Daan Olivier stopt met wielrennen

Quote
Daan Olivier
De afgelopen periode heb ik voor de meest lastige beslissing in mijn leven tot nu toe gestaan, namelijk de vraag of ik wel of niet door wilde gaan als beroepswielrenner. Dit is geen beslissing je van vandaag op morgen maakt en ook geen beslissing waar je nog op terug kan komen. Hieronder wil ik graag het een en ander toelichten.

Ik ben als 15-jarige begonnen met fietsen met 1 droom, profwielrenner worden. Die droom daar moest alles, maar dan ook alles voor wijken. Als nieuweling had ik totaal nog niet de uitslagen om die droom reëel te laten zijn, maar toch geloofde ik er heilig in. Bij de junioren zette ik stappen in de goede richting en na een aantal mooie jaren bij L.R.T.V. Swift, RRC de Pedaalridders en WV de Jonge Renner maakte ik de overstap naar de opleidingsploeg van de Rabobank. De stijgende lijn zette zich door en dit gaf mij een enorme kick, mijn droom kwam steeds dichterbij. Ik had er op dat moment ook enorm veel plezier in! Tot 2013 was die stijgende lijn steil en constant en kwam ik eigenlijk vrijwel nooit iets tegen. Ik had de tijd van mijn leven en op dat moment krijg je een gevoel van onoverwinnelijkheid. In 2013 merkte ik echter dat ook mijn lijf zijn grenzen kende. Ik raakte overtraind en ik moest noodgedwongen een jaar aan de kant staan. Echter had ik in april 2013 mijn profcontract bij Giant-Alpecin (toen nog Argos-Shimano getekend). Dit heeft mij in 2013 gemotiveerd om toch door te gaan met fietsen, ook toen had ik namelijk al mijn twijfels of ik nog wel door wilde gaan als topsporter. Ik had mijn droom gerealiseerd, ik werd prof, dus wilde ik niet afhaken op het laatste moment. Toen ik in de wintervoorbereiding voor het seizoen 2014 bij de ploeg aansloot voelde ik me als een jongetje in een speelgoedwinkel. Dat jochie uit Oegstgeest had het toch maar geschopt tot de beroepswielrenners was een gedachte die vaak bij me opkwam. Ik kwam in een enorm gezellige, hechte ploeg terecht waarin ik me gelijk thuis voelde.

Mijn eerste wedstrijd ging het echter faliekant mis, ik viel hard en ik had veel schade. Toen kwam langzaam het negatieve gevoel van 2013 weer terug. Ik begon steeds meer tegenzin te krijgen voor wedstrijden en ik zag ook steeds meer de risico’s van het vak. Ik begon na te denken, iets wat je als topsporter beter niet kan doen. Ik vond het koersen uiteindelijk echt niet leuk meer. Deze gedachte probeerde ik zover mogelijk weg te stoppen, ik had namelijk al die jaren keihard gewerkt om de top te halen en ik wilde dit niet weggooien. Ik probeerde aanknopingspunten te vinden om het plezier terug te vinden maar hier slaagde ik niet in. Het sociale aspect, het reizen en het trainen, al die dingen vond ik mooi. Het koersen niet. En als er 1 ding essentieel is in het profwielrennen is het, het plezier in het koersen. Toen ik dit seizoen in Catalunia weer onderuit ging ben ik na gaan denken, op deze manier kon ik namelijk echt niet verder. Ik heb op het moment dat ik er aan toegaf dit probleem te hebben gelijk open kaart met de ploeg gespeeld en heb toen enorm veel steun gehad. Ik kreeg alle tijd om na te denken en heb van veel college’s steun gekregen. Dit was alleen toch een keuze die ik zelf moest gaan maken. Toen ik in 2013 overtraind was heb ik een plan-b klaargelegd, voor het geval dat. Uiteindelijk ben ik na veel wikken en wegen tot de conclusie gekomen dat ik stop als professioneel wielrenner en dat ik kies voor een maatschappelijke carrière. Dit houd in dat ik vanaf september ga beginnen met een Bachelor-opleiding Commerciële Economie op de Leidse Hogeschool. Ik heb enorm veel zin in deze nieuwe uitdaging en ga er met de volle topsport mentaliteit tegenaan.

Ik wil bij deze wel benadrukken dat ik geen seconde spijt heb gehad van mijn avontuur als profwielrenner. Ondanks een aantal problemen heb ik een enorm mooie tijd gehad. Nu ga ik echter de andere kanten van het leven ontdekken!

Bij deze wil ik wil iedereen die mij heeft bijgestaan in mijn reis naar de profwielrennerij, mijn college’s bij Team Giant-Alpecin, Team Giant-Alpecin voor de respectvolle manier hoe ze met mij om zijn gegaan, mijn vrienden en familie enorm bedanken voor alle steun! Jullie zijn allemaal goud waard.

Groet,
Daan