Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Tour de France 2017 (2.UWT), etappe 11
Gepost door El Chaba
Tour de France 2017 (2.UWT), etappe 11:
Eymet - Pau (203,5 km)
Marcel Kittel.
Kaartje:
Profiel:
De beklimmingen:
16:19-16:38 | km 145,5/–58,0 | Cat. 4: Côte d'Aire-sur-l'Adour (143 m / 1,2 km à 4,2%)
Marcel Kittel maar weer eens.
Top 10 AK na etappe 10:
11 Chris Froome (GBr) Team Sky 42:27:28
2 Fabio Aru (Ita) Astana Pro Team 0:00:18
3 Romain Bardet (Fra) Ag2r La Mondiale 0:00:51
4 Rigoberto Uran (Col) Cannondale - Drapac Pro Cycling Team 0:00:55
5 Jakob Fuglsang (Den) Astana Pro Team 0:01:37
6 Daniel Martin (Irl) Quick Step Floors 0:01:44
7 Simon Yates (GBr) Orica - Scott 0:02:02
8 Nairo Alexander Quintana Rojas (Col) Movistar Team 0:02:13
9 Mikel Landa Meana (Esp) Team Sky 0:03:06
10 George Bennett (NZl) Team LottoNL - Jumbo 0:03:53
Start: 13.00 uur.
Finish: rond 17.50 uur
lekker weertje
Michael Rasmussen ziet tien jaar na dato nog vele lekken in dopingcontroles
BANKROET, MAAR GELUKKIG
BERGERAC -
De geletruidrager die vier dagen voor Parijs in gewonnen positie door zijn eigen ploeg uit de Tour de France wordt gezet. Het is een unicum in de geschiedenis van ’s werelds belangrijkste wielerwedstrijd. Het is deze maand alweer tien jaar geleden dat Michael Rasmussen door de Rabobank-ploeg in Pau naar huis werd gestuurd. Als columnist van de Deense krant Ekstra Bladet is hij nu weer van de partij. Getekend door de dag die zijn leven drastisch veranderde.
Als de dag van gisteren. Zo kan Michael Rasmussen iedere emotie uit die roemruchte Tour weer voelen. De vreugde, zijn genoegdoening, maar natuurlijk ook de teleurstelling en het verdriet om het maillot jaune zo uit handen te geven. „Jarenlang ging ik met die deceptie naar bed en stond ik er mee op. De laatste tijd sta ik er hooguit nog een keer per week bij stil. Dat is een teken dat ik mijn leven eindelijk weer oppak.”
Het voelt voor Rasmussen niet alleen dat op die 25e juli 2007 zijn Tour-zege werd afgepakt, maar dat ook zijn hele leven op de kop werd gezet. „Ik zal voor altijd door het leven gaan als de man die de Tour niet won. Zo zullen de mensen mij herinneren. Die dag was het begin van jarenlange rechtszaken. Ik moest geheimen opbiechten die ik wellicht liever verzwegen had. Voorheen stond ik te boek als een leugenaar, nu word ik veroordeeld omdat ik de waarheid vertel. Mijn geloofwaardigheid is enorm beschadigd. Dat is geen makkelijke situatie. Ik voel me echter bevrijd dat ik mezelf nu iedere dag in de spiegel recht in de ogen kan aankijken. Voor mezelf heb ik mijn integriteit terug gewonnen.”
Rasmussen verloor bijna alles. Had hij als Tour-winnaar onbezoldigd zijn leven kunnen vervolgen, nu moet hij weer werken voor zijn dagelijkse kost. Dat hij in de wielersport sinds die dag ’persona non grata’ was, merkte hij keer op keer. Geen ploeg mocht hem meer in dienst nemen en toen hij vervolgens met een eigen team (Christina Watches) kwam, was hij bijna nergens welkom. In zijn privéleven liepen de spanningen door de nasleep van die Tour zodanig op dat zijn huwelijk strandde
en hij zijn kapitale villa aan het Gardameer moest verlaten. Inmiddels woont hij alweer een paar jaar in het Deense Holbaek, waar hij opgroeide.
„Een van mijn beste, maar tevens slechtste eigenschappen is dat ik niet tegen verlies kan. Mijn ex-vrouw heeft me tijdens de zware rechtszaken wel eens gevraagd of ik het niet kon opgeven. Maar zo zit ik niet in elkaar. De tegenslagen stapelden zich de afgelopen jaren inderdaad op. Ik denk dat genoeg mensen een pistool in hun mond hadden gezet. Ik ben nu echter gelukkig met het leven dat ik leid en dat ik weer vooruit in plaats van achteruit kijk. Ik ben best een sociaal figuur, zolang ik niet op een fiets hoef te rijden...”
Rasmussen is inmiddels werkzaam als sportleraar op een school met een holistische benadering. „Een keer per jaar gaan we met zo’n tweehonderd leerlingen een week naar Ghana om hen een breder perspectief op het leven te geven. Verder geef ik mountainbikelessen, maar ook lezingen over hoe je in het leven iets kan bereiken. Zo ben ik ook actief op een school waar jongeren tussen de 18 en 30 jaar die ADHD of bijvoorbeeld Asperger hebben en werkloos thuis zitten. Wij proberen hen het vertrouwen te geven dat ze iets kunnen opbouwen in de maatschappij. Met hen fietsen we een keer per jaar van Denemarken naar l’Alpe d’Huez. Het doel is om ze te laten zien dat ze het onmogelijke toch kunnen realiseren.”
Je bent ook opnieuw een boek aan het schrijven
, dat in november verschijnt. Waar gaat dit over?
„Ik heb mezelf een spiegel voor gehouden en mezelf afgevraagd waarom ik bepaalde keuzes in het leven heb gemaakt. Ik heb die tien jaar nodig gehad om antwoord te vinden waarom je alles over hebt om te winnen. Het is eenvoudig om op te schrijven wat er allemaal gebeurd is en welke producten je allemaal genomen hebt. Nu zoek ik overal naar de diepere betekenis hierachter. Dat was heel confronterend.”
Was je verbaasd over het boek van Thomas Dekker?
„Nee, totaal niet. Over zijn dopinggebruik heeft Thomas alleen maar zijn versie herhaald van wat ik al tientallen malen eerder heb verteld. Er stond niks nieuws in. Dat verbaast me overigens niet. Thomas zal ook nog verplichtingen hebben richting zijn voormalige werkgever (afkoopcontract met Rabobank, red.).”
Je hebt tegen ons je dopingprogramma tijdens de Tour van 2007 opgebiecht. Twee bloedtransfusies, om de dag via een injectie vijfhonderd eenheden dynepo, cortisonen en insuline. Nooit testte je positief. Ook niet bij hertests later. Ben je daar niet verbaasd over?
„Nee. De dopingcontrole is een IQ-test. Ik ben slimmer dan de controleurs
. Je hebt een framework dat je als een speelveld moet zien. Als je wilt winnen kun je niet safe in het midden spelen, dan moet je de lijnen opzoeken. Je mag echter nooit die lijnen overschrijden. Zolang je dat niet doet, is er niks aan de hand. Ik heb nooit onnodige risico’s genomen. Mijn normale hematocriet lag rond de 39, maar ik ging nooit verder dan 43. Andere renners, zoals Michael Boogerd en Thomas Dekker zochten zelf ook wel eens de grens van 50 op
.”
Is de wielersport in tien jaar tijd veranderd?
„Ja, zonder twijfel. De controles zijn verbeterd. Er worden absoluut meer producten gevonden. Daarbij is de cultuur veranderd. In mijn periode wist je dat je zonder bepaalde producten niet mee deed om de prijzen. Tegenwoordig heerst het besef dat je ook schoon kunt winnen.”
Gebruiken nog veel renners in deze Tour verboden producten?
„Je moet heel naïef zijn als je denkt dat producten en methodes die niet gevonden kunnen worden bij een dopingcontrole niet gebruikt worden. Het is bekend dat cortisonen nog steeds op grote schaal gebruikt worden in het peloton. Dit product is enorm prestatiebevorderend
. De UCI heeft echter nooit een positieve test op cortisonen. Ze kunnen niet eens bepalen hoe je het in het lichaam krijgt. Denk je dat niemand misbruik maakt van dat lek bij de controles?”
En bloeddoping dan?
„Ik zou vandaag de dag nog altijd dezelfde methodes kunnen gebruiken als tien jaar geleden, zonder dat ik bij een controle tegen de lamp zou lopen. Zonder enkel probleem zou ik in de Tour mijn hematocriet opnieuw tussen de 40 en 43 kunnen verhogen. Niemand zou iets in de gaten hebben. Mijn biologisch paspoort zou niet verdacht zijn.”
Gebeurt dit nog?
„Als je de mogelijkheden hebt en de wens om te winnen heel groot is, dan zullen ze nog altijd naar deze methodes grijpen. Het zoeken naar de gaten in de dopingcontroles maakt deel uit van de professionele sport. Al meer dan honderd jaar is dat het geval en dat zal nooit veranderen. Kijk maar naar het schandaal rond de Russische atleten, de positieve tests op epo van Pirazzi en Ruffoni voor de Giro en Cardoso voor de Tour. Als je het slim doet, kunnen ze je nooit pakken.”
BANKROET, MAAR GELUKKIG
BERGERAC -
De geletruidrager die vier dagen voor Parijs in gewonnen positie door zijn eigen ploeg uit de Tour de France wordt gezet. Het is een unicum in de geschiedenis van ’s werelds belangrijkste wielerwedstrijd. Het is deze maand alweer tien jaar geleden dat Michael Rasmussen door de Rabobank-ploeg in Pau naar huis werd gestuurd. Als columnist van de Deense krant Ekstra Bladet is hij nu weer van de partij. Getekend door de dag die zijn leven drastisch veranderde.
Als de dag van gisteren. Zo kan Michael Rasmussen iedere emotie uit die roemruchte Tour weer voelen. De vreugde, zijn genoegdoening, maar natuurlijk ook de teleurstelling en het verdriet om het maillot jaune zo uit handen te geven. „Jarenlang ging ik met die deceptie naar bed en stond ik er mee op. De laatste tijd sta ik er hooguit nog een keer per week bij stil. Dat is een teken dat ik mijn leven eindelijk weer oppak.”
Het voelt voor Rasmussen niet alleen dat op die 25e juli 2007 zijn Tour-zege werd afgepakt, maar dat ook zijn hele leven op de kop werd gezet. „Ik zal voor altijd door het leven gaan als de man die de Tour niet won. Zo zullen de mensen mij herinneren. Die dag was het begin van jarenlange rechtszaken. Ik moest geheimen opbiechten die ik wellicht liever verzwegen had. Voorheen stond ik te boek als een leugenaar, nu word ik veroordeeld omdat ik de waarheid vertel. Mijn geloofwaardigheid is enorm beschadigd. Dat is geen makkelijke situatie. Ik voel me echter bevrijd dat ik mezelf nu iedere dag in de spiegel recht in de ogen kan aankijken. Voor mezelf heb ik mijn integriteit terug gewonnen.”
Rasmussen verloor bijna alles. Had hij als Tour-winnaar onbezoldigd zijn leven kunnen vervolgen, nu moet hij weer werken voor zijn dagelijkse kost. Dat hij in de wielersport sinds die dag ’persona non grata’ was, merkte hij keer op keer. Geen ploeg mocht hem meer in dienst nemen en toen hij vervolgens met een eigen team (Christina Watches) kwam, was hij bijna nergens welkom. In zijn privéleven liepen de spanningen door de nasleep van die Tour zodanig op dat zijn huwelijk strandde
en hij zijn kapitale villa aan het Gardameer moest verlaten. Inmiddels woont hij alweer een paar jaar in het Deense Holbaek, waar hij opgroeide.
„Een van mijn beste, maar tevens slechtste eigenschappen is dat ik niet tegen verlies kan. Mijn ex-vrouw heeft me tijdens de zware rechtszaken wel eens gevraagd of ik het niet kon opgeven. Maar zo zit ik niet in elkaar. De tegenslagen stapelden zich de afgelopen jaren inderdaad op. Ik denk dat genoeg mensen een pistool in hun mond hadden gezet. Ik ben nu echter gelukkig met het leven dat ik leid en dat ik weer vooruit in plaats van achteruit kijk. Ik ben best een sociaal figuur, zolang ik niet op een fiets hoef te rijden...”
Rasmussen is inmiddels werkzaam als sportleraar op een school met een holistische benadering. „Een keer per jaar gaan we met zo’n tweehonderd leerlingen een week naar Ghana om hen een breder perspectief op het leven te geven. Verder geef ik mountainbikelessen, maar ook lezingen over hoe je in het leven iets kan bereiken. Zo ben ik ook actief op een school waar jongeren tussen de 18 en 30 jaar die ADHD of bijvoorbeeld Asperger hebben en werkloos thuis zitten. Wij proberen hen het vertrouwen te geven dat ze iets kunnen opbouwen in de maatschappij. Met hen fietsen we een keer per jaar van Denemarken naar l’Alpe d’Huez. Het doel is om ze te laten zien dat ze het onmogelijke toch kunnen realiseren.”
Je bent ook opnieuw een boek aan het schrijven
, dat in november verschijnt. Waar gaat dit over?
„Ik heb mezelf een spiegel voor gehouden en mezelf afgevraagd waarom ik bepaalde keuzes in het leven heb gemaakt. Ik heb die tien jaar nodig gehad om antwoord te vinden waarom je alles over hebt om te winnen. Het is eenvoudig om op te schrijven wat er allemaal gebeurd is en welke producten je allemaal genomen hebt. Nu zoek ik overal naar de diepere betekenis hierachter. Dat was heel confronterend.”
Was je verbaasd over het boek van Thomas Dekker?
„Nee, totaal niet. Over zijn dopinggebruik heeft Thomas alleen maar zijn versie herhaald van wat ik al tientallen malen eerder heb verteld. Er stond niks nieuws in. Dat verbaast me overigens niet. Thomas zal ook nog verplichtingen hebben richting zijn voormalige werkgever (afkoopcontract met Rabobank, red.).”
Je hebt tegen ons je dopingprogramma tijdens de Tour van 2007 opgebiecht. Twee bloedtransfusies, om de dag via een injectie vijfhonderd eenheden dynepo, cortisonen en insuline. Nooit testte je positief. Ook niet bij hertests later. Ben je daar niet verbaasd over?
„Nee. De dopingcontrole is een IQ-test. Ik ben slimmer dan de controleurs
. Je hebt een framework dat je als een speelveld moet zien. Als je wilt winnen kun je niet safe in het midden spelen, dan moet je de lijnen opzoeken. Je mag echter nooit die lijnen overschrijden. Zolang je dat niet doet, is er niks aan de hand. Ik heb nooit onnodige risico’s genomen. Mijn normale hematocriet lag rond de 39, maar ik ging nooit verder dan 43. Andere renners, zoals Michael Boogerd en Thomas Dekker zochten zelf ook wel eens de grens van 50 op.”
Is de wielersport in tien jaar tijd veranderd?
„Ja, zonder twijfel. De controles zijn verbeterd. Er worden absoluut meer producten gevonden. Daarbij is de cultuur veranderd. In mijn periode wist je dat je zonder bepaalde producten niet mee deed om de prijzen. Tegenwoordig heerst het besef dat je ook schoon kunt winnen.”
Gebruiken nog veel renners in deze Tour verboden producten?
„Je moet heel naïef zijn als je denkt dat producten en methodes die niet gevonden kunnen worden bij een dopingcontrole niet gebruikt worden. Het is bekend dat cortisonen nog steeds op grote schaal gebruikt worden in het peloton. Dit product is enorm prestatiebevorderend
. De UCI heeft echter nooit een positieve test op cortisonen. Ze kunnen niet eens bepalen hoe je het in het lichaam krijgt. Denk je dat niemand misbruik maakt van dat lek bij de controles?”
En bloeddoping dan?
„Ik zou vandaag de dag nog altijd dezelfde methodes kunnen gebruiken als tien jaar geleden, zonder dat ik bij een controle tegen de lamp zou lopen. Zonder enkel probleem zou ik in de Tour mijn hematocriet opnieuw tussen de 40 en 43 kunnen verhogen. Niemand zou iets in de gaten hebben. Mijn biologisch paspoort zou niet verdacht zijn.”
Gebeurt dit nog?
„Als je de mogelijkheden hebt en de wens om te winnen heel groot is, dan zullen ze nog altijd naar deze methodes grijpen. Het zoeken naar de gaten in de dopingcontroles maakt deel uit van de professionele sport. Al meer dan honderd jaar is dat het geval en dat zal nooit veranderen. Kijk maar naar het schandaal rond de Russische atleten, de positieve tests op epo van Pirazzi en Ruffoni voor de Giro en Cardoso voor de Tour. Als je het slim doet, kunnen ze je nooit pakken.”
Wat dat betreft was de Giro een stuk leuker, daar waren zelfs de vlakke etappes een stuk minder vermoeiend. Ook omdat driekwart van het peloton zich al gelijk neerlegt bij de kopgroep van de dag. Nee vroeger had je nog een spervuur aan demarages nodig om in de kopgroep te geraken. Had je nog een Erik Dekker die gewoonweg meesprong. Dat waren nog eens tijden.
Gelukkig hebben we nog Robert Gesink die meekijkt vanuit het ziekenhuis.
Blij voor hem dat ie al getrouwd is, veel knapper wordt hij er niet op met al die schaafwonden.
Zie overigens nog wel een lekker infuus in zijn arm hangen. Zal wel morfine zijn.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2017 14:40 door Jacco Banaan.
Gelukkig hebben we nog Robert Gesink die meekijkt vanuit het ziekenhuis.
Blij voor hem dat ie al getrouwd is, veel knapper wordt hij er niet op met al die schaafwonden.
Zie overigens nog wel een lekker infuus in zijn arm hangen. Zal wel morfine zijn.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2017 14:40 door Jacco Banaan.
DANK maar helaas ben ik al thuis....
Max Havelaar proberen te lezen met Ducrot en Dijkstra op de achtergrond...ja, onmogelijk
gr
Max Havelaar proberen te lezen met Ducrot en Dijkstra op de achtergrond...ja, onmogelijk
gr
Gesink kan in ieder geval nog lachen. Zal voor hem wel een gezellige 10uur durende denderende ambulancerit naar NL worden. Hij heeft in ieder geval geen morfine pomp meer in zijn arm.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2017 14:52 door Jacco Banaan.
Kittel bereikt wel steeds als laatste renner zijn eigen topsnelheid en vandaag laat hij het ook lopen op het allerlaatste stuk.
Bij de topsnelheden van beide renners op praktisch dezelfde plaats voor de finish heeft Dylan Groenewegen 5 seconden nodig om 1 meter goed te maken.
Dus 10 seconden om een fietslengte goed te maken.
Ooit was er een hardloper met de naam Cova. In het tijdperk toen een 10km nog 10 km was.
Hij liep dan altijd tot bijna aan de finish in het kielzog en kwam dan plotseling tevoorschijn.
Wat heeft dat met Dylan G. te maken? Dat ie nog niet zo goed is als Cova. Dat kun je zo niet beweren, roept er iemand.
Bij de topsnelheden van beide renners op praktisch dezelfde plaats voor de finish heeft Dylan Groenewegen 5 seconden nodig om 1 meter goed te maken.
Dus 10 seconden om een fietslengte goed te maken.
Ooit was er een hardloper met de naam Cova. In het tijdperk toen een 10km nog 10 km was.
Hij liep dan altijd tot bijna aan de finish in het kielzog en kwam dan plotseling tevoorschijn.
Wat heeft dat met Dylan G. te maken? Dat ie nog niet zo goed is als Cova. Dat kun je zo niet beweren, roept er iemand.
U doet me denken aan von Schmallhausen. 
Het wattage berekend dus over de tijdspanne van één seconde.
Het wattage berekend dus over de tijdspanne van één seconde.
Bromertà Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ik begrijp nooit waarom er zo verschrikkelijk
> moeilijk moet worden gedaan over een uiterst
> simpel vraagstuk. Laten we nou gewoon eens
> aannemen dat Kittel 70 km/u gemiddeld in de
> laatste 50 meter rijdt, en Groenwegen zit in 't
> wiel, dus heeft een achterstand van 2 meter. Om
> met het miniemste verschil te winnen heeft
> Groenewegen dus over zijn laatste 52 meter even
> veel tijd als Kittel voor zijn 50 meter.
>
> Het bierviltje: Kittel ; 50 meter : 70.000 meter /
> 3600 seconden = 2,57143 seconden. Groenewegen ; 52
> meter : 2,57143 seconden = 20,222 m/s = 72,8 km/u.
En wat is dan zijn piek?
Dat is de theorie, maar om gemiddeld 72,8km/u te kunnen rijden zal hij gedurende die 2,57 seconden nog wel een veel grotere pieksnelheid moeten halen.
Terwijl hij al zo moe is en zijn meest directe energie al zo goed als helemaal heeft opgesnoept.
Alsof je een lichtknop omdraait in Huize Bromertà.
Bij Usain Bolt gaat het licht relatief gesproken al na zo'n 70 meter uit en dat is al later dan al zijn concurrenten.
Bij topsprinters op de weg is het niet veel anders en daar doet het wieltjeszuigen niet zo veel aan af.
Hoewel dat een heel andere zaak is, maar je hebt toch ook gezien, dat Bodnar finishte als Bromertà op de A6.
Jij als duurprof weet toch ook wel, dat vanuit stilstand je max snelheid meer dan 10 seconden nodig heeft om max power in te halen. Wel een wat kromme zin.
Eenmaal op snelheid wordt het wel iets anders, maar niet fundamenteel.
-------------------------------------------------------
> Ik begrijp nooit waarom er zo verschrikkelijk
> moeilijk moet worden gedaan over een uiterst
> simpel vraagstuk. Laten we nou gewoon eens
> aannemen dat Kittel 70 km/u gemiddeld in de
> laatste 50 meter rijdt, en Groenwegen zit in 't
> wiel, dus heeft een achterstand van 2 meter. Om
> met het miniemste verschil te winnen heeft
> Groenewegen dus over zijn laatste 52 meter even
> veel tijd als Kittel voor zijn 50 meter.
>
> Het bierviltje: Kittel ; 50 meter : 70.000 meter /
> 3600 seconden = 2,57143 seconden. Groenewegen ; 52
> meter : 2,57143 seconden = 20,222 m/s = 72,8 km/u.
En wat is dan zijn piek?
Dat is de theorie, maar om gemiddeld 72,8km/u te kunnen rijden zal hij gedurende die 2,57 seconden nog wel een veel grotere pieksnelheid moeten halen.
Terwijl hij al zo moe is en zijn meest directe energie al zo goed als helemaal heeft opgesnoept.
Alsof je een lichtknop omdraait in Huize Bromertà.
Bij Usain Bolt gaat het licht relatief gesproken al na zo'n 70 meter uit en dat is al later dan al zijn concurrenten.
Bij topsprinters op de weg is het niet veel anders en daar doet het wieltjeszuigen niet zo veel aan af.
Hoewel dat een heel andere zaak is, maar je hebt toch ook gezien, dat Bodnar finishte als Bromertà op de A6.
Jij als duurprof weet toch ook wel, dat vanuit stilstand je max snelheid meer dan 10 seconden nodig heeft om max power in te halen. Wel een wat kromme zin.
Eenmaal op snelheid wordt het wel iets anders, maar niet fundamenteel.
Luijt Schreef:
-------------------------------------------------------
> Hey Beavis, he said "zuigkracht" huh, huh, huh...
>
> I need tipi for my bunghole!
You, dirty gorgling Rat.
-------------------------------------------------------
> Hey Beavis, he said "zuigkracht" huh, huh, huh...
>
> I need tipi for my bunghole!
You, dirty gorgling Rat.
De etappe van morgen 
ok, in dat geval:
Al is het maar voor de kat zijn viool...TLJ.NL, ga nu 's meedoen met de koers !!
gr
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 13/07/2017 13:53 door ton duk.
Tsja. Moeilijke aankomst in etappe 12, en een paar honderd meter voor de streep Bennet aan de leiding van de groep favorieten !
Lijkt dat er een beetje op ?
Lijkt dat er een beetje op ?
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.