Hoe belangrijk zijn vaders voor de wielercarrière van hun zoon?

Vanmorgen op NPO radio 1 was Fred van Slogteren te gast om te praten over zijn nieuwe boek over de wielersport dat vandaag verschijnt.

Quote

Hoe belangrijk zijn vaders voor de wielercarrière van hun zoon?

Tientallen boeken schreef wielerhistoricus Fred van Slogteren over de wielersport. In zijn nieuwste boek gaat het over hoe zijn liefde voor het wielrennen is ontstaan. 'Vaders en Zonen in de Wielersport.', heet het. Hij vertelt daarin niet alleen over zijn eigen vader, maar ook over vaders van topwielrenners. En hoe belangrijk die zijn voor de carrière van hun zoon
-

Het radiofragment is terug te luisteren via: [www.nporadio1.nl]

Quote



Geïnspireerd door het succesverhaal van Mathieu van de Poel, zoon van een beroemde wielrenner en kleinzoon van een nog veel beroemdere opa gaat Fred van Slogteren na hoe door zijn eigen vader zijn passie voor de wielersport is ontstaan. Dat Van Slogterens gevoelens niet uniek zijn, komt ter sprake als hij vertelt over de uiteenlopende relaties van wielrenners met hun hun vaders. Met onder andere de vaders en zonen Van der Poel, Nijdam, Breukink, Wagtmans, Tolhoek, Dekker, Kroon, Groenewegen en vele anderen. Er blijken vele soorten wielervaders te bestaan. Vaders die het geweldig vinden dat hun zoon wielrenner is, omdat ze dat zelf zo graag hadden gewild; vaders die er niets van willen weten omdat ze de sport te volks of te gevaarlijk vinden; vaders die hun wielrennende zoon inzetten voor de publiciteit van hun bedrijf; vaders die het niet verdienen om überhaupt vader te zijn. Ze komen allemaal aan bod. Van Slogteren merkt dat hij door het schrijven dichter bij zijn eigen vader komt. De vele mooie (en ook minder mooie) momenten samen komen bovendrijven, tot het ontroerende einde bij het overlijden van zijn verwekker. Fred van Slogteren schreef een groot aantal wielerboeken. Bij Just Publishers verschenen eerder Raas, de zwijgende legende, Jan Janssen, alleen het hoogste telde, Peter Post, een fenomeen in de wielersport en Jopie, Jopie, Jopie! (over Joop Zoetemelk).

[www.bruna.nl]

Hoe is bij jullie de liefde voor de wielersport ontstaan?

Hoe belangrijk zijn vaders voor de wielercarrière van hun zoon?

Totaal onbelangrijk. Zie bijv. David Dekker en Mauri Vansevenant. Geheel toevallig.

Leuk topic en een goede vraag!

Bij mij was het omdat mijn vader in mijn kindertijd vooral naar voetbal en wielrennen keek op TV en mij met voetbal ook meenam naar het stadion (hup NAC!).
Dus logischerwijze keek ik die sporten ook mee op TV en deed ik dat ook als jongetje op straat. Althans voetballen, 'wielrennen' pas later in mijn puberjaren en dan vooral met vriendjes met wie ik op de fiets naar school reed en met wie we dan afspraken, dat wie het eerst bij een bepaald punt de 'finish' passeerde, had gewonnen.

Ik denk dat de sport, die je vader - of moeder - vroeger keek op TV en/of zelf ook beoefende en jou als kind daarin ook betrok de voornaamste reden is om de liefde voor een bepaalde sport op te vatten.

Bij mij is het wel zo, dat voetbal vroeger op nummer 1 stond en wielrennen op nummer 2. In de loop der jaren is dat helemaal omgeslagen. Wielrennen staat nu verreweg op nummer 1 bij mij en voetbal op 2. Op 3 heel veel andere sporten.

> Leuk topic en een goede vraag!
>
> Bij mij was het omdat mijn moeder mijn
> kindertijd vooral naar voetbal en wielrennen keek
> op TV en mij met voetbal ook meenam naar het
> stadion uit en thuis (hup FC DB!).

> Dus logischerwijze keek ik die sporten ook mee op
> TV en deed ik dat ook als jongetje op straat.
> Althans voetballen, 'wielrennen' pas later in mijn
> puberjaren en dan vooral met vriendjes met wie ik
> op de fiets naar school reed en met wie we dan
> afspraken, dat wie het eerst bij een bepaald punt
> de 'finish' passeerde, had gewonnen.
>
> Ik denk dat de sport, die je vader - of moeder -
> vroeger keek op TV en/of zelf ook beoefende en jou
> als kind daarin ook betrok de voornaamste reden is
> om de liefde voor een bepaalde sport op te
> vatten.
>
> Bij mij is het wel zo, dat voetbal vroeger op
> nummer 1 stond en wielrennen op nummer 2. In de
> loop der jaren is dat helemaal omgeslagen.
> Wielrennen staat nu verreweg op nummer 1 bij mij
> en voetbal op 2. Op 3 heel veel andere sporten waar Nederlanders aan meedoen. Ben dan ook een OS-fan

Gr

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------

> Bij mij is het wel zo, dat voetbal vroeger op
> nummer 1 stond en wielrennen op nummer 2. In de
> loop der jaren is dat helemaal omgeslagen.
> Wielrennen staat nu verreweg op nummer 1 bij mij
> en voetbal op 2. Op 3 heel veel andere sporten.

Als je fan bent van zo'n club dan snap ik dat wel.

Je zou de titel nog wel kunnen aanvullen met vaders voor hun dochter. Eén der belangrijkste vaders wordt dan toch de vader van Marianne Vos. De titel van het boek "Vaders en Zonen (of dochters, al zijn dat er minder) in de Wielersport" dekt beter de lading dan de topictitel.

Wat zou ik aanmoeten met de vraag welke invloed wijlen mijn vader heeft gehad op het prikgedrag van U weet het onderhand wel, Horsie is Back ? Mijn vader had als hobby hard werken, maar daar viel geen enkele sport onder, terwijl ik van alles heb gedaan: van sprint, veldloop, middenafstand, lange afstand, op weg naar een marathon, speerwerpen, kogelstoten, discuswerpen, hoogspringen, polsstokhoogspringen, verspringen, hinkstapspringen, voetballen. Mijn eerste liefde (ook qua theoretische interesse) was dan ook de atletiek, de moeder van alle sporten, daarna het voetbal, totdat dit het beoefenen van de edele wielersport in de weg begon te zitten en ik het voetbal een blauwtje liet lopen. Non-weight bearing forever!

De invloed van vaders op zonen of dochters is er altijd, bij afwezigheid of aanwezigheid, linksom of rechtsom.
Hoe het echter is afgelopen met het voetbaljochie van Jiskefet is me nooit duidelijk geworden om maar te zwijgen van sommige turnerkids?

It all runs in the family is toch vaker het sleutelwoord. Het is niet per definitie zo, maar de kans op succes is hoger bij degenen, waarbij dat succes in enigerlei verband, niet alleen bij de vader en de moeder (zoals bij Phinney) maar ook in de familie al aanwezig is. Bij het gezin van der Poel was het succes zeker al aanwezig en zoals men dan zo graag zegt, de genen ook. David van der Poel is dan misschien dan wel weer de uitzondering.

David van der Poel is dan misschien dan wel weer de uitzondering.

Hoezo uitzondering?
Hij doet het toch veel beter dan bijvoorbeeld Carl Zoetemelk, Alain van der Velde of Kim Breukink.

Wat betreft dat laatste, al is dat niet de vraag van de topicstarter: logisch natuurlijk, genen zijn uiteraard van belang in hoeverre je goed bent in een bepaalde sport. De voorbeelden zijn talrijk.

Maar als je ouders jou niet opvoeden met de liefde voor een bepaalde sport - bijvoorbeeld omdat ze dat bewust niet willen - zie bv zijdelings de tekst van 'Jimmy' van Boudewijn de Groot - dan is de kans klein echt heel klein, dat je je daarin gaat bekwamen..



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 07/06/2021 20:57 door El Chaba.

En bij jou, Louise?

lodjan Schreef:
-------------------------------------------------------
> David van der Poel is dan misschien dan wel
> weer de uitzondering.
>
> Hoezo uitzondering?
> Hij doet het toch veel beter dan bijvoorbeeld Carl
> Zoetemelk, Alain van der Velde of Kim Breukink.

Ik gebruik heel bewust het begrip misschien en duidelijk is toch ook dat je moet spreken in termen van kansen. Zo moet het gelezen worden. En dat David van der Poel het dan beter doet dan de door jou genoemde namen komt bij mij toch over als een non-argument zo niet pure scorebordjournalistiek.

Uiteindelijk is het natuurlijk nature + nurture. Je kunt potentieel dan nog zo veel talent hebben, als de interesse of zonodig het zweverige liefde voor de sport je niet meegegeven wordt, is de kans op succes al een stuk minder. Maar andersom leidt het vaak ook tot niks of belemmerend. Je zult maar de zoon van Dylan G zijn?

Vaders zijn nodig voor het maken van zonen. Onmisbaar dus.

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Maar als je ouders jou niet opvoeden met de liefde
> voor een bepaalde sport - bijvoorbeeld omdat ze
> dat bewust niet willen (zie bv zijdelings de tekst
> van 'Jimmy' van Boudewijn de Groot - dan is de
> kans klein echt heel klein, dat je je daarin gaat
> bekwamen..

Zou ik toch niet zo zeker van zijn. Ik vernoemde het elders al: nature and nurture.
Wist jij overigens, dat Max op zijn geboortedag al in een karretje werd gezet? Heb jij dat 3-jarige zoontje van Sagan wel eens een trap af zien rijden?

De echte keuze wordt volgens mij pas door iemand gemaakt op het moment, dat deze voor het eerst de serieuze indruk bij zichzelf aantreft, dat het uiteindelijk (na vaak nog heel veel werk) in wat dan ook zou kunnen lukken. Zou Remco Evenepoel een wielrenner zijn geworden als hij een buitengewoon succesvolle voetballer zou zijn geweest zoals bijvoorbeeld onze Memphis Depay, he Luijt? Het simpele feit, dat Remco een aantal keren (te vaak) een bankzitter werd, is misschien voor de puber wel de ultieme prikkel geweest van koers te veranderen. Kunt U me volgen?

Hup NAC! Als 6-jarig manneke aan de hand van mijn vader, zoals hij met zijn vader en ik weer met mijn zoontje.
Gvd wat is sport toch mooi.

Wielrennen eigenlijk soort gelijk. Samen Tour de France kijken. Bugno en Rooks waren de eerste helden.
En iets later Lemond omdat ik die ooit in Frankrijk langs de weg voorbij zag razen, in het Z wielerploegshirt!



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 07/06/2021 21:56 door Eindhovuh.

Heel erg belangrijk in mijn geval.

Gezien het geringe aantal profrenners, verwaarloosbaar.

Tja je probeert wat je kan, de liefde voor koers is er nog steeds maar PSV (waarom in godsnaam?) en het Nederlands Elftal staan hier nu zwaar boven. Toch sluit hij gelukkig nog wel aan bij een klassieker of de laatste 10km van een grote ronde etappe.

Zoals ik met mijn vader meeluisterde op de wereldontvanger naar de winst van Van Poppel, de liefde verloor en weer opgepakt heb. Zo hoop ik dat het deze tjap ook vergaat....



Groet

Neen... niet doen... Sub.... niet.... doen...

Lafaard!

PSV is wel echt kut ja. Misschien had je als kutbrabo ofwel (enwel) geen brabowijf moeten nemen, ofwel (enwel) moeten emigreren naar een normaal land.

Zo tussen mij en Mathijske in, ergens in Alphen ofzo had je prima gepast. Was die kleine doerak tenminste ook voor Ajax geweest.

#kusjes

Mien wijf is Limburgs, maar wel voor psv.
Ik heb geen clubliefde, maar hou van mooi voetbal (doorgaans Ajax en AZ) en ben vooral voor het Nederlands elftal (net een wijf ik).

Heb de haat naar andere clubs nooit begrepen, is ook echt alleen in het voetbal zo, sneu.
Tussen jullie inwonen kost mij mijn kop ben ik bang, mijn laatste twee avonden met Mathijske (snel weer doen in Leiden met u erbij) kwam ik de man met de hamer tegen, bam!

Mijn dochter (inmiddels 78 maanden, wanneer kom je nou op kraamvisite) is overigens wel fanatiek Ajax fan maar kent er geen een.

Groet

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------

> Bij mij is het wel zo, dat voetbal vroeger op
> nummer 1 stond en wielrennen op nummer 2. In de
> loop der jaren is dat helemaal omgeslagen.
> Wielrennen staat nu verreweg op nummer 1 bij mij
> en voetbal op 2. Op 3 heel veel andere sporten.

Mijn ouders hielden totaal niet van sport. Daarbij speelde de zondagsheiliging een zekere rol. Ik was tien jaar in 1967 toen ik plotsklaps interesse kreeg in voetbal en schaatsen (beide passief) met Kees Verkerk en Ove Kindvall als mijn eerste idolen. Wielrennen kwam er al gauw bij (Zoetemelk, Fedor den Hertog). Na de toptijd van mijn idool Wim van Hanegem is mijn belangstelling voor voetbal langzamerhand verdwenen. Nu deel ik de sport in drie categorieën in: meetbare sporten (wielrennen, schaatsen, zwemmen, atletiek, formule 1, voor mijn part gewichtheffen) bekoren mij het meest. Sporten met een spelelement (voetbal, tennis, ijshockey, volleybal, dammen, schaken) vind ik minder interessant en nodeloos ingewikkeld door de regels. Jurysporten (turnen, dressuur, kunstschaatsen en al die moderne meuk die vaak ook nog een Olympische status krijgt) vind ik totaal niet interessant.

Het is voor ons in Alphen al zwaar genoeg zeg...

Ik heb wel clubliefde en geen boodschap aan mooi voetbal. Dat hebben we bij die club niet.

Hoe is bij jullie de liefde voor de wielersport ontstaan?

13 juli 1994, blijkbaar. Druilerig zomerdagje, verzengende familieverjaardag in een te krappe achtertuin. Mijn vader meldt met een dusdanig timbre dat niemand het niet zou kunnen horen, de heer des huizes dat het televisietoestel binnen beter aan gaat. Die heeft moeite te verhullen opgelucht te zijn dat hij niet zelf enkele verjaardagswetten van zijn vrouw moet affronteren, maar slechts handelt naar de belangrijkste: de gast is koning.

Ik word aan m'n 9-jarige oren mee naar binnen gesleept. "Zo is het wel goed geweest met dat gevoetbal," en pa trapt de bal uit de tuin in een naburige sloot. Nog enkele mannen verlaten het fel gaande dispuut over de bereidingswijze van mierikswortel, zich waarschijnlijk niet beseffenden dat niet het verexcuseren an sich, maar de aandoenlijke onhandigheid er van, voorkomt dat ze hun maandelijks coïtus verkwisten.

Mijn vader is geen typische alfa. De oproep in de tuin moet door een diep verlangen zijn keel zijn uitgerold. De moedigheid zal door de overigen erkend zijn, hem een plaats centraal voor de TV opleverend. Ik mag er naast.

Even is er de fantasie dat de kwartfinale tegen Brazilië van een paar dagen eerder als verrassing overgespeeld gaat worden. Dat verlies is op dat moment het grootste trauma uit mijn leven, hoewel eerder dat jaar mijn wandelende tak, Nwankwo, overleed en ik ook nog mijn beste vriendje op de basisschool, tijdens een uitje naar de dierentuin, onthoofd zag worden door een zilverrug.

Wellicht scoren die vermaledijde schurken dit keer geen 6 buitenspelgoals. Wellicht heeft de scheids dit keer geen strôn in de kassen. Wellicht hoeft de commentator dit keer niet tot in den treure te herhalen dat ze allemaal zijn opgeklommen uit de favela's, verdoezelend dat het gewoon enorm irritante figuren zijn met nog irritantere kutdansjes. Wellicht...

Het beeld knippert aan en tegen een canvas van maagdelijke mist beukt een man met het postuur van een dokwerker, op een fiets langs half zichtbare toeschouwers. "Dat is Indurain. Daar supporteren wij voor." Ok. (Pas later, na 10 jaren Boogerdfan te zijn geweest, begreep ik dat hij zoveel bedoelde als: wij supporteren voor de winnaar en sport kijken hoeft geen zelfkastijding te zijn). Met een kleurrijk sujet op zijn bagagedrager, merkwaardig genoeg gesponsord door perenijsjes, achtervolgt Indurain in de mystieke omgeving een raar, kalend mannetje. Licht uit koplampen aait het tafereel. Ze schijnen op een berg te rijden, maar de Afsluitdijk had ik ook geloofd. De zich live voltrekkende legende hult zich in steeds dichtere nevelen. Ik stel me voor dat Hautacam Frans is voor hemelrijk. Ademloos kijkt de huiskamer toe. Het vreemde opdondertje wordt ingehaald en achter gelaten. De bagagespin kruipt voor de gele vriendelijke reus door de webben over de meet. Als de voornaamste schimmen zijn opgetekend gaat de TV weer uit. De kamer loopt geruisloos leeg naar de tuin. Ik staar nog een paar minuten naar het zwarte scherm.

De bal bleef in de sloot liggen.

Dus er zijn wél lekkere Limbowijven? Doe haar de groeten trouwens. Is van 'Utrecht 2015' geleden dat ik haar zag. Of ben ik later nog bij jullie geweest? Nee toch, dat was met mijn kleinste erbij in 2010, misschien 2011. (Wat een leven).

Met voetbal heb ik hetzelfde, al wordt 'mooi voetbal' steeds schaarser en komt de schoonheid tegenwoordig meer van verdwaalde enkelingen dan van 'clubfilosofieën.'

De enige knuppels die (in Nederland dan) doorgaans echt haten zijn die gasten van Feyenoord, iets met Calimero. Voor Rotterdammerts zou het een aanrader te zijn zichzelf en hun stad te koesteren (leukste mensen, leukste stad in dit land, wat mij betreft) en voetbal (voor zover je dat gekrabbel daar 'op zuid' voetbal kunt noemen) te vergeten.

Daarbij zijn echte Rotterdammers voor Sparta. Ugh.

Je weet: het schatje was hier woensdag op donderdag nog (zat waarschijnlijk nog in de 'manie' van twee dagen Uje). Ik toch wel vijf uur (denk ik), hij nul geslapen, maar dat trektie toch nog best goed, de rare kwibus). Jij hier in de regio zouden we misschien niet overleven, nee. En Slimmerd ook niet. :-)

Boottochtjes maken met Dolle Bries doen we wel als we gestopt zijn met drinken.

Tsja, druk druk druk hè. In mijn hoofd dan. Ajax snapt ze dan alvast.

Min of meer on topic: qua sport ben ik redelijk 'autodidact.' Mijn lieve oma was de enige andere in de familie die erom gaf, maar goed, die zag ik nog geen tien keer per jaar. Heb wel een van de twee elfstedentochten die Van Benthem won bij/met haar gekeken.

Mijn ouders zaten de hele zondag in de hockeykantine, mijn moeder speelde dan ook nog ergens een wedstrijd in het 'Sherryteam,' mijn vader zoop alleen maar. Die twee en mijn broers gaven geen flikker om sport op tv, ik daarentegen keek alles. Zelfs motorsport, NBA en volleybal enzoow.

Ik was ook de enige die zelf fanatiek sportte (voetbal, hardlopen) en eigenlijk doe ik dat nu nog, alleen heet die sport tegenwoordig overleven of alcoholisme of zelfdestructie ofzoow. Daar doet mijn jongere broer ook aan, trouwens.

Koersliefde begon bij Rooks en (vooral) Theunisse die Alpe d'Huez wonnen. Rooks' LBL-overwinning in 1983 heb ik geen herinnering aan. Waarschijnlijk omdat we toen de hele dag in de hockeykantine zaten en 's avonds gingen eten bij de dorpsChinees of de Van der Valk in Akersloot. Dat gebeurde nog wel eens.

Voor de rest als jochie slechts twee keer in een voetbalstadion geweest: een AZ2-AJAX2 in de Alkmaarderhout en VVV-AZ in de Koel. Mijn broer studeerde in fucking Venlo en gaf mij dat cadeau, geloof ik. kWas Ajax- en AZ-fan tegelijk, toen kon dat nog. Na mijn twintigste nog een keer een wedstrijd van Ajax (tegen FC Twente) en later het Nederlands elftal (tegen Hongarije, geloof ik) bezocht in dat lelijke kutstadion in Amsterdam en een Milan-Salernitana in 1999 in dat prachtstadion daaroow in die kutstad in het noorden van Italië.

Koers bezoeken doe ik de laatste paar jaar niet veel meer. Deed het redelijk actief (met name binnen Nederland) nadat ik 'jullie allemaal' leerde kennen op het (oude) prikbord en ging een tijdje elk jaar naar Luik. Luik is helaas een beetje voetbal geworden: niet meer zo boeiend als vroeger.

Wielrennen staat op één, niets op twee (bestaat één dan wel?). Af en toe kijk ik voetbal (EK zal ik gedeeltelijk volgen, maar veel missen, daar ik weer in het restaurant werk), soms hockey, atletiek, de start van de F1 (dat laatste beschouw ik als guilty pleasure).

Alleen voor koers blijf ik thuis en/of zeg ik 'leuke afspraken' en familie-uitjes af. Afhankelijk van de koers (PR en WK, bijvoorbeeld) is dat inclusief bruiloften, begrafenissen en dat soort ongein.

HUP koers!