Roxane over het gemis van 'de Kneet': 'Het verlies van mijn vader is onwijs traumatisch, nog steeds’

Quote



Roxane over het gemis van 'de Kneet': 'Het verlies van mijn vader is onwijs traumatisch, nog steeds’

Voormalig profwielrenster en NOS-wielercommentator Roxane Knetemann (34) leeft inmiddels even lang zonder haar vader Gerrie als dat ze met hem leefde. ,,Ik ben altijd bang dat de mensen die ik liefheb, wegvallen.’’

Daan Hakkenberg 19-06-21, 11:57 Laatste update: 19-06-21, 12:55

2 november 2004
,,Ik ben aan het spijbelen. Ik zit in het examenjaar van het VMBO op het Bonhoeffercollege in Castricum. Maar die middag ben ik bij Niki (Terpstra, red.), toen mijn vriendje. Ik word gebeld door mijn moeder. Ik neem een beetje slijmerig en lief op, want ik dacht dat school haar gebeld had. Ik hoor dat ze niet boos is, maar heel erg bedrukt. Direct voel ik: er is iets. ,,Waar ben je nu? Ik wil dat je even naar huis komt.’’

,,Het is dinsdag en dan gaat mijn vader altijd fietsen met zijn goede vriend John Engelsma. Vaste prik. Niki’s huis is een kilometertje bij mij vandaan. Thuis zie ik politieauto’s staan. ‘Dat is gek. Ingebroken of zo?’ Binnen zie ik dat het huis vol ligt met modder. John komt uit de keuken lopen met mijn moeder er achteraan. Ik denk alleen: ’Waar is mijn vader?’ Ik zie dat John heel bedroefd is. Mijn moeder komt naar me toe, maar ik hou haar op afstand en vraag ‘Waar is papa dan?’ Mijn moeder wil mij van alles vertellen, maar ik wil het niet horen en blijf door het huis lopen. En maar vragen waar mijn vader is. Ik voel aan alles dat het niet goed is. Dan houdt m’n moeder mij stil en zegt ze dat m’n vader is overleden. Het enige wat ik denk is...’’

In tranen: ,,Dat kan niet. Op dat moment zakt alles weg.

Vader
Gerrie Knetemann (1951-2004) is een van de meest toonaangevende renners uit de Nederlandse wielergeschiedenis. Wereldkampioen, meervoudig geletruidrager, winnaar van tien Tour-etappes en twee keer de Amstel Gold Race. Naast de fiets is ‘de Kneet’ altijd zichzelf, extravert, verbaal creatief en bijvoorbeeld bedenker van uitdrukkingen als ‘uitgewoond’ en ‘het snot voor de ogen rijden’.

Voor Roxane is Gerrie boven alles vader. ,,Hij won in 1985 de Amstel en twee jaar later werd ik geboren. Als wielrenner heb ik hem niet bewust meegemaakt, als vader heel erg. Anders dan bij mijn broer Marnix en zus Elise, die 9 en 7 jaar ouder zijn. Zij waren jong tijdens zijn carrière, toen hij veel van huis was. Hij is net zoveel hun vader als de mijne, maar onbewust zullen zij daar ook weleens aan denken. Anders dan zij ben ik ook nog gaan fietsen. Dat was echt een ding van ons samen.’’

Op de wielerbaan in Alkmaar kijkt een 12-jarige Roxane naar het NK puntenkoers. ,,Maar mijn vader zei: ‘Daar gaan we dus niet aan beginnen.’ Ik heb een jaar aan zijn kop gezeurd. Pas toen ik begon met fietsen, merkte ik hoe mijn vader wielrennen ademt. Heel secuur, pietje-precies, maar nooit drammerig. Hij wilde dat ik er alles aan deed om het beste uit mezelf halen. Maar wat het resultaat was, maakte niet uit. Het was liefdevol, heel vertrouwd.

,,Ik was echt een vaderskindje. Hij was de persoon die mij in balans hield. Die viel zomaar weg en een aantal jaar was ik gewoon van god los. Heel veel op stap, mijn moeder nooit laten weten waar ik was. Heel veel ruzie met mijn moeder. Ik was echt gemeen tegen haar. Ik heb heel lang gedacht: ‘Ik ben mijn vader kwijt en dat is kut.’ Maar als ik nu kijk... Ik had mijn moeder zo veel meer tijd gegund samen met mijn vader. Daar zit misschien wel het meeste verdriet. Ik heb nu zelf iemand van wie ik houd. (Knetemann is al jaren samen met voormalig wielrenner Wim Stroetinga, red.). Als ik erover nadenk dat ik Wim zou verliezen... Dat is zo’n supergroot gevoel.

,,Het heeft me gevormd en gemaakt tot wie ik ben. Uiteindelijk heeft het iets goeds opgeleverd. Ik weet heel goed wie ik ben en wat ik wil. Op sommige momenten is mijn vader nog heel veel aanwezig. Toen wij dit huis hier in Friesland kochten, toen ik in september bezig was met mijn scriptie voor mijn studie pedagogiek en mijn diploma haalde. Dan mis ik hem heel erg. Mensen vragen mij wel eens: ‘Wil je kinderen?’ Dan schiet hij meteen door mijn hoofd: ‘Nee, waarom?’ Ik ben gewoon heel erg bang dat de mensen die mij aan het hart gaan, iets overkomt.’’


Gerrie Knetemann tijdens de Tour de France van 1979. © Cor Vos

Wielrenster
,,Ik was erbij toen Marianne Vos in 2008 in Peking olympisch kampioen werd. Ik had altijd tegen haar gestreden in alle juniorencategorieën. Toen we 16, 17, 18 jaar waren, was het zij of ik. In Peking zat ik niet goed in mijn vel en ik was tien kilo te zwaar. Ik zat huilend op de tribune en dacht: ‘Wat gebeurt er nu eigenlijk met mij? Waarom zit ik hier en wint zij op de puntenkoers, het onderdeel wat mij zo nauw aan het hart ligt?’’’

Het drijft Knetemann terug naar het profbestaan en ze beleeft daarna haar hoogtijdagen als wielrenster bij de Rabobank-ploeg. Vijf jaar rijdt ze voor de sterrenploeg van het vrouwenpeloton. Teamgenoten als Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten, Pauline Ferrand-Prevot, Kasia Niewiadoma en Lucinda Brand groeien uit tot (wereld)kampioenen en winnaars. Knetemann werkt voor ze, is geliefd binnen de ploeg en het peloton, maar zelf winnen - op de weg - doet ze nooit.

,,In mijn eerste jaar bij Rabobank kwam mijn trainster Wilma Franken bij me zitten en vroeg ‘Hoe gaat het nou met jou?’ Ik was een spring-in-’t-veld, reed best lekker, maar nu keek ik haar aan en kon alleen maar huilen. Mijn vader is overleden in 2004, dit was acht jaar later. Wat ik kon in trainingen en testen kwam er niet uit in wedstrijden en daarvoor is een oorzaak. Ik dacht dat ik in die acht jaar alles gerouwd had wat ik kon rouwen. Maar toen ik aan mezelf ging werken, kwam alles terug.

,,Ik weet heel goed dat wat ik fysiek kon een uitnodiging was om grote wedstrijden te winnen. Alleen de mentaliteit en het karakter heb ik daar niet voor. Dat weet ik nu. Natuurlijk heb ik wel eens met tranen teruggekeken. Waarom kon ik dat nou niet? Maar ik ben zo’n complexe persoonlijkheid. Het verlies van mijn vader is onwijs traumatisch. Nog steeds. Ik kan er nu over praten zonder er over te huilen, maar ergens diep in mij denk ik: ‘Ik wil huilen.’ Fietsen was iets van ons tweeën, maar dat werd daarna heel pijnlijk. Onbewust heb ik altijd angst gehad omdat mijn vader van zijn fiets is gevallen. En ik heb hem zo gemist aan de kant. Hij schreeuwde nooit, maar ik wist altijd zijn gedachten te lezen. Dat gemis is er altijd geweest in het fietsen.’’


Roxanne Knetemann tijdens de World Tour Down Under, in 2018. © Cor Vos

Afscheid
,,Ik begon strontziek aan mijn laatste wedstrijd, de Boels Ladies Tour in 2019. De eerste drie dagen hing ik ertussen. Verschrikkelijk. Maar ik kwam er nog redelijk doorheen. De voorlaatste dag sloeg Ellen van Dijk tegen de grond en brak ze haar heup. Ik zat daar dichtbij en was echt van mijn à propos. Ik reed in de polders richting Nijmegen en dacht: ‘What the fuck doe ik hier eigenlijk?’

,,Mijn laatste jaren waren echt een kwelling. In 2018 viel ik in de Cadel Evans Road Race in Australië. Vol op mijn kop, sleutelbeen gebroken. Ze reden van achter op me in. Een hersenschudding die ik niet onderkende en daar heb ik het hele jaar last van gehad. Daarna kreeg ik serieuze angst voor vallen. Dat geluid. Het breken van carbon of spaken en het gegil.

,,Voor de start van de laatste etappe van de Boels Ladies Tour was alles vet relaxed. Lekker koffietje gedaan. En ik keek er echt naar uit. Maar bij het voorstellen op het podium overviel het me. Huilen. Helemaal emotioneel. Het werd me allemaal te veel. Heel gek, want ik keek er juist naar uit. Kasia wachtte beneden bij het podium, Anna, Annemiek, iedereen. Ook op de fiets zat ik nog heel hoog in mijn emotie. Maar de volgende dag was ik zó opgelucht.’’

Commentator
Wie vandaag op de NOS afstemt voor de vrouwenwedstrijd bij de NK wielrennen hoort de stem van Roxane Knetemann, haar Noord-Hollandse tongval is nooit ver weg. Sinds het EK in Alkmaar in de zomer van 2019 is ze cocommentator bij alle grote wedstrijden, kampioenschappen en klassiekers. Ze doet het naast haar werk als pedagoog bij TalentNed, de sportploeg van oud-schaatscoach Gerard Kemkers. ,,Van de week had ik het er nog met Wim over. ‘Kan ik het nou in mijn LinkedIn-profiel zetten?’ Weet je wat, na dit interview zet ik er op dat ik cocommentator ben.’’

Tijdens de uitzendingen corrigeert Knetemann zonder gêne haar mannelijke collega’s. Haar jarenlange ervaring in het peloton is een meerwaarde in het commentaarhok. ,,Ook binnen vrouwenteams spelen ego’s. Het mooiste voorbeeld is het Nederlandse team. Je hebt Anna die alles kan winnen, Annemiek die alles kan winnen en Marianne die in principe ook heel veel kan winnen. Dan is het een utopie om te denken: ‘Die meiden gaan zo leuk samen, het maakt eigenlijk niet uit wie er wint.’ Nee, dat vinden zij allemaal écht heel erg veel uitmaken hoor.’’

Ook in dit werk wordt ze achtervolgd door onzekerheid en angst, de dingen die Knetemann op de fiets al op de hielen zaten. ,,Voor elke uitzending ben ik mega zenuwachtig. Dan denk ik, en dat had ik als renster ook al, dat ik mezelf belachelijk aan het maken ben. Dat iedereen denkt: ‘Wat is zij daar nou aan het doen?’ Ik ben ontzettend onzeker, ook omdat ik heel dyslectisch ben. Daar loop ik al mijn hele leven mee. Op de fiets had ik het nog veel erger. Nu kan ik mijn onzekerheid vaak tackelen en denk ik: ‘Oprotten nu. Je hebt me al zo vaak beperkt. Ik vind dit leuk en wil dit, dus hou op.’ Toen ik nog fietste had ik graag in het leven gestaan zoals nu. Het leven zonder fiets is zoveel makkelijker dan met fiets.’’

Knetemann heeft alles om hét uithangbord te worden van het vrouwenwielrennen, zegt haar collega Danny Nelissen. Dat lijkt Knetemann geweldig, maar stiekem droomt ze groter. ,,Ik denk dat ik iets kan toevoegen. Misschien zelfs in het commentaar bij de mannen. Ook de Tour de France. Dat zou ik graag drie weken doen hoor. Als de NOS kijkers wil trekken en die niet naar de Belg laten gaan, dan moet je ergens mee gaan komen. Ik vind het lastig om te zeggen dat ik die troefkaart ben. Maar in Frankrijk doet ook een vrouw het, Marion Rousse (de vrouw van wereldkampioen Julian Alaphilippe, red.). Dione de Graaff is als vrouw het gezicht van Studio Sport. Waarom worden er dan niet veel meer vrouwen ingezet?’’

Ze houdt ervan om een beetje te shinen. ,,De aandacht die bij dit werk hoort, vind ik superleuk. Maar ik heb twee kanten. Ik woon ook hier in het rustige Friesland. Door mijn opvoeding ben ik heel voorzichtig met die aandacht. Ik weet niet beter dan dat mensen, overal waar ik was, naar mij keken. Niet om de persoon wie ik was of ben, maar omdat ik ‘de dochter van’ ben. Ik realiseer me dat door wat mijn vader heeft gedaan ik met een gouden lepel geboren ben. Als ik zijn dochter niet was, was mijn wielercarrière niet opgevallen en was ik nu ook geen commentator geweest. Als wielrenster heb ik me altijd heel erg verzet. Ik wilde het zelf doen. Nu denk ik: ik ben gezegend door wat hij heeft gedaan en achterlaat. Daar ben ik superdankbaar voor. Die gouden lepel, die wil ik platina maken.’’


Roxanne Knetemann (voor). © Cor Vos

Bron: [twitter.com]

Ik mis iets aan het eind van het artikel. Iets, ik kan er niet de vinger op leggen wat precies.

Anyway, vind haar sympathiek en als co-commentator bij de vrouwenkoers best te pruimen. Of ze nu zo geweldig is als het artikel wil doen geloven betwijfel ik dan weer.

Het eerste wat ik deed was naar onderen scrollen. Niks te zien. Bij het ronduit misselijke commentaar op de baanselectie heb ik nog tot 10.000 geteld. Roxane is voor mij een sympathieke co-commentator.

Quote
Curzio
Ik mis iets aan het eind van het artikel. Iets, ik kan er niet de vinger op leggen wat precies.

Hebben jullie ook het idee dat een Belg veel beter bij Roxane zou passen dan een Fries? Ik denk dat de Kneet in de hemel echt hoopt dat Roxane tot inkeer komt en binnenkort een Belgische vriend neemt. Denken jullie dat ook?

Grapjes waarin overleden naasten een rol spelen kan ik doorgaans niet zo waarderen, maar dat kan ook aan mij liggen

Ik eigenlijk ook niet zo. Maar in dit geval vind ik het grapje niet echt ongepast. Er spreekt toch een beetje liefde uit voor vader en dochter Knetemann. Maar dit alles is uiteraard slechts mijn subjectieve mening.

Jij bent dan ook Louise Michel, dus dat is logisch.

Prima hoor, maar denk er in het vervolg even om, bedankt!

Kilometervreter Schreef:
-------------------------------------------------------
> Grapjes waarin overleden naasten een rol spelen
> kan ik doorgaans niet zo waarderen, maar dat kan
> ook aan mij liggen

Roxane en Gerrie zijn jouw naasten? Anyway, nog een geluk dat je geen familie bent van een voormalig Duits politicus uit de periode 1933-1945. Dan had je qua grapjes pas echt een slechte tijd gehad.

Even beter lezen is het simpele devies

Wellicht is het een bekend iets wat mij ontgaan is, maar ik heb precies hetzelfde idee.

Ik denk dat mijn vader die in de hemel, althans dood, is, ook wel eens had gewild dat zijn zoon andere keuzes had gemaakt in de relationele sfeer.
Maar ja, whatever.

Van mij mag Roxane ook mannenkoersen verslaan. Zeer prettige commentator, niet alleen samen met Danny Nelissen.

Op de RAI hadden 'we' dit jaar Giada Borgato die gedurende de gehele Giro (co-)commentaar gaf. Deed dat prima. Ze heeft ook niet zo een enorme, schreeuwerige kutstem als die blonde, Alessandra dinges. De Stefano. Oh, die is inmiddels wel vice-directeur van de RAI. Knapperd. En ze is getrouwd met een Franse journalist van l'Équipe. Ik leer nog nieuwe dingen...

Danny vond ik vroegah bij Eurosport al aangenaam en wordt in mijn ogen steeds beter/rustiger. Rox vind ik vanaf de eerste keer dat ik haar hoorde al top. Ze werkte dit jaar bij de NOS ook een paar keer met iemand anders dan Danny, geloof ik?

Ik heb nog nooit zoveel vrouwenkoers gezien als dit en vorig jaar, trouwens. Rox mag van mij rustig de (mannen)Tour doen, ze ademt wielrennen. Net als haar vader.

HUP koers!

Allessandra mag zo te zien ook, samen met die Belgische voetbalanaliste die ik van week zag shinen trouwens, die weet vast ook wel iets over wielrennen.

Alessandra, met één l, Luijt, heeft waarlijk een enorme kutstem, als die vrouw op tv komt en hij staat iets te hard, springen alle ruiten van je eigen woning uit hun sponning en die van je buren hoogstwaarschijnlijk ook nog.

Tsjek deze: [www.youtube.com]

Giada daarentegen is een schatje. Net als Stefano Garzelli.

merijntje mortirolo Schreef:
-------------------------------------------------------

> Tsjek deze:
> [www.youtube.com]
>

Dominatrice op wielen.