. Jarenlang doen ze iets wat ze niet leuk vinden, enkel en alleen om te presteren. In onze maatschappij word je beoordeeld op wat je doet, niet op wie je bent. Dat vind ik erg lastig.”

Afgelopen zomer vroeg zijn vriend en wielerprof Floris Gerts hem mee op hoogtestage in Italië. Gewoon, om samen lekker te fietsen. Op de laatste dag maakten ze een tocht van zeven uur, in de stromende regen. Hij raakte uitgeput, maar vond het machtig mooi. „Ik fietste weer als liefhebber. Daarvoor ging het alleen maar om presteren.”

Nog in Livigno belde hij met zijn manager. Hij wilde weer koersen. Lotto-Jumbo, met oude bekenden van Rabo, hapte toe. Na een gesprek volgde een aanbieding. Moest hij dit doen, zo snel? „Fuck it. Dit is een second in a lifetime oppurtunity.”

Voortaan accepteert Olivier hulp. Van ploegleider Merijn Zeeman, van sportpsycholoog Marco Hoogerland, van zijn vrienden. Als hij moe is van een training, dan zegt hij dat gewoon. En als hij zich niet fit voelt, stopt hij. Deed hij afgelopen week drie keer. Tegennatuurlijk voor iemand die bang is om te falen. Maar voor hem is het de manier om gelukkig te blijven. In april maakt hij vermoedelijk zijn rentree. Zijn doel is de Ronde van Spanje, als knecht van Steven Kruijswijk. „En voor de rest zien we het wel.”

Bron: [www.nrc.nl]



Daan Olivier mag van de UCI pas vanaf 27 april weer in competitie treden. Dat heeft te maken met het biopaspoort waar je een halfjaar in moet zitten.

Mooi en apart om te lezen
Lijkt me bijna een kansloze missie in de harde topsport.....

Daan Olivier mag van de UCI pas vanaf 27 april weer in competitie treden. Dat heeft te maken met het biopaspoort waar je een halfjaar in moet zitten. ????
Er zijn toch vaker renners die overstappen van een CT of PCT-team zonder biopaspoort in de winter en dan al in Januari koersen ??
gr

[www.leidschdagblad.nl]

ton duk Schreef:
-------------------------------------------------------
>
> Daan Olivier mag van de UCI pas vanaf 27 april
> weer in competitie treden. Dat heeft te maken met
> het biopaspoort waar je een halfjaar in moet
> zitten. ????
> Er zijn toch vaker renners die overstappen van een
> CT of PCT-team zonder biopaspoort in de winter en
> dan al in Januari koersen ??
> gr

het gaat niet om je vorige team, het gaat er om of je je op tijd beschikbaar stelt voor de pool. Die andere renners die overstappen (of hun adviseurs) zijn blijkbaar wel zo verstandig om zich op tijd aan te melden ... (speelde ook al bij bv. de come-back van Lance Armstrong)
Het verhaal van Olivier is ook wel vrij uitzonderlijk, vanuit het 'niets' in de WT.



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 06/01/2017 11:31 door MarcoV.

Dank je, MarcoV
gr

Het blijven mensen. Dat wordt vaak vergeten. Zelf weet je altijd waarom je dingen doet, welke gevoelens en angsten je erbij hebt, de afwegingen die dat met zich meebrengt etc.
Als wielervolger ken je die overwegingen en gevoelens allemaal niet en oordeel je al snel op basis van de uitslagen en een vluchtig interview.

Geweldig verhaal. Heerlijk ook dat hij geen fietsende vader had maar alle kracht uit zichzelf haalt. Mooi dat er tenminste nog iemand gelukkig is in dit godvergeten land.

Ik ben heel gelukkig in dit fijne land.

Eindhovuh Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ik ben heel gelukkig in dit fijne land.

Er zijn er die gelukkig zijn op een vuilnisbelt. Of in de gevangenis. Of pas als ze dood zijn.
Een mestkever Is ook vast gelukkig met een bol stront.

En er zijn mensen die in een land en tijd leven waar het op tal van gebieden nog nooit zo goed is gegaan en ervoor kiezen zich vooral te focussen op alles wat nog niet perfect is.
Keuzes.

Ga dan lekker naar een land waar je wel gelukkig zou zijn.

Ik ben alleen ongelukkig omdat het hier gvd koud is.

Eindhovuh Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ik ben heel gelukkig in dit fijne land.

Ik hou het op zeer tevreden (ik ben getrouwd namelijk)
gr

Daan Olivier was een groot talent. Het wordt nu duidelijk waarmee hij heeft geworsteld.
Niks vreemds aan wat mij betreft. Lijkt me dan ook een prima versterking voor Lotto-Jumbo.

Altijd interessant om zo'n persoonlijk verhaal te horen. Moet niet makkelijk zijn om het onder ogen te zien en te delen. Zal de volgende keer als ik hem op TV zie rijden toch wel wat meer van hem kunnen genieten.

Dat het nog nooit zo goed in dit land is gegaan is een stelling die zeer discutabel is. Dat het misschien wel beter dan ooit gaat met het Nederlandse wielrennen lijkt me beter te verdedigen.

On Topic: Mooi verhaal, maar ik snap niet dat de medische staf en ploegleiding niet eerder ingegrepen hebben. Een BMI van 16,7 is echt zwaar ondergewicht.



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 06/01/2017 15:01 door Stümpert.

Jammer dat het bij Giant niet is gelukt om hem binnenboord te houden (wellicht had men hem beter kunnen begeleiden). Hoop dat men hem bij LTJ voldoende ondersteuning kan bieden. Heeft fysiek de potentie om een goede renner te worden.

homo!

Eindhovuh Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ik ben heel gelukkig in dit fijne land.

Ik bedoelde te zeggen dat dat geen nieuwswaarde heeft. Als Daan maar gelukkig is in dit godvergeten land.

Aan Sub

Moedig dat je uit de kast komt. Nu begrijp ik je naam. Subcultuur. Maar eigenlijk interesseert het me niet dat je op mannen valt. Zal wel, denk ik.

Ik vind deze opmerking ook niet echt gepast. Zonder bewijs of zonder dat hij er openlijk voor uit komt. Maar er is wel degelijk een homofobie is het wielrennen. Filemon maakte er een bijdrage over voor de nieuwsbv. Lijkt me ook niet makkelijk om in een macho omgeving te fietsen, met hoeren neukende ploeggenoten. Zelfs als hetero zal ik mij daar niet prettig tussen voelen.

Uhm, Sub vindt Inigo een homo.

Info Inigo Cuesta
[www.dewielersite.nl]

Goed om zijn verhaal te horen. Hopelijk wordt hij goed begeleid bij Lotto-Jumbo. Dergelijke problemen zijn niet zomaar als sneeuw voor de zon verdwenen.

> > Ik ben heel gelukkig in dit fijne land.
>
> Ik hou het op zeer tevreden (ik ben getrouwd
> namelijk)

Hahahahaha, erg leuk Ton dat nuanceverschil!

Wil je m'n telefoonnummer?

Ik dacht eerder aan Landaluze.