Alweer 16 jaar geleden....

....voor de 'oudere prikkers' onder ons

Gepost door: Suske ()
Datum: 24 december 2003 19:03

Zo op kerstavond vind ik het eens tijd worden om alle zeer gewaardeerde azijnplassers hier eens een sprookje te vertellen.
Neem er gerust ff de tijd voor...

Ooit heel lang geleden, we spreken dan van de vorige eeuw (sprookjes zijn immers altijd heel lang geleden gebeurd...), was er eens een tamelijk middelmatige wielrenner. Soms verbaasde hij vriend, maar vooral vijand, maar meestal zag men deze renner alleen maar gruwelijk aanklampen. Nou had die renner wel een degelijk excuus om niet zo op te vallen hoor. Want net toen hij in het amateurpeloton reed was het niveau van het Nederlandse wielrennen zo hoog dat hij het eigenlijk niet eens zo erg vond dat hij zo vaak met z'n holletje open zat.
Wereldkampioenen, Olympisch kampioenen, en winnaars van hele belangrijke etappe wedstrijden, bevolkten toen het vaderlandse amateurpeloton.
Echter de keren dat hij zijn dag had, kon hij met de beste van zijn land mee en heel soms won hij wel eens een wedstrijdje, waarschijnlijk omdat de echt goede renners dan net even niet zo goed waren...
Doordat één van zijn betere ploegenoten een tamelijk ernstige longziekte opliep, en deze ploegenoot op de rol stond om bij een buitenlandse profploeg een contract te tekenen, vroeg de ploegleider van dat rennertje wat hij zou zeggen als hij dit contract over kon nemen.
"Ik zou het meteen doen", zei dat rennertje toen tegen z'n ploegleider.
De ploegleider vond dit toen zo'n dappere uitspraak dat hij het contract inderdaad voor dat rennertje in elkaar spijkerde.
"Maar", zei de ploegleider, "je moet me natuurlijk niet teleur stellen!!"
Dit knoopte dat rennertje in zijn beide oren en zonder ook maar één woord over de grens te kunnen spreken toog dat rennertje op pad naar een heel ver wielerland waar elk jaar een hele belangrijke etappe wedstrijd verreden werd.
In de winter maanden voorafgaand aan zijn plotselinge profdebuut trainde dat rennertje dat de stukken eraf vlogen.
Brommers werden ingehaald, in weer of geen weer werd er getraind, en bij de februariwedstrijden, in het zuiden van dat verre wielerland, bleek ineens dat dat rennertje voor de grote mannen van het profpeloton niet eens zo heel veel onder hoefde te doen.
Aan tafel was het rennertje heel stil, immers van de vreemde taal die daar gesproken werd verstond hij ( nog) niet zo veel, echter in het peloton sprak hij met z'n benen. Sterker nog, binnen zijn nieuwe ploeg werd al heel snel duidelijk dat er in de wedstrijden met dit schrale ventje niet te spotten viel, ook al werd dit natuurlijk wel geprobeerd.
Toch merkte dat rennertje wel dat er een heel groot verschil was tussen het rijden bij de amateurs of het rijden met gerenomeerde profs waarvan hij thuis alleen maar posters op zijn slaapkamermuur had hangen.
Met name in de finale van de wedstrijden werd er heel hard gekoerst, en toen werd hem duidelijk dat als het er echt om ging 'fysiek talent' niet alleen meer voldoende was om met de beste van de wereld mee te kunnen.
Twéé eigenschappen, eerzucht en een bijna bovenmenselijk doorzettingsvermogen, moesten daar extra bijkomen!
En na heel veel afzien, pijn en moeite, bleek hij daar meer dan een ander over te beschikken.
Terwijl z'n generatiegenoten al hoog en breed onder de douche stonden, streed dat rennertje nog mee om hier en daar een prijsje te rijden.
Als eerste jaarprof "mocht" hij gelijk aan alle klassiekers deelnemen, maar deze aprilklassiekers waren voor hem een ware martelgang.
"Mocht" je, want sparen stond niet in zijn woordenboek.
Edoch, na zondag de Ronde van Vlaanderen (275 km), woensdag Gent-Wevelgem (260 km) en zondag Parijs-Roubaix (276 km) gereden te hebben, was bij hem het kaarsje bijna opgebrand.
"Bijna", want ondanks dat hij de woensdagf erop de Waalse Pijl niet helemaal uitreed, als een dood vogeltje reed toen hij door de Ardennen, stond hij wel op de deelnemerslijst van de belangrijkste klassieker van zijn land.
En juist deze wedstrijd ging over een parkoers waar hij zich bij de amateurs wel eens in de kijker gereden had.
Zijn moreel was een beetje geknakt, maar zijn moraal was niet kapot te krijgen!!
Met frisse tegenzin begon hij aan die belangrijke vaderlandse klassieker en na veel vieren en vijven reed hij bijna 7 uur later hij als overwinnaar over de eindstreep!!
Zijn oude amateur ploegleider zei na afloop tegen hem dat hij groots gewonnen had, maar dat hij nu moest bewijzen dat hij een grote renner was.
En dat lukte hem ook want een paar jaar later kwam daar ook nog een heel vreemd gekleurd wielertruitje bij.
En zoals het in sprookjes altijd gaat, leeft hij tot nu eigenlijk wel gelukkig, hij denkt er eigenlijk niet zo over na, maar of het nog lang duurt dat weet gelukkig nog niemand.
En zo hoort het ook....

Gerrie Knetemann?

- Knetemann werd in 1974 profwielrenner bij de Franse Mercierploeg, waar Joop Zoetemelk kopman was. Typerend voor zijn instelling was dat hij datzelfde jaar laatste werd in Parijs-Roubaix, maar een week later de Amstel Gold Race won.-
Aldus Wiki.

Maar was die zo schraal?

Het jaar erop, in 2004, overleed Knetemann.

Af en toe was die een spraakwaterval waarop helaas geen uitknop zat. Maar jongens, wat kon die diep gaan. Een straatvechter op de fiets. Een kanjer met koerakter.

Ja, Knetemann, overleden op 2 november 2004. De ongeknede Kneet. Man, wat een man toch.

Mijmering op een miezerige morgen

1978, het drie-pausenjaar. Ik zat in de trein vanuit het Oostblok ergens in Duitsland en een Italiaan feliciteerde ons, een vriend en mij, met het feit dat een Nederlander het WK wielrennen had gewonnen. Ach, zei mijn vriend tegen die Italiaan, jullie hebben het WK Pausverkiezing gewonnen. Maar die nieuwe Italiaanse Paus ging niet lang mee. Na een maand of zo overleed hij en toen won een Pool het nieuwe WK Pausverkiezing. Zo'n vijf eeuwen geleden won voor het eerst en voor het laatst een Nederlander het WK Pausverkiezing. Maar nog nooit won een Nederlander het WK Literatuur. Maar zou Tim Krabbé met zijn "De renner" een goede kandidaat zijn om het WK Literatuur te winnen? Maar wat weten jullie als slimme mensen van Knetemanns belezenheid en religie?

"Af en toe was die een spraakwaterval waarop helaas geen uitknop zat" . God, dacht ik dat het Frederik D. betrof, maar krijgt De Kneet de schuld.

Aldus mijn gezellige spraakwatervalpartner Cec.

De Kneet en Theodorus van Gogh heengegaan op dezelfde dag. De wereld is er niet beter op geworden.

De befaamde uitdrukking PFD staat nu ook voor Popie Frederik D.

Frederik D. zou kunnen tegenwerpen: Heb je een pdfje voor mij en zing het als Frans Bauer?



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 02/11/2020 15:30 door Horsie is back.

- Knetemann blijkt ook een serieuze kant te hebben,
wat bijvoorbeeld blijkt uit zijn e-mails
over bijbelteksten met CDA-kamerlid Joop
Atsma. Het beeld van de clown die er moeite
mee heeft dat van hem, waar en wanneer hij
ook verschijnt, grapjes worden verwacht, wordt
ook geschetst door Hennie Kuiper. Die meldt dat
er twee Gerrie Knetemannen waren: die van de
Kneet-story met zijn ‘gigantische uitspraken’ en
de Knetemann die thuis in zichzelf gekeerd was
en weinig zei. -

Bron



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 02/11/2020 15:54 door Frederik D..

Theo van Gogh

Die laatste zin van hem in die post... bijna alsof hij aan voelde komen dat hij niet oud zou worden. Weet het nog goed, de rouwstemming op het prikbord. Goede oude tijd. Met Knetemann strief ook een deeltje van dit prikbord.