Armand de Las Cuevas overleden

l'Equipe meldt dat voormalig renner Armand de Las Cuevas is overleden. Volgens het bericht gaat het om zelfdoding.

bron

Zo, heftig!
Fantastische tijdrijder die bij tijd en wijle ook een goed klassement in een (kleine) ronde neer kon zetten.
Hij had zich al jaren geleden teruggetrokken op het eiland Réunion om op die manier wat rust te vinden. Nu heeft die rust hopelijk echt gevonden.

Volgde hem altijd met iets meer dan gemiddelde belangstelling tijdens zijn carriere. Maar paar jonger dan mezelf en een naamgenoot.


Hij leefde nogal afgezonderd begreep ik, op het eiland Réunion. RIP.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 03/08/2018 17:12 door Arsimo.

Zie nu op wiki dat hij één keer top 10 heeft gereden in een grote ronde, en wel een 9-de stek in de fascinerende Giro van 1994 waar de Rus Evgeni Berzin vriend en vijand verbaasde door Marco Pantani en Miguel Indurain te kloppen.

Bizar levensverhaal, zie "Uit Koers", het prachtige boek van Frank Heinen

Armand de las Cuevas (26 juni 1968)


Soms lopen sporen dood. Mensen kunnen besluiten dat ze niet gevonden willen worden, dat ze langzaam willen oplossen in hun eigen geschiedenis.

Neem Armand de las Cuevas. Zijn sporen waren overal, zijn leven bevond zich in het middelpunt van dat van talloze anderen.

Armand de las Cuevas was een ster. Sterren kunnen over het algemeen hun sporen niet uitwissen, al doen ze nog zo hun best.

De las Cuevas wel. Het laatste spoor van hem dateert van 2009. Op het eiland Réunion, een vlekje Frankrijk ten oosten van Madagaskar. Daar, midden in de oceaan, houden de sporen op.

Armand wil niet fietsen. Zijn vader fietste, zijn oudere broers fietsen, maar hij niet. Zijn interesse ligt bij andere zaken. Karate bijvoorbeeld. Of gewoon zomaar een potje knokken.

De zelfkant oefent een ongelooflijke aantrekkingskracht uit op de jonge Armand.

Zijn Spaanse vader ziet het niet, of hij wil het niet zien. De las Cuevas sr. ziet maar één ding in zijn opstandige jongste zoon en dat is een zeldzaam fysiek talent om te doen wat de andere mannen in de familie nooit zullen kunnen: professioneel wielrenner zijn. Het lichaam van Armand is een lot uit de loterij, voor wie geïnteresseerd is in de hoofdprijs tenminste.

Gedwongen wordt Armand lid van een wielerclub. Het vermoeden van zijn vader blijkt bewaarheid: wanneer hij fietst, druipt de klasse er langs alle kanten vanaf.

Eenmaal van de fiets reageert de jongen de huiselijke dwang af. Zijn kracht is in kleine kring al legendarisch, net als zijn opvliegendheid.

Wanneer hij dertien is, wordt hij uit huis geplaatst. Een serie kleine en minder kleine vergrijpen doet hem in de jeugdgevangenis belanden. Zijn vader, die nog altijd in de veronderstelling verkeert dat hij alles voor zijn zoon heeft overgehad, trekt zijn handen definitief van zijn jongste af.

Na zijn detentie zwerft De las Cuevas een tijdje doelloos door het leven. Fietsen doet hij nauwelijks nog. Dan ontmoet hij een meisje.

Verkering. Zwanger. Trouwen.

Nog vóór hij stemgerechtigd is, heeft Armand de las Cuevas al een vrouw en een kind. Om geld in het laatje te brengen, klimt hij weer op de fiets. Zijn talent heeft nauwelijks onder zijn levenswandel te lijden gehad; binnen no-time rijdt hij weer tussen de top in zijn leeftijdscategorie, en ervóór. Het succes maakt hem gelukkig, het geeft hem de eigenwaarde die hem dankzij zijn opvoeding altijd ontbroken heeft.

De liefde voor de fiets bloeit als nooit tevoren, die voor zijn vrouw echter dooft langzaam uit.

Op zijn twintigste heeft Armand de las Cuevas een profcontract bij het Spaanse Reynolds van José-Miguel Echevarri én een scheiding op zak.

Bij Reynolds bereidt men zich dan al voor op de zorgvuldig georkestreerde doorbraak van Miguel Indurain. De las Cuevas wordt aangetrokken als zijn potentiële meesterknecht, zijn luitenant.

Armand is echter een geboren generaal. Hij is ook een bom die door de minste tegenslag tot ontploffing kan worden gebracht. Dat gebeurt in 1992.

De las Cuevas rijdt voor de eerste keer de Tour de France, de Reynolds-ploeg is inmiddels omgedoopt in Banesto. De wereld maakt zich op voor een langdurige heerschappij van de duffe winnaar van vorig jaar, Indurain.

In de negende etappe dient Induraín zijn slag te slaan. Het is de tijdrit Luxemburg-Luxemburg, over een afstand van 65 kilometer. De vraag is niet óf Induraín zal winnen, maar met hoeveel verschil.

Echevarri drukt alle andere Banesto-renners op het hart toch vooral zo kalm mogelijk te rijden, ze zullen hun krachten nog hard nodig hebben om de verwachte gele trui te verdedigen.

Induraín verplettert de concurrentie. Alle andere renners hebben meer dan drie minuten langer nodig om het parkoers te voltooien dan de man uit Pamplona.

Tweede die dag wordt… Armand de las Cuevas.

Enkele dagen later zal De las Cuevas op Alpe d’Huez buiten tijd eindigen. Er volgt een hevige ruzie tussen de renner en zijn ploegleider Echevarri. In de lobby van het hotel vliegen de gespierde Fransman en de tanige Spanjaard elkaar tot tweemaal toe naar de keel.

De renner rijdt nog één jaar in Spanje, tot groot verdriet van eigenlijk iedereen.

Het einde van zijn carrière in het land van zijn vader naakt.
De legendarische Franse ploegleider Cyril Guimard vist de heetgebakerde jongen op en geeft hem een contract bij Castorama. Guimard heeft een grenzeloos vertrouwen in Armands capaciteiten én in zijn eigen vermogen om te gaan met moeilijke karakters.

Armand woont inmiddels weer in Frankrijk. Hij is ingetrokken bij zijn vriendin, een mevrouw van 54. Ze is de moeder van ex-wielerprof Francis Castaing.

Guimard ziet er geen problemen in; iedere renner heeft immers een moederfiguur nodig. Pas als hij De las Cuevas vraagt of hij eens op bezoek kan komen, begint hij te twijfelen. De renner laat niemand in de nabijheid van zijn persoonlijk leven.

De sport is de sport, daarbuiten moeten ze hem met rust laten.

Met de loopbaan van Armand gaat het inmiddels steeds beter. In de Giro van 1994 wint hij de tijdrit, en bovendien wint hij de Ronde van Burgos (inclusief twee etappes) én de Classica San Sebastián.

En dan is het opeens afgelopen. Zeges worden steeds incidenteler, de ploegen waar hij voor rijdt worden steeds kleiner.
Zijn relatie met Mme Castaing raakt uit. Hij verdwijnt zelfs een halfjaar van de aardbodem, om even plotseling weer op te duiken.

Er zijn berichten over smokkel van illegale medicijnen.

Niemand weet er het fijne van.
In 1998 duikt hij nog één keer op aan het front. Met overmacht schrijft hij de Dauphiné Libéré en de Route du Sud op zijn naam, de twee belangrijkste Franse voorbereidingskoersen vóór de Tour.

In de Tour is hij echter weer verdwenen. Om nooit meer terug te keren. Waar zijn leven hem sindsdien allemaal heeft gevoerd? Niemand die het weet.

In 2006 staat er plotseling een berichtje in enkele regionale kranten in Frankrijk. ‘De las Cuevas betrapt op doping’.

Zijn mislukte poging tot een comeback op 38-jarige leeftijd heeft geen enkel medium gehaald, de blamage van de positieve test veroorzaakt nauwelijks meer opschudding.

Een journalist weet te melden dat De las Cuevas zal verhuizen naar Réunion. Hij kan er ploegleider worden van de Véloclub Saint Joseph.

In 2009 kondigt hij in Le Journal de l’Ile de la Réunion aan dat hij mee gaat trainen met zijn eigen renners. ‘En als het gevoel goed is, doe ik misschien een paar wedstrijden mee.’

En dan houdt het spoor op.

Bedankt voor het plaatsen, predator..!

De zelfkant oefent een ongelooflijke aantrekkingskracht uit op de jonge Armand.

Nooit geweten.
Maar ik vrees dat dat medeverantwoordelijk is voor zijn toch wat tragische leven.

Eén van de mooiste namen uit de wielergeschiedenis, alhoewel Acacio da Silva ook wel lekker klonk. Hoe is het met hem eigenlijk ?

Prachtrenner. Ik weet nog tijdens een tour dat ie demarreerde toen Indurain ging plassen. Miguel is ‘m zelf gaan halen met een hoop bombarie. Sindsdien was ik fan, en heeft daarna nog veel mooie uitslagen gereden. Jammer weer dit.

Ik had 'm wel op Facebook.

Vind het een ietwat overdreven verhaal over een zogenaamde zonderling die van de aardbodem verdween. Wellicht was er gewoon niemand naar hem op zoek. Dat kan dus gewoon ook. Persoonlijk ben ik nog nooit op zoek geweest naar mijn eerste vriendinnetje, geen behoefte aan, en zij, verstandig als ze is, ook niet. Ik ga er echter niet vanuit dat ze spoorloos is, zoals hier over De Las Cuevas geschreven wordt.

En fin, hoe dan ook een treurig gebeuren, en typisch zo'n naam die je, ondanks een relatief beperkte erelijst, bijbleef.

De man heeft mij altijd gefascineerd met zijn fratsen.

Kon een ongelooflijke tijdrit rijden, was de enige die enigzins bij een gedrogeerde Indurain in Luxemburg {Tour 1992} in de buurt bleef om vervolgens doodleuk in diezelfde Tour buiten tijd te komen.

Bij Banesto kreeg hij de grootste mot met Indurain en moest de ploeg verlaten, om vervolgens toch aan het einde van zijn carriere weer daar te belanden maar toen was Indurain reeds gestopt. In 1994 reed hij ook prima in de Tour, top 10 na de pyreneeen maar vervolgens ging het weer mis in de 3e week.

Een heel beperkte erelijst gezien zijn kwaliteiten. Ik heb altijd het idee gehad dat de las Cuevas niet de juiste begeleiding had qua doping in tegenstelling tot zijn concurrentie. Hij kon zomaar er volledig doorheen vallen tijdens een grote ronde. Één schamele top 10 notering in de Giro.

Frank Heinen heeft mooie verhalen maar op details kloppen ze vaak niet, maar goed dat is de romantiek van zijn verhaal.

Weer een renner uit mijn tienertijd die ons is ontvallen en het zal niet de laaste zijn vrees ik. Die jaren ‘90 hebben er al velen de das omgedaan. Het zal me niks verbazen als de man met enorme depressies te kampen had.

Acacio Da Silva, Soren Lilholt en Roland Leclerc, kopgroep en top 3 1e etappe Tour 1989. Dat kon toen nog. Grote zonnebrillen, zweetbanden, zwarte broeken en beneden schakelen... Armand de las Cuevas. Waar blijft de tijd.

Armand de las Cuevas. Alleen al een naam om nooit meer te vergeten. Maar ook mooie prestaties geleverd. Won hij niet ook San Sebastian met overmacht?
Bij de tijdrit waar Frank Heinen over schrijft stond ik langs het parcours (Luxemburg 92). Onwaarschijnlijk wat Indurain daar deed (haalde o.a. de 6 minuten voor hem gestarte Fignon in). Maar 2e worden in dat deelnemersveld zoals de las Cuevas deed was ook een sterk staaltje hardfietsen. Ik hoop dat hij zijn rust gevonden heeft. Rip Armand.

Overigens mijn favoriete wielrenner ooit: Jean Francois Bernard ziet ze wel gaan.

Eerst zijn voormalig ploegmaat bij Toshiba Andreas Kappes afgelopen week en vervolgens Armand.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 03/08/2018 23:14 door Garry.

De mooiste Tourontsnapping in dit opzicht is in mijn ogen die van het duo Valerio Tebaldi/Philippe Casado.

Ik moet plotseling enorm aan Bram de Groot denken. Een avondetappe (welk jaar? geen idee, maar niet al te lang geleden). Bram die aangeeft er niet al te lekker bij te zitten (understatement) en Mart Smeets die uit zijn rol valt. De uitzending draait niet meer om Mart. En die beslissing neemt Mart zelf.

In een recensie van het boek "Dagboek van een sportgek" wordt Smeets hierover zelf ten tonele gevoerd; Mart Smeets over dat gesprek: ‘Het is misschien stroef lopende televisie, maar het is wat ik wilde toen ik ooit tegen Jan Stekelenburg zei dat ik juist hierover met De Groot en Bouwmans wilde praten. Soms moet ik de woorden eruit trekken, maar toch geeft Bram een perfect beeld van hoe het ook kan gaan met renners die deze sport verlaten. Nee, hij is niet zielig, hij huilt niet of schreeuwt zijn woede eruit; hij vertelt in vaak net niet afgemaakte zinnen hoe dit leven werkt of juist niet werkt. Niemand hoeft medelijden met hem te hebben. Dit is hem overkomen, dit is het zwarte gat.’

Ik hoop om 32 over 12 plotseling heel hard dat het goed gaat met Bram. En die zelfkant van Armand de las Cuevas, volgens mij zijn de meeste bezoekers van dit forum daar in meer of mindere mate bekend mee. Zo niet dan hadden we ons wel aan het meer jolige voetbal overgegeven i.p.v. de sport waar je het lijden echt ziet.

----Disclaimer: drank is melancholie, morgen ben ik het kwijt.
----Als disclaimer schrijf ik hier wat Sjors al heeft vermeld.



Sjorsoll Schreef: op 26 juli 2018 14:54

-------------------------------------------------------
> Haha, en dan moet je nuchter weer alles recht
> praten. Herkenbaar.


Dat scheelt me weer indekken morgen

R.I.P.

De Bouhanni van zijn tijd.

Ik vind het wel een mooi verhaal.