JW van Schip Trivia

De ‘onbeschrijvelijke’ entree van cultheld Jan-Willem van Schip



Wetmatigheid I: culthelden duiken altijd op waar je ze niet verwacht: bij Real Madrid, of in de koffiezaak om de hoek, of in Kabinet Rutte III. Of dus op het Wereldkampioenschap Baanwielrennen te Apeldoorn.

Wetmatigheid II: baanwielrennen is over het algemeen beroerde grond voor culthelden om in te groeien. Te steriel, die eeuwige rondjes. Dan kun je beter met zes graden en slagregens over Toscaans grind rauzen en dan zo moe worden dat je op het Piazza del Campo te Siena – ter hoogte van die ijszaak met dat balkonnetje, u weet wel – zo ausgeputzt zijn dat je je voet niet meer uit je klikpedaal krijgt en erbij moet gaan liggen, zoals de Zwitser Stefan Küng overkwam.

In het geval van de zesdaagsen is de baan dan weer te cult. Dat kan ook nog, beste cursisten. Te cult? Te cult. Curling is cult, curlers niet. Hebt u ‘m? (Apeldoorn is dan trouwens wel weer prima, qua cultmogelijkheden, ze hebben er zelfs een cult-ureel centrum.)

Maar goed, wie zich wetmatigheid I nog herinnert, begrijpt dat baanwielrennen bij uitstek een sport is waar dan toch plots opeens een cultheld opduikt. Dat gebeurde afgelopen zaterdag.

Zijn naam was Jan-Willem van Schip.
JW de Schipster.

Stream of consciousness
Ik kende Dzjee to the Dubbeljoe nog niet goed. Ik had hem eens in de Avondetappe gezien, waarna hij (en dat lees ik dan nu weer op internet) in vijf dagen naar huis reed (fietste), met alleen een schone onderbroek, tandenborstel, twee fietsbroeken, een paar slippers en de historisch-kritische editie van de poëzie van Jacques Perk (nee hoor) in zijn zadeltas.

“Ik werd daar heel rustig van,” zei Schippie in een interview.

Nu is ‘rustig’ een relatief begrip. Wanneer ik op zaterdag op de bank lig te kijken naar het jaarlijkse sterratohapfestival van de Strade Bianche en ik voel op mijn voetzool het soort jeuk opkomen dat alleen met krabben weer weggaat, is de rust wat mij betreft al verstoord. Bij Schippie Schipstra ligt dat anders. Die rijdt van midden-Frankrijk naar Schalkwijk, leest een moppie Perk (nee hoor), eet een kadetje met kaas en wordt dan langzaam een beetje rustiger.

Wat wist ik verder van die John William from Ship die me daar zo even het universum der culthelden kwam binnengeharkt? Weinig. Dat hij dit seizoen bij Roompot zijn debuut als prof maakt, en dat hij stevig koersen ‘boren’ noemt, en wedstrijden ‘boorsessies’.

Dat was weliswaar veelbelovend, maar voldoende materiaal voor een schandaalbiografie was het nog niet.

Eén dag voor hij zijn tweede zilver zou halen, op het onderdeel omnium, viel de Schicht van Schalkwijk tijdens de puntenkoers nogal hard op. Het was het soort crash waarvoor je – breekbaar mens zijnde – minstens drie seizoenen Game of Thrones nodig hebt om weer een beetje boven Jan te komen. Maar Jan-Willem van Schip schudde twee keer met zijn hoofd, at een kadetje met kaas, spalkte in de kleedkamer twee losgeschoten botten met een elastiekje aan elkaar en las, bij wijze van voorbereiding op de volgende dag, nog een paar Perk-gedichten (nee hoor).

Wie de Schipmeister zaterdag na die te gek gave boorsessie en die geweldige zilveren omniummedaille (allesplak) aan Han Kock van de NOS hoorde uitleggen hoe het allemaal gekomen was, wist direct wat er gebeurt als je een kind twintig jaar lang op een strikt dieet van straffe espresso’s en het oeuvre van Garcia Marquez zet.

Het was, om in de woorden van J-W van S. te A. te blijven, vijf baks koffie erin en die Sensation White Magamix van 2016 erachteraan. Een stroom van woorden, die niet noodzakelijk iets met elkaar te maken hadden, en die door de luisteraar maar in de goede volgorde moesten worden gezet, een stream of consciousness van heb ik jou daar hallo zeg potverdomme – Virginia Woolf meets de liefdesbaby van Britt Dekker en Nathan Rutjes.

Schip: “En toen dacht ik nu moet ik me weer effe herpakken dus even rustig, pak je rust en toen dacht ik nu heb ik rust gehad dus nu gaat het weer beter.”
En Han Kock dacht: daar knutsel ik in de montage wel een begrijpelijk antwoord van.

Whitney Houston
Jan-Willem van Schip praatte maar door. Hij was een pannetje kokend water dat maar niet van het vuur gehaald wordt. Hij had het over een matje en een slaapzak die hij naar Apeldoorn had meegenomen, en hij zei: “Een mens kan geen twee dingen tegelijk, dus je moet één ding tegelijk doen.”
En Han Kock dacht hardop: “Ik snap er niks van.”

“Dat is ook de bedoeling,” riposteerde Jan-Willem van Schip, de Johan Cruijff van de betere boorsessie. Ik keek naar hem en vroeg me af wat hij nu zou gaan doen. Op zijn hoofd staan? Een stuk uit de baan bijten? How will I know van Whitney Houston playbacken, met een bijna rijpe banaan als microfoon?
Er gebeurde niets memorabels meer. Maar de belofte die daar in Apeldoorn werd gedaan, liet aan duidelijkheid niets te wensen over: die Schipmans, die ging de boel nog vaak verbijsteren.

“We gaan nog veel van jou horen,” mompelde de overrompelde (binnenrijm) Kock, omdat ‘Wij gaan nog vaak met onze oren klapperen om alle dingen die jij nog gaat zeggen’ niet klonk en de volgende ochtend schreef Van Schippovitsj op Facebook dat het allemaal ‘onbeschrijvelijk’ was geweest, wat natuurlijk even goed op zijn prestatie als op hemzelf kon slaan.

Door Frank Heinen

Nu al mijn nominatie voor de sportcolumn van 2018. Ga maar weer schieten prikkers



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 26/03/2018 09:23 door Cecchini.

Deze twee wielrenners van Roompot beleefden een onvergetelijk avontuur



Van Schip en Van Goethem worden 12de en 19de in Gent-Wevelgem

De renners van Roompot zijn het gewend: beginnen aan een vroege vlucht die gedoemd is te sneuvelen. Zondag breken Jan-Willem van Schip en Brian van Goethem met deze traditie. Ze worden 12de en 19de na een onvergetelijk avontuur.

Door: Iwan Tol/ Volkskrant

Hé Brian, dat was leuk hè?' Op de Grote Markt in Wevelgem, waar de teambus van Roompot-Nederlandse Loterij staat geparkeerd, wil Jan-Willem van Schip nu weleens weten hoe zijn ploeggenoot Brian van Goethem de klassieker Gent-Wevelgem heeft beleefd. Die lacht zijn grootste lach: 'Ja joh, was een leuk dagje zo.' Daarna vallen ze elkaar in de armen. Dit avontuur gaan ze allicht niet snel vergeten.

Het is na 30 kilometer dat Van Goethem en Van Schip, besluiten om te ontsnappen uit het peloton. Er is dan nog 220 kilometer te koersen. Een onmogelijke poging dus, maar het behoort tot het vaste repertoire van Roompot: een paar renners meesturen met de vroege ontsnapping, liefst tot aan het moment waarop de tv-uitzending begint; zodat de sponsoren weer wat tv-minuten kunnen bijtellen. Daarna worden ze ingerekend en begint de koers écht.

Maar dit keer is het anders.

Gunstig windje
Als Van Goethem de Kemmelberg oprijdt, de scherprechter op 35 kilometer van het einde en hij nog steeds in de kopgroep zit, denkt hij bij zichzelf: 'Wat kan mij gebeuren vandaag?' Van Schip heeft dezelfde houding. Van Goethem: 'Hij riep allerlei dingen tegen me. Ik weet niet eens meer precies wat, maar het kwam er op neer dat we moesten volhouden.'

Op 25 kilometer van de eindstreep wordt de kopgroep met de twee Roompot-renners opgeslokt, maar mede door het gunstige windje mee kunnen ze aanklampen. En zo zien ze zichzelf ineens terug tussen de wereldtoppers Philippe Gilbert, Peter Sagan en Greg van Avermaet.

Niet dat Van Goethem zich geïmponeerd voelt. Ben je gek? Hij is een Zeeuw. Die laten zich niet snel gek maken, zegt hij. 'Sagan heeft ook maar gewoon twee armen en twee benen en een hoofd.' Hij realiseert zich dan al dat hij na afloop door de NOS geïnterviewd zal worden. Hij neemt zich voor de sponsornamen een paar keer nadrukkelijk te noemen. 'Die mensen betalen toch je salaris.'

Net buiten de boot
Van Schip voelt zich 'ziek goed'. Ook hij blijft nuchter. 'Ja, natuurlijk weet je dat Sagan meerijdt, en Gilbert. Maar dat moeten zij weten. Ik dacht alleen maar: hoe kan ik hier de sprint winnen?'

En zo gaan ze richting de finish.

Roompot wordt vaak een vrijbuitersploeg genoemd en dat is niet voor niets. Opgericht in 2015 geeft de formatie Nederlandse talenten een kans, net als renners die elders net buiten de boot vallen, aangevuld met wat oude rotten die een mentorrol vervullen.

Van Goethem (26) is afgestudeerd ingenieur proces- en energietechnologie omdat zijn ouders hem altijd op het hart drukten: 'Zorg eerst maar dat je je papieren haalt.' Op zijn 23ste besloot hij alsnog voor zijn jongensdroom te gaan: profwielrenner. Roompot geeft hem die kans. Zijn bijnaam, vanwege de vele, vaak vergeefse pogingen om te ontsnappen: Breakaway Brian.

Motor
Van Schip (23), net klaar met zijn studie bodem, aarde en atmosfeer, is dit seizoen nieuwkomer bij Roompot. Hij maakte onlangs naam op de WK baan. Niet alleen vanwege zijn twee zilveren plakken, op de onderdelen omnium en puntenkoers, maar ook vanwege zijn interviews die vaak alle kanten opschieten. Soms lijkt hij in een andere wereld te verkeren. Toen hij vorig jaar de Ronde van Drenthe won, sprak hij over 'kansloze vlucht-Sjakies'. Zo bevat elk gesprek met hem wel een paar memorabele oneliners.

'Ja, hij is een druk baasje' lacht ploegleider Erik Breukink. 'Maar ik kan je geruststellen: hij is niet de hele dag zo druk.' Dat zijn pupil zó goed uit de WK baan zou komen, had hij ook niet verwacht. 'Vorige week zei hij nog: na 170 kilometer ben ik leeg'. Maar je ziet het ook op de baan terug: er zit een hele grote, sterke motor in die jongen.'

Dan breekt de finale aan. Op 2,4 kilometer voor het einde probeert Van Goethem weg te komen. Hij pakt een paar meter, lijkt heel even uit de greep van de achtervolgers te blijven, maar wordt dan toch teruggepakt. Zijn kans is verkeken.

Dan komt het aan op Van Schip, die als baanwielrenner een goeie sprint in de benen heeft en kans denkt te hebben. Hij kiest voor het wiel van de Franse kampioen Démard. Op zich een goede keuze, maar dan ondervindt hij dat de mannen die om hem heen rijden toch ietsje leper zijn dan een debutant als hij. Hij raakt ingesloten.

12de en 19de worden ze, achter winnaar Peter Sagan. Morgen zal Van Schip ongetwijfeld tevreden zijn, zegt hij, uithijgend op de rollers. 'Maar nu baal ik. Er had meer ingezeten.' Van Goethem heeft dan al vrede met de afloop. 'Dit is de beloning voor al die keren dat ik tevergeefs meezat', zegt hij een stukje verderop. 'Ik heb de allermooiste koers uit mijn carrière gereden.'

Bedankt voor het plaatsen. Een paar rustpuntjes had ik in deze column wel op prijs gesteld

Die eerste column is ondraaglijk om te lezen.

Let maar op: Dit wordt de opvolger van Niki Terpstra. Binnen 5 jaar een mooie kasseienwedstrijd gewonnen.

Ja joh, ga jij maar eens weer lekker origineel zitten doen over de zegetrein. Ik kan niet wachten.

Ga jij ze anders vragen of ze wat minder willen winnen hé.

Ik zat doorgesnoven junkie-style op de eerste rij om te demarreren (Van Schip, 2017).

Heel jammer voor van Schip en wellicht ook van Goethem dat Roompot niet in Parijs Roubaix mag starten. In deze vorm hadden ze er wellicht wel wat te zoeken.

In de Ronde van Vlaanderen starten ze wel maar ik had gister de indruk dat ze met al die hellinkjes minder in hun element zullen zijn, al was het knap hoe ze ook die verteerden.

Zoveel woorden en nog heb ik 't gevoel dat er te weinig over deze twee vreemde eenden wordt geschreven en gesproken. Dus, Zonneveld kon gelukkig niet achterblijven, al doet het wat flauwtjes af vergeleken met de heerlijke proza van hierboven.

Van Schip moest beuken in Gent-Wevelgem. 'Maar ik verneukte het'

Dat stuurtje. Hoeveel procentpunten aero scheelt dat dan?

En dan nog dit: "uhh, ja, trainingstechnisch is dit niet te verklaren nee."

Bromertà Schreef:
-------------------------------------------------------
>
>
> Dat stuurtje. Hoeveel procentpunten aero
> scheelt dat dan?

Elk zinne G'ndag, Bromertà.
Je denkt altijd wat ziet hij weer scherp, totdat je gaat varen op het world wide web.

Je zal maar eens een dagje op kop rijden in G-W, meteen 3 columns..

Die eerste column kan me zeker smaken, prima in de stijl van JW van Schip zelf. De tweede is wel weer typisch voor de Volkskrant en dus schrijnend. "De Franse kampioen Démard". Wat is het nu, kennen ze daar echt dat soort renners niet of hebben ze afgesproken dat wielernamen uit principe fout gespeld dienen te worden?

Walnoot Schreef:
-------------------------------------------------------
> Die eerste column kan me zeker smaken, prima in de
> stijl van JW van Schip zelf. De tweede is wel weer
> typisch voor de Volkskrant en dus schrijnend. "De
> Franse kampioen Démard". Wat is het nu, kennen ze
> daar echt dat soort renners niet of hebben ze
> afgesproken dat wielernamen uit principe fout
> gespeld dienen te worden?

Elk zinne G'nmiddag, Walnoot.
De e zit op een normaal toetsenbord net boven de d. Bij Walnoot ongetwijfeld helemaal rechts.

Leuk dat die Van Schip zo goed presteert. Ik hoop dat hij op natuurlijke wijze aan die ADHD is gekomen.

Verder zou Heinen wat mij betreft wat puntiger mogen schrijven; een column schrijven is meer dan een aantal leuke anekdotes onder elkaar plaatsen. Dan loop je het risico dat kop en staart ontbreken.

In het algemeen, op dit forum heb je "smaakversterkers" en "smaakverziekers." Ontkenners uit de laatste categorie zouden even in de spiegel kunnen gaan kijken om zichzelf de vraag te stellen:

"Leverde mijn reactie een bijdrage aan het onderwerp van deze draad of komen die toetsaanslagen rechtstreeks uit de onderbuik?"

Vergeet ook de Forumpolizei niet: hunnie wie bepalen wie tot dewelke categorie behoren.

En daarbij nog een prikbord vol 'kenners' dat daar dan weer over gaat oordelen

Bromertà Schreef:
-------------------------------------------------------
> In het algemeen, op dit forum heb je
> "smaakversterkers" en "smaakverziekers."
> Ontkenners uit de laatste categorie zouden even in
> de spiegel kunnen gaan kijken om zichzelf de vraag
> te stellen:
>
> "Leverde mijn reactie een bijdrage aan het
> onderwerp van deze draad of komen die
> toetsaanslagen rechtstreeks uit de onderbuik?"

De spreekwoordelijke kat, die met de yoghurt en alle lekkerijen nog in zijn snorharen, tegen zijn baasje zegt.
"Ja, baas, ik kan het toch ook niet helpen, dat de koelkastdeur open waaide. Jij hebt het evenwicht verstoord door er te veel postjes van dat paard op te plakken."

Vind ik ook. Beetje warrig zo, deed me zelfs aan een zeker prikkend paard denken.

Maar hij heeft wél gelijk. Wat een verschrikkelijke schrijfstijl heeft die Frank Heinen, zeg..
Dit is toch onleesbaar?

Ik tel er maar twee.
Die eerste was geen column maar een onleesbaar gedrocht van hersenspinsels beneveld door LSD. Of een hersenspinsel beneveld door LSD van onleesbare gedrochten, dat zou ook kunnen..

En dan heb je nog de zure forumverziekers zoals jij..

En wellicht eens even met de zoekfunctie op je eigen naam zoeken. Over onderbuikbijdragen gesproken..



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 26/03/2018 17:43 door El Chaba.

O ja joh? Nee.

Ik heb gisteren genoten van de Roompotters.

En dan was er in de vroege ochtend in Japan nog nummer 18 voor ex-Roompotter Raymond Kreder.

Hup HOL!

In de categorie snel tevreden

Ik heb liever een half vol glas dan een half leeg.

Ja als je nooit fatsoenlijk creatief onderwijs hebt gevolgd, dan kom je waarschijnlijk te kort voor Frank Heine en raak je snel verzuurd. Toen ik vroeger gecharmeerd was van Freek de Jonge, Hans Teeuwen en Theo Maassen zwoer jij zeker bij Seth Gaaikema.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 27/03/2018 00:19 door Cecchini.

De onderste helft leeg, de bovenste helft vol?

Ik wist overigens niet dat Küng omgedonderd was voor dat ijssalonnetje. Ofwel heb ik iets gemist, ofwel was het Van Aert.

Ofwel...

Ofwel verwar ik de dichterlijke vrijheid van een columnist met een slippertje in het geheugen van diezelfde columnist en weet diezelfde columnist dondersgoed dat het Van Aert was, maar doet de umlaut in de naam van een toevallig passerende Zwitser het hem in deze column precies. En was dat noodzakelijk om aan te geven dat het onderwerp van de column: Dhr. J.W van S. weliswaar geen umlaut, maar toch een heel dik uitroepteken, had gezet waar simpele zielen als Han Kock en bovengetekende nog een behoorlijk (orgel)puntje aan kunnen zuigen. .



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 27/03/2018 00:39 door Tjappie2.

Hier nog "iets" ( niet veel ) meer over 't stuurtje van JWvS. Erop aansluitend vraag ik me af hoeveel pijn hij moet verdragen om die houding urenlang vol te houden, maar lenigheid biedt wellicht verlichting. Over houding gesproken, Gesink moest de hulp inschakelen van een biomechanicus uit Spanje om zijn zit aan te passen om de pijnklachten in z'n knie te verhelpen. Ten Dam had 'n eigen mannetje uit Duitsland. Het doet vermoeden dat TLJ hier en daar toch wat kennis en kunde tekort komt.

Chris Boardman moest zijn bidsprinkhaan imitatie een vol WUR uur volhouden, 56,375 km lang.
Gelukkig, Robert Gesink is toch nog beter dan de stijve roem, die hem vooruit snelt.
Aandeel van deze bijdrage aan het opwaarderen van mijn gemoed na een half verregende training en een nukkige Aeolus: 9.

Alweer getraind? Dank voor het delen.

Luijt Schreef:
-------------------------------------------------------
> Alweer getraind? Dank voor het delen.

Goeddoeme, ik had verwacht, dat jij wel zou opkomen voor de rechten van de bidsprinkhaan, het mannetje dan.

Nagekomen.
Gelijkwaardige coureurs zouden vaker botsen, m.a.w. als voorbeeld Max zal vaker botsen met een coureur, die aan hem gewaagd is.
Het kan toch niet zo zijn, dat Luijt en ik gelijkwaardige wielrennenden zijn. Neuh, dat kan niet.

Voor de ondertiteling:
Onderzoek Formule-1 een-op-een botsingen in de periode 1970-2014 gepubliceerd in PNAS.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 29/03/2018 00:38 door Horsie is back.

Dat "goeddoeme" ook.

Luijt Schreef:
-------------------------------------------------------
> Dat "goeddoeme" ook.

Aan de vruchten herken je de boom van wielerkennis, broeder.

Ja, en als je in je keel kijkt dan zie je je sokken.