Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
»106th Tour de France (2.UWT)Stage 16 » Nîmes › Nîmes (177k)
Gepost door Cecchini
Vertrek 13.20
Verwachte aankomst 17.30
Algemeen Klassement
1 JULIAN ALAPHILIPPE 21 DECEUNINCK - QUICK - STEP 61h 00' 22'' - B : 30'' -
2 GERAINT THOMAS 1 TEAM INEOS 61h 01' 57'' + 00h 01' 35'' - -
3 STEVEN KRUIJSWIJK 81 TEAM JUMBO - VISMA 61h 02' 09'' + 00h 01' 47'' B : 4'' -
4 THIBAUT PINOT 51 GROUPAMA - FDJ 61h 02' 12'' + 00h 01' 50'' B : 24'' -
5 EGAN BERNAL 2 TEAM INEOS 61h 02' 24'' + 00h 02' 02'' - -
6 EMANUEL BUCHMANN 12 BORA - HANSGROHE 61h 02' 36'' + 00h 02' 14'' - -
7 MIKEL LANDA MEANA 65 MOVISTAR TEAM 61h 05' 16'' + 00h 04' 54'' B : 4'' -
8 ALEJANDRO VALVERDE 62 MOVISTAR TEAM 61h 05' 22'' + 00h 05' 00'' - -
9 JAKOB FUGLSANG 71 ASTANA PRO TEAM 61h 05' 49'' + 00h 05' 27'' - -
10 RIGOBERTO URAN 91 EF EDUCATION FIRST 61h 05' 55'' + 00h 05' 33'' - -
De man van de Pyreneeen
Vergeten Nederlandse Tourrenners - Martin SCHALKERS - 126-ste in Tour van 1990 (winnaar Greg Lemond - Breukink 3e)
De onvolprezen Frad van Slogteren moest al bekennen dat Martin Schalkers toch wel de meest onbekende Nederlandse tourrenner is. Ik voelde me daarom helemaal niet tekortschieten toen ik zijn naam zag, en ik nog nooit van hem gehoord had. Terwijl Martin notabene ook nog 4x de Giro heeft uitgereden. Als renner was hij mij al niet opgevallen, maar als ik lees hoe zijn huidige leven eruit ziet, dan hoop ik niet, dat zijn vrouw hem niet vergeet als hij weer eens urenlang op zijn zolder met zijn treintjes speelt.
Martin Schalkers is waarschijnlijk de meest onbekende van alle 251 Tourrenners die ik biografisch heb vastgelegd in mijn drie boeken over de geschiedenis van Nederland in de Tour de France. Henk Steevens zijn ploegleider bij de amateurs zei dan ook over hem: “Martin had een talent om niet op te vallen.”
Hij was dan ook een a-typische wielrenner, die een beetje toevallig wielrenner was geworden. Voor de meeste renners is wielrenner zijn iets waar ze al van droomden voor ze het werden. Bij Martin was het toeval. Toen hij op de mts studeerde had hij een racefiets aangeschaft. Niet om wielrenner te worden, maar om er mee naar school te gaan en in zijn vrije tijd wat te gaan trimmen. Tot een vriend van school die aan wielrennen deed hem een keer meenam nar wielervereniging De Bollenstreek.
Het is aan zijn doorzettingsvermogen te danken dat hij bleef gaan, want de eerste kennismaking was niet hoopgevend. In zijn eerste clubkoersje ging hij hard onderuit en hij lag helemaal open. Maar toen alle wonden waren genezen ging hij weer. Zonder succes, want winnen was er lang niet bij. Toen hij in dienst moest werd hem gevraagd wat zijn hobby’s waren en toen dat na enig nadenken de wielersport bleek te zien, kreeg hij prompt een uitnodiging van majoor Beljaars, leider van de militaire ploeg die aan diverse amateurwedstrijden, als Olympia’s Tour meedeed. Die had kennelijk wat te weinig renners.
Martin kreeg direct alle tijd om te trainen en hij ging met sprongen vooruit. Zijn grootste kwaliteit was het aankomen, maar hij was niet zo rap dat hij de overwinningen aaneenreeg. Maar hij behaalde wel veel ereplaatsen en zo kwam hij na zijn diensttijd in een goede ploeg terecht.
Dat was Driessen-Optilon van Henk Steevens. Toen die door Cees Priem werd gevraagd om zijn assistent te worden bij TVM en wilde weten of hij wat goede amateurs kon meenemen die in de ploeg zouden passen, viel de naam van de renner uit Katwijk. Voor hij het wist was Martin Schalkers beroepsrenner.
Hij heeft vijf jaar in dienst van TVM gereden en in die tijd twee keer de Ronde van Italië gereden en een keer de Tour de France. Hij heeft ze alle drie uitgereden, ook al was het soms erg moeilijk. Maar hij was een goede kracht voor de ploeg en het klassement totaal niet belangrijk.
Hij bemerkte al gauw dat hij niet het karakter had om als renner grenzen over te gaan, zoals Hennie Kuiper en Adrie van der Poel dat konden. Renners die hij om die eigenschap zeer bewonderde Dat zou hij nooit kunnen, stelde hij vast. Zijn inbreng was zijn beschikbaarheid voor de ploeg, een taak waarom hij zeker is gewaardeerd.
In 1991 werd hij – zoals hij dat zegt – door Priem geloosd. Op een niet al te nette manier, vindt hij. Maar zo zat de wielerwereld in elkaar en dat was zijn wereldje niet. Hij was ook niet het type om daar met een grote bek tegenin te gaan. Hij stond op straat en na wat korte verbintenissen merkte hij dat ze in het bedrijfsleven niet op hem zaten te wachten. Hij had een technische opleiding afgemaakt en na een baan in een fabriek waar weegtoestellen voor industriële processen worden gemaakt en het maken van schaalmodellen voor ruimtevaartprojecten was hij ineens werkloos en te oud om nog makkelijk aan de bak te komen.
Zijn vrouw Regine heeft haar eigen praktijk als fysiotherapeute en acupuncturiste en zo werd Martin huisman. Stofzuigen, wassen, strijken, boodschappen doen, naast een eigen winkeltje waarin hij zijn werktijden zelf kan bepalen. Het begon klein, maar ...
Een van de grote hobby’s in deze tijd is autoracen op circuits. Niet op Zandvoort, Hockenheim of Francorchamps maar op zolder. In miniatuur met autootjes die tegen een stootje kunnen en regelmatig uit de bocht vliegen. Die zijn dan vaak niet meer bruikbaar.
Tenzij je ze naar Martin brengt, die ze kundig repareert, onderdelen vervangt en als die niet meer te koop zijn ze zelf maakt. Koekel zijn naam maar en je komt op zijn site in een wereld waar je geen weet van hebt. In die wereld valt hij wel op, want hij heeft het razend druk. Zo druk dat het eten soms niet op tafel staat als Regine van haar werk thuiskomt. Maar gelukkig heeft ook Katwijk een afhaalchinees.
Door Fred van Slogteren.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 22/07/2019 16:43 door Cecchini.
De onvolprezen Frad van Slogteren moest al bekennen dat Martin Schalkers toch wel de meest onbekende Nederlandse tourrenner is. Ik voelde me daarom helemaal niet tekortschieten toen ik zijn naam zag, en ik nog nooit van hem gehoord had. Terwijl Martin notabene ook nog 4x de Giro heeft uitgereden. Als renner was hij mij al niet opgevallen, maar als ik lees hoe zijn huidige leven eruit ziet, dan hoop ik niet, dat zijn vrouw hem niet vergeet als hij weer eens urenlang op zijn zolder met zijn treintjes speelt.
Martin Schalkers is waarschijnlijk de meest onbekende van alle 251 Tourrenners die ik biografisch heb vastgelegd in mijn drie boeken over de geschiedenis van Nederland in de Tour de France. Henk Steevens zijn ploegleider bij de amateurs zei dan ook over hem: “Martin had een talent om niet op te vallen.”
Hij was dan ook een a-typische wielrenner, die een beetje toevallig wielrenner was geworden. Voor de meeste renners is wielrenner zijn iets waar ze al van droomden voor ze het werden. Bij Martin was het toeval. Toen hij op de mts studeerde had hij een racefiets aangeschaft. Niet om wielrenner te worden, maar om er mee naar school te gaan en in zijn vrije tijd wat te gaan trimmen. Tot een vriend van school die aan wielrennen deed hem een keer meenam nar wielervereniging De Bollenstreek.
Het is aan zijn doorzettingsvermogen te danken dat hij bleef gaan, want de eerste kennismaking was niet hoopgevend. In zijn eerste clubkoersje ging hij hard onderuit en hij lag helemaal open. Maar toen alle wonden waren genezen ging hij weer. Zonder succes, want winnen was er lang niet bij. Toen hij in dienst moest werd hem gevraagd wat zijn hobby’s waren en toen dat na enig nadenken de wielersport bleek te zien, kreeg hij prompt een uitnodiging van majoor Beljaars, leider van de militaire ploeg die aan diverse amateurwedstrijden, als Olympia’s Tour meedeed. Die had kennelijk wat te weinig renners.
Martin kreeg direct alle tijd om te trainen en hij ging met sprongen vooruit. Zijn grootste kwaliteit was het aankomen, maar hij was niet zo rap dat hij de overwinningen aaneenreeg. Maar hij behaalde wel veel ereplaatsen en zo kwam hij na zijn diensttijd in een goede ploeg terecht.
Dat was Driessen-Optilon van Henk Steevens. Toen die door Cees Priem werd gevraagd om zijn assistent te worden bij TVM en wilde weten of hij wat goede amateurs kon meenemen die in de ploeg zouden passen, viel de naam van de renner uit Katwijk. Voor hij het wist was Martin Schalkers beroepsrenner.
Hij heeft vijf jaar in dienst van TVM gereden en in die tijd twee keer de Ronde van Italië gereden en een keer de Tour de France. Hij heeft ze alle drie uitgereden, ook al was het soms erg moeilijk. Maar hij was een goede kracht voor de ploeg en het klassement totaal niet belangrijk.
Hij bemerkte al gauw dat hij niet het karakter had om als renner grenzen over te gaan, zoals Hennie Kuiper en Adrie van der Poel dat konden. Renners die hij om die eigenschap zeer bewonderde Dat zou hij nooit kunnen, stelde hij vast. Zijn inbreng was zijn beschikbaarheid voor de ploeg, een taak waarom hij zeker is gewaardeerd.
In 1991 werd hij – zoals hij dat zegt – door Priem geloosd. Op een niet al te nette manier, vindt hij. Maar zo zat de wielerwereld in elkaar en dat was zijn wereldje niet. Hij was ook niet het type om daar met een grote bek tegenin te gaan. Hij stond op straat en na wat korte verbintenissen merkte hij dat ze in het bedrijfsleven niet op hem zaten te wachten. Hij had een technische opleiding afgemaakt en na een baan in een fabriek waar weegtoestellen voor industriële processen worden gemaakt en het maken van schaalmodellen voor ruimtevaartprojecten was hij ineens werkloos en te oud om nog makkelijk aan de bak te komen.
Zijn vrouw Regine heeft haar eigen praktijk als fysiotherapeute en acupuncturiste en zo werd Martin huisman. Stofzuigen, wassen, strijken, boodschappen doen, naast een eigen winkeltje waarin hij zijn werktijden zelf kan bepalen. Het begon klein, maar ...
Een van de grote hobby’s in deze tijd is autoracen op circuits. Niet op Zandvoort, Hockenheim of Francorchamps maar op zolder. In miniatuur met autootjes die tegen een stootje kunnen en regelmatig uit de bocht vliegen. Die zijn dan vaak niet meer bruikbaar.
Tenzij je ze naar Martin brengt, die ze kundig repareert, onderdelen vervangt en als die niet meer te koop zijn ze zelf maakt. Koekel zijn naam maar en je komt op zijn site in een wereld waar je geen weet van hebt. In die wereld valt hij wel op, want hij heeft het razend druk. Zo druk dat het eten soms niet op tafel staat als Regine van haar werk thuiskomt. Maar gelukkig heeft ook Katwijk een afhaalchinees.
Door Fred van Slogteren.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 22/07/2019 16:43 door Cecchini.
Morgen rijdt de Tour morgen door Anduze, het bedevaartsoord van lezers van De Renner. Het dorp waar Tim Krabbé een tijd heeft gewoond om te komen tot het boek der wielerboeken.
Hier een verslag van de Volkskrant over een aantal wielerromantici, die 25 jaar na het verschijnen van de Renner de Ronde van de Mont Aigoual probeerden na te spelen.
De Renner keert terug - Door Bart Jungmann
Tim Krabbé's wielerroman De Renner is voor sommige hardfietsende amateurs belangrijker dan de bijbel. Het lag dus in de lijn dat Krabbé's route 25 jaar na de verschijning van het boek nog eens werd nagekoerst. Achttien renners verlaten dinsdagmorgen Anduze en hun pelotonnetje lijkt meteen in zijn natuurlijke plooi te vallen. De marathonschaatser geeft het tempo aan, dan de cyclosportieve mannetjesputters van Le Champion. De Volkskrant zit achterin. De anderen zullen wel denken: let op die linkebal.
'Goede renners hebben kenmerkende hoofden en slechte renners hebben kenmerkende hoofden - maar dat geldt alleen voor renners die je al kent.'
Bij het eerste klimmetje valt er een gat. Nieuwe Niedorp, die reuma, twee kunstheupen en een aangepaste fiets heeft, kan het tempo van de marathonschaatser niet volgen. De Volkskrant schuift attent naar voren. Goed gedaan. Maar dan: gat in de weg. Lekke band. Arnhem, Stein, Brugge en Algemeen Dagblad knijpen solidair in de remmen. Bandje verwisselen, bandje oppompen, weer vertrekken. Fietspompje klettert op asfalt. Verdomme!
'Daar staat Reilhan in zijn groene trui. Vorige week zat ik met hem in de kopgroep. Hij deed zijn drie trapjes op kop, maar daar was alles mee gezegd. Ha die Reilhan. Wieltjeszuiger.' Onbaatzuchtige Stein wacht de Volkskrant op en neemt hem op sleeptouw. Brugge, Arnhem en Algemeen Dagblad worden weer stippen. In een gedurfde afdaling komt Volkskrant opeens uit het wiel van Stein en denkt het gat in één keer te dichten. Ha die Volkskrant. Wieltjeszuiger.
Het lukt niet. Brugge, Arnhem en Algemeen Dagblad worden weer stipjes. Stein dendert langs en gebaart: aanpikken. Van de Cevennen, hier weids en groen, blijft niets anders over dan het achterwiel van Stein. Wie niet aanpikt, is reddeloos verloren. Er zit niets anders op dan te sterven in een achterwiel. Het is dertig graden en de Volkskrant heeft kippenvel op de benen.
Na 45 kilometer, net voorbij Dions, is het sterven opeens gedaan. Het lichaam besluit dat het mooi is geweest en de geest is allang blij dat iemand anders die beslissing heeft genomen. De Volkskrant is de fietser die hij altijd al was. Batüwü Griekgriek. 'Ik heb mezelf een keer de opdracht gegeven een willekeurig woord te bedenken. Volstrekt willekeurig, kan dat? Daar was het al: Batüwü Griekgriek.'
Maandagmorgen, Tweede Pinksterdag, verzamelen we om zes uur op Schiphol om een jongensdroom in vervulling te doen gaan. Aldus Cecchini uit Arnhem, de grootste romanticus onder ons. We gaan De Renner nadoen. Dit meesterwerkje van Tim Krabbé viert dit jaar zijn zilveren jubileum. Bij verschijning werd De Renner door Nico Scheepmaker betiteld als een literair meesterwerk én het beste sportboek. Daarmee deed hij De Renner te kort. De Renner is een magisch boek. Het is Kees de Jongen voor gevorderde jongens.
Een paar dertigers, een enkele zestigplusser, maar vooral veertigers en vijftigers laten op maandagmorgen het vehikel van hun dromen achter in een busje. Allemaal mannen die in 1978 nog best hadden kunnen beginnen aan een wielercarrière, zoals beschreven door Krabbé, maar dat om onduidelijke redenen niet hebben gedaan. Deze week gaan we het goedmaken.
Zelf reizen we per trein naar Nîmes om in Anduze weer herenigd te worden met de racefiets. De anderen, die met de eigen auto reisden, zijn er al. In totaal zeventien mensen. Vijftien mannen, twee vrouwen. De eerste dagen zijn bedoeld om te genieten van de Cevennen en te wennen aan de onbedaarlijke hitte. Zaterdag staat de Ronde van Mont Aigoual op het programma. Mont Aigoual betekent letterlijk waterberg, want is het eerste obstakel voor neerslag van de Middellandse Zee. Tweehonderd dagen per jaar regen naar het schijnt. De Ronde van Mont Aigoual is het spannende decor van Tim Krabbé's wording als renner.
'Mijn sportcarrière, 1973: ik zat in Anduze in een café en las de Midi Libre. Op de regionale pagina's werd een wielerwedstrijd aangekondigd met start en finish in Anduze zelf. Plotseling voelde ik dat het nu of nooit was.' Woensdagmiddag keert Tim Krabbé terug in het dorp dat de poort van de Cevennen wordt genoemd. Woensdagavond spreekt hij op het terras het peloton, zijn peloton, voor de eerste keer toe. Hij heeft het wielershirt aangetrokken dat speciaal voor dit evenement is gemaakt. Boven hem schijnt de maan. Op zijn rug schijnt, strakgespannen, de zon.
Wielrennen doet de 60-jarige Krabbé alleen nog maar als er niemand kijkt. In 1980 zette hij een punt achter zijn loopbaan en vijftien jaar geleden heeft hij voor de laatste keer op een racefiets de top van de Aigoual bereikt. Maar Anduze is hem nog steeds dierbaar.'Als ik in Frankrijk ben, rijd ik er graag een stukje voor om.'
In het begin van de jaren zeventig had Krabbé hier een appartement om als late twintiger zijn liefde voor de wielersport aan de praktijk te toetsen. 'Qua kracht was ik er zeker geschikt voor, maar wat nog belangrijker is: ik kan me goed verliezen in abstracte bezigheden zoals het wielrennen toch is.' Volgens Gerrie Knetemann is er een behoorlijke prof aan Tim Krabbé verloren gegaan. De dagelijkse trainingsritten door de Cevennen waren in theorie bedoeld om inspiratie op te doen voor verhalen, maar in werkelijkheid kwam daar niets van. 'Je bewustzijn is klein op een fiets.'
Niettemin resulteerde een en ander tot het 'heilige schrift', zoals Jarich Renema uit Utrecht dat noemt. Geen trouwere lezers dan de lezers van De Renner. Meindert Brugman uit Nieuwe Niedorp was de eerste die zich aanmeldde. 'Dit is zo mooi om mee te maken.' Brugman zou vanwege zijn reuma beter kunnen zwemmen, maar de fiets is zijn lust en zijn leven. Hij heeft er een hoog stuur op laten monteren, legt eenzaam in de achterhoede zijn kilometers af en is zonder twijfel de kranigste van ons allemaal.
Tim Krabbé kan alleen maar buitengewoon vereerd zijn met deze schare trouwe volgelingen. 'Dit is de droom van elke schrijver', zegt hij. De afgelopen decennia ontving hij elk jaar wel zes of zeven brieven van lezers die zijn kruisweg over de Causse Méjean en de Causse Noir nadeden.
'Langzamerhand vind ik een cadans. Klimmen is een ritme, een roes, je moet de protesten van je organen in slaap wiegen.'
Zestien renners en één fietser vertrekken wonsdagmorgen voor de elfcollentocht (130 kilometer) en de zevencollentocht (100 kilometer). De schaatsers zullen later volgen. Kwestie van d'r op en d'r over. De Volkskrant zit achterin. De anderen zullen wel denken: hoe zal het hem vandaag vergaan?
Niet slecht. Het klimmen is nog geen roes, maar al wel een ritme. Op de Col de Bane laat de Volkskrant Veenendaal achter zich en probeert het wiel van Walick Riethoven te houden, maar dat is te hoog gegrepen. Walick Riethoven vlindert verontwaardigd weg. De Col de l'Asclier is vandaag met 905 meter het dak van de rit en volgens Krabbé de lastigste klim van de Cévennes.
'Ik bezichtig mijn polsen die rechtuit voor me liggen als latten naar het stuur. Ze zijn zo bruin geworden, in de plooien bijna zwart. De haartjes liggen in natte banen naast elkaar in de rijrichting. Ik vind mijn polsen ontzettend mooi'.
De zonnecrème wordt door het zweet weer naar de oppervlakte gedreven. De polsen van de Volkskrant liggen als yoghurt naar het stuur. Wat eens een achterwerk was, hangt nu als dood vlees op het zadel. Heeg en Wassenaar peddelen voorbij, maar Veenendaal blijft een gepasseerd station. Niet slecht. Genoeg lucht in elk geval voor de vergezichten. Na de lunch, een Nederlandse campinghouder voedt ons onder een partyluifel op de Col de Bes, vertrekken Arnhem, Heeg en Volkskrant als eersten. Volkskrant neemt in afdaling voorsprong, wordt op de Col de Pierre Levée bijgehaald door Heeg.
'Wielrennen imiteert het leven, zoals het zou zijn zonder de corrumperende invloed van de beschaving.'
Heeg staat te voet op de D153 om de juiste richting te bepalen. Hij wijst net naar rechts als de Volkskrant komt aanzoeven. Alleen op kop in de zevencollentocht, 11 juni 2003. Een fietser waant zich de renner.
Batüwü Griekgriek.
Anduze
Hier een verslag van de Volkskrant over een aantal wielerromantici, die 25 jaar na het verschijnen van de Renner de Ronde van de Mont Aigoual probeerden na te spelen.
De Renner keert terug - Door Bart Jungmann
Tim Krabbé's wielerroman De Renner is voor sommige hardfietsende amateurs belangrijker dan de bijbel. Het lag dus in de lijn dat Krabbé's route 25 jaar na de verschijning van het boek nog eens werd nagekoerst. Achttien renners verlaten dinsdagmorgen Anduze en hun pelotonnetje lijkt meteen in zijn natuurlijke plooi te vallen. De marathonschaatser geeft het tempo aan, dan de cyclosportieve mannetjesputters van Le Champion. De Volkskrant zit achterin. De anderen zullen wel denken: let op die linkebal.
'Goede renners hebben kenmerkende hoofden en slechte renners hebben kenmerkende hoofden - maar dat geldt alleen voor renners die je al kent.'
Bij het eerste klimmetje valt er een gat. Nieuwe Niedorp, die reuma, twee kunstheupen en een aangepaste fiets heeft, kan het tempo van de marathonschaatser niet volgen. De Volkskrant schuift attent naar voren. Goed gedaan. Maar dan: gat in de weg. Lekke band. Arnhem, Stein, Brugge en Algemeen Dagblad knijpen solidair in de remmen. Bandje verwisselen, bandje oppompen, weer vertrekken. Fietspompje klettert op asfalt. Verdomme!
'Daar staat Reilhan in zijn groene trui. Vorige week zat ik met hem in de kopgroep. Hij deed zijn drie trapjes op kop, maar daar was alles mee gezegd. Ha die Reilhan. Wieltjeszuiger.' Onbaatzuchtige Stein wacht de Volkskrant op en neemt hem op sleeptouw. Brugge, Arnhem en Algemeen Dagblad worden weer stippen. In een gedurfde afdaling komt Volkskrant opeens uit het wiel van Stein en denkt het gat in één keer te dichten. Ha die Volkskrant. Wieltjeszuiger.
Het lukt niet. Brugge, Arnhem en Algemeen Dagblad worden weer stipjes. Stein dendert langs en gebaart: aanpikken. Van de Cevennen, hier weids en groen, blijft niets anders over dan het achterwiel van Stein. Wie niet aanpikt, is reddeloos verloren. Er zit niets anders op dan te sterven in een achterwiel. Het is dertig graden en de Volkskrant heeft kippenvel op de benen.
Na 45 kilometer, net voorbij Dions, is het sterven opeens gedaan. Het lichaam besluit dat het mooi is geweest en de geest is allang blij dat iemand anders die beslissing heeft genomen. De Volkskrant is de fietser die hij altijd al was. Batüwü Griekgriek. 'Ik heb mezelf een keer de opdracht gegeven een willekeurig woord te bedenken. Volstrekt willekeurig, kan dat? Daar was het al: Batüwü Griekgriek.'
Maandagmorgen, Tweede Pinksterdag, verzamelen we om zes uur op Schiphol om een jongensdroom in vervulling te doen gaan. Aldus Cecchini uit Arnhem, de grootste romanticus onder ons. We gaan De Renner nadoen. Dit meesterwerkje van Tim Krabbé viert dit jaar zijn zilveren jubileum. Bij verschijning werd De Renner door Nico Scheepmaker betiteld als een literair meesterwerk én het beste sportboek. Daarmee deed hij De Renner te kort. De Renner is een magisch boek. Het is Kees de Jongen voor gevorderde jongens.
Een paar dertigers, een enkele zestigplusser, maar vooral veertigers en vijftigers laten op maandagmorgen het vehikel van hun dromen achter in een busje. Allemaal mannen die in 1978 nog best hadden kunnen beginnen aan een wielercarrière, zoals beschreven door Krabbé, maar dat om onduidelijke redenen niet hebben gedaan. Deze week gaan we het goedmaken.
Zelf reizen we per trein naar Nîmes om in Anduze weer herenigd te worden met de racefiets. De anderen, die met de eigen auto reisden, zijn er al. In totaal zeventien mensen. Vijftien mannen, twee vrouwen. De eerste dagen zijn bedoeld om te genieten van de Cevennen en te wennen aan de onbedaarlijke hitte. Zaterdag staat de Ronde van Mont Aigoual op het programma. Mont Aigoual betekent letterlijk waterberg, want is het eerste obstakel voor neerslag van de Middellandse Zee. Tweehonderd dagen per jaar regen naar het schijnt. De Ronde van Mont Aigoual is het spannende decor van Tim Krabbé's wording als renner.
'Mijn sportcarrière, 1973: ik zat in Anduze in een café en las de Midi Libre. Op de regionale pagina's werd een wielerwedstrijd aangekondigd met start en finish in Anduze zelf. Plotseling voelde ik dat het nu of nooit was.' Woensdagmiddag keert Tim Krabbé terug in het dorp dat de poort van de Cevennen wordt genoemd. Woensdagavond spreekt hij op het terras het peloton, zijn peloton, voor de eerste keer toe. Hij heeft het wielershirt aangetrokken dat speciaal voor dit evenement is gemaakt. Boven hem schijnt de maan. Op zijn rug schijnt, strakgespannen, de zon.
Wielrennen doet de 60-jarige Krabbé alleen nog maar als er niemand kijkt. In 1980 zette hij een punt achter zijn loopbaan en vijftien jaar geleden heeft hij voor de laatste keer op een racefiets de top van de Aigoual bereikt. Maar Anduze is hem nog steeds dierbaar.'Als ik in Frankrijk ben, rijd ik er graag een stukje voor om.'
In het begin van de jaren zeventig had Krabbé hier een appartement om als late twintiger zijn liefde voor de wielersport aan de praktijk te toetsen. 'Qua kracht was ik er zeker geschikt voor, maar wat nog belangrijker is: ik kan me goed verliezen in abstracte bezigheden zoals het wielrennen toch is.' Volgens Gerrie Knetemann is er een behoorlijke prof aan Tim Krabbé verloren gegaan. De dagelijkse trainingsritten door de Cevennen waren in theorie bedoeld om inspiratie op te doen voor verhalen, maar in werkelijkheid kwam daar niets van. 'Je bewustzijn is klein op een fiets.'
Niettemin resulteerde een en ander tot het 'heilige schrift', zoals Jarich Renema uit Utrecht dat noemt. Geen trouwere lezers dan de lezers van De Renner. Meindert Brugman uit Nieuwe Niedorp was de eerste die zich aanmeldde. 'Dit is zo mooi om mee te maken.' Brugman zou vanwege zijn reuma beter kunnen zwemmen, maar de fiets is zijn lust en zijn leven. Hij heeft er een hoog stuur op laten monteren, legt eenzaam in de achterhoede zijn kilometers af en is zonder twijfel de kranigste van ons allemaal.
Tim Krabbé kan alleen maar buitengewoon vereerd zijn met deze schare trouwe volgelingen. 'Dit is de droom van elke schrijver', zegt hij. De afgelopen decennia ontving hij elk jaar wel zes of zeven brieven van lezers die zijn kruisweg over de Causse Méjean en de Causse Noir nadeden.
'Langzamerhand vind ik een cadans. Klimmen is een ritme, een roes, je moet de protesten van je organen in slaap wiegen.'
Zestien renners en één fietser vertrekken wonsdagmorgen voor de elfcollentocht (130 kilometer) en de zevencollentocht (100 kilometer). De schaatsers zullen later volgen. Kwestie van d'r op en d'r over. De Volkskrant zit achterin. De anderen zullen wel denken: hoe zal het hem vandaag vergaan?
Niet slecht. Het klimmen is nog geen roes, maar al wel een ritme. Op de Col de Bane laat de Volkskrant Veenendaal achter zich en probeert het wiel van Walick Riethoven te houden, maar dat is te hoog gegrepen. Walick Riethoven vlindert verontwaardigd weg. De Col de l'Asclier is vandaag met 905 meter het dak van de rit en volgens Krabbé de lastigste klim van de Cévennes.
'Ik bezichtig mijn polsen die rechtuit voor me liggen als latten naar het stuur. Ze zijn zo bruin geworden, in de plooien bijna zwart. De haartjes liggen in natte banen naast elkaar in de rijrichting. Ik vind mijn polsen ontzettend mooi'.
De zonnecrème wordt door het zweet weer naar de oppervlakte gedreven. De polsen van de Volkskrant liggen als yoghurt naar het stuur. Wat eens een achterwerk was, hangt nu als dood vlees op het zadel. Heeg en Wassenaar peddelen voorbij, maar Veenendaal blijft een gepasseerd station. Niet slecht. Genoeg lucht in elk geval voor de vergezichten. Na de lunch, een Nederlandse campinghouder voedt ons onder een partyluifel op de Col de Bes, vertrekken Arnhem, Heeg en Volkskrant als eersten. Volkskrant neemt in afdaling voorsprong, wordt op de Col de Pierre Levée bijgehaald door Heeg.
'Wielrennen imiteert het leven, zoals het zou zijn zonder de corrumperende invloed van de beschaving.'
Heeg staat te voet op de D153 om de juiste richting te bepalen. Hij wijst net naar rechts als de Volkskrant komt aanzoeven. Alleen op kop in de zevencollentocht, 11 juni 2003. Een fietser waant zich de renner.
Batüwü Griekgriek.
Anduze
Leuk, dat alleen fietsen met tent en bagage heb ik ook gedaan. Het meest in Frankrijk, maar ook in verschillende Afrikaanse landen.
Spijt me zeer, maar ik vind het een waardeloos geschreven stuk... wel grappig dat koppi daar dan precies langs cruist 
Ik zou het graag zien gebeuren 
Door Iwan Tol
Drie jaar geleden was ik in Nuenen voor een reportage over Steven Kruijswijk, na Vincent van Gogh de beroemdste oud-inwoner van het dorp. Kruijswijk stond op het punt de Giro d’Italia te gaan winnen en zoals dat dan gaat: het journaille toog richting het geboortedorp van de wielerheld.
In het dorp werd hij ‘een jongen zonder poeha’, genoemd. De één wist te vertellen dat hij ooit een meisje uit het zwembad van een verdrinkingsdood had gered, de ander dat hij zijn vriendin Sophie op Curaçao had leren kennen. Exotisch, zo ver van huis, maar ook een beetje onpraktisch: Sophie bleek namelijk ook gewoon uit Nuenen te komen.
Bij fietsenhandel Sjef Kisters, de man die ooit de eerste racefiets aan Kruijswijk verkocht, was het een komen en gaan van journalisten. ‘Volkskrant?’, verzuchtte Kisters, met een gezicht van iemand die zich midden in een mediaorkaan bevindt. Volkskrant, ja. Dat kon er ook nog wel bij. Maar eerst moest hij een mevrouw helpen die een e-bike wilde kopen. En daarna zijn zoon ophalen van school, dus of het een beetje snel kon.
En toen kwam De Sneeuwrand. Kruijswijk lette even niet op, verloor de Giro en een jaar later won Tom Dumoulin wel het roze. ‘Stevie’ was vergeten, zo gaat dat in de sport. Over die Giro van 2016 wil Kruijswijk niet meer praten. Wat schiet je ermee op? Hij leeft in het nu. En bovendien: wat moet hij er nog over zeggen? Het was stom ja. Punt. We zijn drie jaar verder.
En niet alleen hij, zijn ploeg ook. In retroperspectief was die Giro misschien wel het beginpunt van het huidige succes van Jumbo-Visma. Voor het eerst was er het besef dat een grote ronde gewonnen kon worden. Het was alleen nog niet de tijd.
Kruijswijk heeft niet de looks, noch de teksten van Dumoulin, maar hij is wel een verdomd goeie prof. Laurens ten Dam bestudeerde ooit de trainingsgegevens van zijn voormalige collega op Strava en concludeerde dat er niemand in het peloton is die zo strak zijn trainingen uitvoert als Kruijswijk. Zes uur trainen is nooít 5.59,59.
Langzaam vervaagt het beeld van de tuimelende Kruijswijk op de sneeuwrand. Vorig jaar ging hij er in de rit naar Alpe d’Huez op 72 (!) kilometer van de eindstreep vandoor. Hij zou wel zien waar het schip strandde. Dat was op 3,5 kilometer van het einde. Hij won niet, maar veroverde wel de harten van de wielerfans.
Deze Tour de France lijkt Kruijswijk meer gefocust dan ooit. Hij vond het prachtig, die gele trui voor Teunissen, maar vierde het feestje ingetogen. Iedereen snapte dat. Stevie was met zijn eigen Tour bezig. Geen idee of hij het geel kan veroveren. Maar wat zou het mooi zijn. Sjef Kisters moet nu maar wat extra personeel inhuren.
Drie jaar geleden was ik in Nuenen voor een reportage over Steven Kruijswijk, na Vincent van Gogh de beroemdste oud-inwoner van het dorp. Kruijswijk stond op het punt de Giro d’Italia te gaan winnen en zoals dat dan gaat: het journaille toog richting het geboortedorp van de wielerheld.
In het dorp werd hij ‘een jongen zonder poeha’, genoemd. De één wist te vertellen dat hij ooit een meisje uit het zwembad van een verdrinkingsdood had gered, de ander dat hij zijn vriendin Sophie op Curaçao had leren kennen. Exotisch, zo ver van huis, maar ook een beetje onpraktisch: Sophie bleek namelijk ook gewoon uit Nuenen te komen.
Bij fietsenhandel Sjef Kisters, de man die ooit de eerste racefiets aan Kruijswijk verkocht, was het een komen en gaan van journalisten. ‘Volkskrant?’, verzuchtte Kisters, met een gezicht van iemand die zich midden in een mediaorkaan bevindt. Volkskrant, ja. Dat kon er ook nog wel bij. Maar eerst moest hij een mevrouw helpen die een e-bike wilde kopen. En daarna zijn zoon ophalen van school, dus of het een beetje snel kon.
En toen kwam De Sneeuwrand. Kruijswijk lette even niet op, verloor de Giro en een jaar later won Tom Dumoulin wel het roze. ‘Stevie’ was vergeten, zo gaat dat in de sport. Over die Giro van 2016 wil Kruijswijk niet meer praten. Wat schiet je ermee op? Hij leeft in het nu. En bovendien: wat moet hij er nog over zeggen? Het was stom ja. Punt. We zijn drie jaar verder.
En niet alleen hij, zijn ploeg ook. In retroperspectief was die Giro misschien wel het beginpunt van het huidige succes van Jumbo-Visma. Voor het eerst was er het besef dat een grote ronde gewonnen kon worden. Het was alleen nog niet de tijd.
Kruijswijk heeft niet de looks, noch de teksten van Dumoulin, maar hij is wel een verdomd goeie prof. Laurens ten Dam bestudeerde ooit de trainingsgegevens van zijn voormalige collega op Strava en concludeerde dat er niemand in het peloton is die zo strak zijn trainingen uitvoert als Kruijswijk. Zes uur trainen is nooít 5.59,59.
Langzaam vervaagt het beeld van de tuimelende Kruijswijk op de sneeuwrand. Vorig jaar ging hij er in de rit naar Alpe d’Huez op 72 (!) kilometer van de eindstreep vandoor. Hij zou wel zien waar het schip strandde. Dat was op 3,5 kilometer van het einde. Hij won niet, maar veroverde wel de harten van de wielerfans.
Deze Tour de France lijkt Kruijswijk meer gefocust dan ooit. Hij vond het prachtig, die gele trui voor Teunissen, maar vierde het feestje ingetogen. Iedereen snapte dat. Stevie was met zijn eigen Tour bezig. Geen idee of hij het geel kan veroveren. Maar wat zou het mooi zijn. Sjef Kisters moet nu maar wat extra personeel inhuren.
En Toni Martin alweer aan de kop van het peloton. Met een paar Lotto's.
Wat mij betreft verfoeilijk, wèg daar Toni !
Laat het vandaag maar lekker over aan Lotto en consorten.
Maar goed, die discussie hebben we al vaker gehad
Wat mij betreft verfoeilijk, wèg daar Toni !
Laat het vandaag maar lekker over aan Lotto en consorten.
Maar goed, die discussie hebben we al vaker gehad
Deze zware Tour én de hitte laat toch zijn sporen na.
Opvallend: van Valverde weet je dat hij er exact zo zal uitzien, van Quintana weet je dat hij er nu reeds zo uitziet.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.