Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
De valpartijen van Wilco
Gepost door Cecchini
Na de dood terugkeren als het sleutelbeen van Wilco Kelderman
Columnist Thijs Zonneveld over de zoveelste maal dat Wilco Kelderman werd getroffen door het onheil.
Zou hij hebben gevloekt? Gehuild? Geschreeuwd? Getierd? Zou hij met dingen hebben gesmeten? Zou hij zich op de grond hebben geworpen, de blik naar de hemel hebben gewend en met een snik in zijn stem hebben geroepen: ,,Waarom? Waarom dan toch???”
Of zou Wilco Kelderman alleen een keer hebben gezucht toen hij het slechte nieuws kreeg?
Het resultaat van een glijpartij op een Catalaanse rotonde: een gebroken nekwervel en – alweer – een gebroken sleutelbeen. De hoeveelste keer dat is weet ik niet – ergens ben ik de tel kwijtgeraakt. Het sleutelbeen van Kelderman ziet er ondertussen uit als het LEGO-ruimteschip dat ik vroeger had. Maar dan wel na die keer dat ik hem uit het raam van mijn slaapkamer had gegooid in de veronderstelling dat ie wel zelf een stukje zou kunnen vliegen.
Wielrennen is een gevaarlijke sport. Je dendert met een peloton vol idioten in lycra pakjes door dorpjes, van bergen af en over paadjes waar je je strontkar nog niet over zou sturen. In vrijwel iedere koers vinden er valpartijen plaats. Sommige renners vallen zelden, anderen soms – en je hebt een paar die er altijd bij liggen. Kelderman behoort tot de laatste categorie: die van de vervloekten.
Misschien is het wel het complot. Of het lot
Waar het precies aan ligt? Tja. Kelderman is een van de meest getalenteerde renners van het peloton en aan mentale veerkracht ontbreekt het hem ook niet: overal waar hij rijdt, rijdt hij van voren – hoe vaak hij ook in de kreukels ligt en hoe slecht zijn voorbereiding ook is. Een slechte stuurman is hij niet, hij zit niet verkrampt op zijn fiets en hij lijkt ook geen overdreven grote risico’s te nemen. Misschien is hij niet altijd even geconcentreerd, misschien reageert hij soms niet op tijd. Maar als je al zijn valpartijen van de laatste jaren naast elkaar zet, dan kun je er eigenlijk nauwelijks een lijn in ontdekken. De ene keer ligt hij bij een massale valpartij, de andere keer valt hij alleen in een bocht. Of staat er ineens een motor geparkeerd op een belachelijke plek – precies daar waar Kelderman er met geen mogelijkheid omheen kan.
Het kan ook (deels) toeval zijn. Er zijn zoveel factoren die je als wielrenner niet in de hand hebt dat je er eigenlijk niet over na wilt denken. Twee, drie keer op het verkeerde moment op de verkeerde plek – en je pech gaat een eigen leven leiden. Andere renners willen niet meer bij je in de buurt rijden en voor je het weet begin je zelf te twijfelen, met alle gevolgen van dien.
Misschien is het wel het complot. Of het lot. Misschien is het de schuld van een hogere macht, misschien is het de straf voor iemand die iets heeft misdaan in een vorig leven om terug te keren als het sleutelbeen van Wilco Kelderman. Zoveel vragen, zoveel twijfels. Eigenlijk weet ik maar één ding zeker.
Dat ik enorm met die jongen te doen heb.
Columnist Thijs Zonneveld over de zoveelste maal dat Wilco Kelderman werd getroffen door het onheil.
Zou hij hebben gevloekt? Gehuild? Geschreeuwd? Getierd? Zou hij met dingen hebben gesmeten? Zou hij zich op de grond hebben geworpen, de blik naar de hemel hebben gewend en met een snik in zijn stem hebben geroepen: ,,Waarom? Waarom dan toch???”
Of zou Wilco Kelderman alleen een keer hebben gezucht toen hij het slechte nieuws kreeg?
Het resultaat van een glijpartij op een Catalaanse rotonde: een gebroken nekwervel en – alweer – een gebroken sleutelbeen. De hoeveelste keer dat is weet ik niet – ergens ben ik de tel kwijtgeraakt. Het sleutelbeen van Kelderman ziet er ondertussen uit als het LEGO-ruimteschip dat ik vroeger had. Maar dan wel na die keer dat ik hem uit het raam van mijn slaapkamer had gegooid in de veronderstelling dat ie wel zelf een stukje zou kunnen vliegen.
Wielrennen is een gevaarlijke sport. Je dendert met een peloton vol idioten in lycra pakjes door dorpjes, van bergen af en over paadjes waar je je strontkar nog niet over zou sturen. In vrijwel iedere koers vinden er valpartijen plaats. Sommige renners vallen zelden, anderen soms – en je hebt een paar die er altijd bij liggen. Kelderman behoort tot de laatste categorie: die van de vervloekten.
Misschien is het wel het complot. Of het lot
Waar het precies aan ligt? Tja. Kelderman is een van de meest getalenteerde renners van het peloton en aan mentale veerkracht ontbreekt het hem ook niet: overal waar hij rijdt, rijdt hij van voren – hoe vaak hij ook in de kreukels ligt en hoe slecht zijn voorbereiding ook is. Een slechte stuurman is hij niet, hij zit niet verkrampt op zijn fiets en hij lijkt ook geen overdreven grote risico’s te nemen. Misschien is hij niet altijd even geconcentreerd, misschien reageert hij soms niet op tijd. Maar als je al zijn valpartijen van de laatste jaren naast elkaar zet, dan kun je er eigenlijk nauwelijks een lijn in ontdekken. De ene keer ligt hij bij een massale valpartij, de andere keer valt hij alleen in een bocht. Of staat er ineens een motor geparkeerd op een belachelijke plek – precies daar waar Kelderman er met geen mogelijkheid omheen kan.
Het kan ook (deels) toeval zijn. Er zijn zoveel factoren die je als wielrenner niet in de hand hebt dat je er eigenlijk niet over na wilt denken. Twee, drie keer op het verkeerde moment op de verkeerde plek – en je pech gaat een eigen leven leiden. Andere renners willen niet meer bij je in de buurt rijden en voor je het weet begin je zelf te twijfelen, met alle gevolgen van dien.
Misschien is het wel het complot. Of het lot. Misschien is het de schuld van een hogere macht, misschien is het de straf voor iemand die iets heeft misdaan in een vorig leven om terug te keren als het sleutelbeen van Wilco Kelderman. Zoveel vragen, zoveel twijfels. Eigenlijk weet ik maar één ding zeker.
Dat ik enorm met die jongen te doen heb.
Waardeloos stukje.. 
Nou doe je het weer! Zuurpruim! 
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.