De Rustdag

Voor al uw beschouwingen, oordelen, verwachtingen en geldklassementen

Dat kan niet iedereen, Bauke. Wat? Goed slapen na een overwinning.

Mooie nachtetappe waarin je Marcel Kittel twee woorden hoort uitspreken en je zeldzamerwijs kunt horen wat hij ermee bedoelt. En wat een veelzeggende woorden van onze Sportbabe tegen Erik Breukink: "Je zag ze voorbijflitsen".

Nederland doet het goed, mijns inziens.
2 etappezeges, 6 dagen geel. Bolletjestrui na 2 weken koers. Uitzicht op podium met Kelderman. Helemaal niet verkeerd. Welk land doet beter?

Ik gun Kelderman die ene magische dag in zijn carriere, dat hij even alle ballast van zich af kan gooien en boven zichzelf uitstijgt.

Bauke leest Mijn Gewonde Hart, het leven van Lilli Jahn 1900-1944. Teruggevonden briefwisseling van Duits-joodse familie. De schrijfster werd uiteindelijk vermoord in Auschwitz.
Pittige kost.

Het is voor de kijker/volger zeker een aantrekkelijke Tour. Vol verhalen, dramatiek en mooie overwinningen. Zeker ook leuk vanuit Nederlands oogpunt.
Ik heb goede hoop dat er nog meer enerverende ritten komen. En wellicht zit er ook voor Nederland nog iets in het vat.
Dat de strijd om het geel beslecht lijkt (maar nog niet per se is; UAE is niet bepaald sterk bergop) doet er niet aan af. Ik vermaak me ieder geval opperbest.


Slechtste scenario’s voor komende week: als Ineos/jumbo en de rest alleen maar defensief voor het podium gaan rijden (en er niet op z’n minst een paar minuutjes van Pogacar z’n voorsprong worden afgesnoept).
En wat mij betreft zeker als Cavendish op de Champs-Élysées zou winnen. Leuk voor de cijfers ed, maar een verrassing is zeer welkom.

Anderen kunnen brullen wat ze willen, maar ik heb een zwak voor weinig/geen winnaars als Kruijswijk en Kelderman. Dus blijf ik hopen.
Pourqoui pas hein!?



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 13:00 door Marc.

Ben benieuwd of Pogacar nog een bergetappe wil winnen. Ik denk het wel eigenlijk. Wuyts (jaja, daar is 'ie weer) schetste gisteren het beeld van een defensief rijdende gele trui. Hij vond eigenlijk dat Pogacar gisteren, terwijl er geen etappe meer te winnen was en hij 5 minuten voor staat in het AK, had moeten aanvallen. Ik kon deze redenering niet volgen, maar ken Pogacar wel als een aanvallende en eerzuchtige renner die volgens mij nog wel de puntjes op de i wil zetten. Mits hij natuurlijk niet daadwerkelijk verzwakt is, maar dat geloof ik niet, oogt nog steeds soepel en ongeschonden.

Misleidende teksten. Ik verwachte Roxane aan tafel te zien.

Al ben ik geen Hein, toch reageer ik. Bedankt voor de ontcijfering van het boek. En zwijgzame types, kunnen er niet genoeg van zijn.

Als ie nog een etappe wil winnen, is hij afhankelijk van een andere ploeg, die de aanvallers geen ruimte geeft. Zijn ploeg houdt namelijk niet over. Als het maar een beetje bergop gaat, dan haken ze af. Alleen Formolo heeft één dag iets kunnen bewijzen.

Dat vind ik overdreven. Majka was op de Ventoux nog mee bij de laatste 10. Ik denk juist dat ze best een kopgroep kunnen controleren met deze ploeg. Ze missen de meesterknecht die de concurrenten zelf kan roosteren, zoals Ineos en Jumbo dat eerder wel hadden, maar dat is alleen maar een goede zaak.

De overblijvers op rustdag 2 :

Schelling ...onzichtbare 2e week in dienst van Kelderman
Kelderman nog steeds geheel volgens mijn verwachting.
Teunissen,Kruijswijk ….laten we zeggen dat ze goed in dienst rijden maar dat ik er meer van hoopte
De 2 v vPoppel ...Eindelijk sprintte DANNY 's mee (5e) en dat zal mede door BOY zijn geweest .Zo'n top 5 is toch het meest hoog haalbare in een normaal verlopende sprint voor de broers
Poels...Schitterende zondagetappe ..BOLLENTRUI in bezit en dat aanvallend verdedigen maakt voor mij die bergetappes een stuk leuker
Mollema ...die zette zaterdag zijn orgelpunt met weer een magnifieke etappewinst
VBaarle deelt toch wel nog steeds in de INEOS-malaise
trio DSM : Was ik de vorige rustdag gematigd positief ,ben ik nu richting negatief. Waaier missen en collectief de ravijn inrijden is niet slim als je voor etappewinst wil sprinten. Nog 2 kansen voor de kentering

gr

Die foto van Koblet, prachtig!

Trouwens, die andere 2 ook...

Ik heb wel een zwak voor Kruijswijk, ook al rijdt ie zwak.
Kelderman nuilt me te veel.

De foto van die renner aan het tafeltje is het mooist. Met name vanwege die man die door het raam toekijkt. Is die man een journalist, een controlerende official of gewoon een toeschouwer? Wie beantwoordt mijn vraag?

je bedoelt: "...die vind ik het mooist"

Nee, dat bedoel ik niet. En hoeveel soeps was de soep, verondersteld dat de renner soep at/dronk/slurpte? En wat een mooi contrast met de foto van Mollema. Een mooie keuze dus van Cec. Mooi is mooi, al zeg ik het zelf.

Fotosyntheses

Misschien een aardig volgend boek voor Bauke. Maar dan moet hij wel eerst het boek uitlezen waarin hij nog niet zo ver is gevorderd.

Maar goed, wellicht is "mooi" in de zin van esthetisch "mooi" wel een beetje subjectief maar "mooi" in de zin van "verdomd interessant" is wellicht iets objectiever.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 11:48 door Frederik D..

Curzio Schreef:
-------------------------------------------------------
> Misleidende teksten. Ik verwachte Roxane aan tafel
> te zien.

Ik verwachtte deze reactie niet.

Ik herinner mij van Breukink heel nadrukkelijk een interview na de Tour van ik denk 1992. Had zich erbij neergelegd dat hij geen grote ronde zou winnen. Maakte aan volgers duidelijk dat zij zich daar ook maar beter bij konden neerleggen. Hij was apetrots dat hij 'schoon' (bedoelde waarschijnlijk: zonder intralipid ofzo) 7e was geworden. En hij zag een nieuwe groep renners (generatie zou niet de juiste term zijn hier), die hij in het klassementsrennen nóóit partij zou kunnen geven. Ze flitsten hem voorbij. Ik denk dat Dione zich dat moment herinnerde. Van Frans Maassen herinner ik mij die verzuchting ook.

Bij Horsie is Back moet ik mede vanwege de verwarring die hij vaak oproept altijd denken aan het prachtige melancholische Never Good With Horses van Lyr .

[www.youtube.com]



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 12:31 door Cecchini.

Voor de cijfertjesfetisjisten ook het dukatenklassement:

1. Deceuninck-Quick-Step - 95.320 euro
2. Jumbo-Visma - 62.640 euro
3. Alpecin-Fenix - 61.400 euro
4. Bahrain Victorious - 55.830 euro
5. Trek-Segafredo - 47.340 euro
6. BORA-hansgrohe - 34.280 euro
7. UAE Team Emirates - 32.900 euro
8. AG2R Citroën - 25.880 euro
9. Arkéa-Samsic - 25.330 euro
10. Movistar - 18.730 euro
11. Lotto Soudal - 18.540 euro
12. EF Education-Nippo - 18.350 euro
13. Team BikeExchange - 17.080 euro
14. Israel Start-Up Nation - 16.210 euro
15. Astana - 15.320 euro
16. Groupama-FDJ - 12.380 euro
17. B&B Hotels-KTM - 10.410 euro
18. Cofidis - 7.730 euro
19. Intermarché-Wanty-Gobert - 6.070 euro
20. INEOS Grenadiers - 5.310 euro
21. Team DSM - 5.150 euro
22. TotalEnergies - 5.020 euro
23. Qhubeka NextHash - 4.980 euro

Zeg natuurlijk niet heel veel, maar altijd wel een goede graadmeter van hoe een ploeg zich gevoelsmatig manifesteert.
Met name #20. Zou INEOS/Sky al ooit zo'n mager resultaat hebben neergezet in de Tour?

@Marckramer in boeken is wel een aanwinst, alhoewel hij de scenario's voor de laatste tourweek toch maar moet overlaten aan anderen. Tadej Pogacar gaat heus nog wel een etappe bergop winnen en Mark Cavendish verbreekt het record aantal overwinningen in de Tour, nadat hij ook al het record in handen heeft van de meeste kilometers als lantaarndrager in combinatie met het aantal kilometers op kop. Hoe verdacht is de overmacht van Pogacar nou eigenlijk? De man waarvan ooit gezegd werd dat zijn zitvlak niet waardig genoeg was om op een stoel te zitten zei het als volgt. "Ik kan je niet zeggen hoe ik eraan ben gekomen, maar wel dat ze niet bijzonder zijn". Het wachten is op Oom voor de definitieve cijfers, die binnenkort zullen worden gelekt. Zo ging het ook met de uit de bocht vliegende renner op de Mont Ventoux 2013. Maar zie ik daar al, dat het verschil tussen Pogacar en Carapaz al op14 Watt ètalon geschat wordt.

Er is nog een week te gaan. De Tour van Jumbo was een week geleden ook verloren.

Goede vraag, je zou een punt kunnen maken voor België (3 zeges met 3 verschillende renners) of de UK met 4 ritzeges, al werden die door één renner behaald.

Gevoelsmatig heb je gelijk met Nederland, al moeten een aantal vissen natuurlijk nog wel worden binnengehaald om ze onderaan de streep te laten tellen. Maar ook als Kelderman komende dagen uitvalt of volledig door het ijs zakt, Poels de bollentrui kwijtraakt en er geen etappes meer gewonnen worden door een landgenoot is deze Tour natuurlijk al meer dan geslaagd vanuit Nederlands perspectief. Volgens mij zijn er de afgelopen twee weken al meer successen geboekt dan in de hele periode tussen 2005 en 2016.

Dat is ook zo, mocht Pogacar nog uitvallen is Carapaz nog altijd favoriet voor de eindzege wat mij betreft.

Cecchini Schreef:
-------------------------------------------------------
> Bij Horsie is Back moet ik mede vanwege de
> verwarring die hij vaak oproept altijd denken aan
> het prachtige melancholische Never Good With
> Horses van Lyr .
>
> [www.youtube.com]

Als anit-dope toch maar Ballad of a Thin Man afgedraaid. Hihi.

Hoho Horsie, als ik die Marckramer ben: svp voortaan niet zo aanmatigend hè.
En verder sprak ik vanuit mijn beleving van een slecht (dan wel mooi) scenario voor de laatste week. Het moet allemaal nog blijken, dus jouw visie is net zoveel waard als de mijne. Jij bent net als alle voorspellers nogal stellig en voorspellingen in het wielrennen van zgn kenners komen nu eenmaal zelden voor 100% uit.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 13:17 door Marc.

@Marc: Je snapt toch wel, dat het heel erg aanmatigend is om Horsie is Back bij de zgn kenners te scharen. Verder was mijn associatie als compliment (geuzennaam) bedoeld, want boekenperspectief vormt soms toch een goed deel van jouw replieken. Maar Marskramer is uiteraard een goede nickname voor komende prikkers. Het is nu wel weer tijd inspiratie op te doen tijdens een training van hollen en stilstaan.

Wat mij betreft Vingegaard, zeker met de vlakke tijdrit nog in het verschiet.

Indien je het als een (complex soort) compliment had bedoeld is het natuurlijk in orde en schluss. Waarbij ik je een mooie dag en training wens!

Opvallend dat in het dukatenklassement en het algemeen ploegenklassement
geen enkele ploeg op dezelfde plaats staat.

Dag v tranfers(besprekingen)
Daan Hoole is de zoveelste SEG die de overstap maakt
En wel naar TREK
GR

[www.wielerflits.nl]

Trek-Segafredo heeft Daan Hoole uit Nederland, de Italiaan Filippo Baroncini en de Deen Asbjørn Hellemose een profcontract voor volgend seizoen gegeven. De drie jonge talenten mogen later dit jaar als stagiairs alvast van het grote werk proeven bij het Amerikaanse WorldTeam.

Hoole is momenteel bezig aan zijn vierde seizoen bij de SEG Racing Academy. Dit jaar won de 22-jarige Nederlandse renner al de Italiaanse U23-koers Coppa della Pace, waar hij na 172 kilometer over heuvelachtig terrein solo over de finish kwam. Bij Trek-Segafredo zien ze de bijna twee meter lange renner als een aanwinst voor de leadout-trein van Mads Pedersen en Matteo Moschetti. Ook zien ze voor hem een rol weggelegd in de voorjaarsklassiekers.

Hoole kijkt ernaar uit om aan zijn nieuwe avontuur te beginnen. “Het is echt een droom om voor een ploeg met zo’n grote historie te gaan rijden. Het lijkt erop dat er een geweldige sfeer heerst in de ploeg en ze hebben een aanvallende manier van koersen, wat mij zeer bevalt. Ik hoop me te blijven verbeteren in de tijdritten en de klassiekers, net als in de leadouts. Ik wil bijdragen aan de successen van de ploeg en ze helpen nog meer mooie dingen te bereiken.”

Filippo Baroncini
Baroncini komt over van Colpack Ballan en staat te boek als een goede tijdrijder. Zo won de 20-jarige Italiaan dit jaar de tijdrit in de beloftenversie van de Giro d’Italia en kroonde hij zich tot de nieuwe Italiaanse kampioen tijdrijden in de U23-categorie. “Dit is een belangrijke mijlpaal in mijn carrière. Deze ploeg is niet bang om jonge renners kansen te geven.” Bij Trek-Segafredo denkt men dat Baroncini met zijn tijdrijders- en klimkwaliteiten kan uitgroeien tot een toprenner.

Asbjørn Hellemose
Hellemose is aan zijn tweede seizoen bij het Italiaanse VC Mendrisio bezig, waar hij in de korte etappekoersen aan zijn kwaliteiten als klassementsrenner werkt. De 22-jarige Deen die zowel goed kan klimmen als ook sterk tegen de klok is, was vorig jaar negende en dit jaar vijfde in de Giro voor beloften. “Ik kijk ernaar uit om de wedstrijden te rijden die ik normaal altijd op tv zie. Ik wil de ploeg helpen en mijzelf als renner en als persoon verder ontwikkelen.”



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 14:38 door El Chaba.

Vraag mbt Jonas is of zijn vin al niet teveel gegaard is tegen die tijd.

Spaak Schreef:
-------------------------------------------------------
>
> Met name #20. Zou INEOS/Sky al ooit zo'n mager
> resultaat hebben neergezet in de Tour?

"Ooit" waren de Sky renners allemaal ook stukken magerder...
Gr

UIt de Volkskrant van vanmorgen (een deel van het artikel)

Pogacar zette in de achtste etappe iedereen op zijn nummer. Een dag later reed hij opnieuw ogenschijnlijk moeiteloos weg bij mannen die dicht bij hem in het klassement stonden. Tijdens beide etappes viel er vrijwel onophoudelijk koude, voor veel renners demotiverende, regen. Pogacar reed alle anderen op minstens 5 minuten achterstand. Wat ook opviel: vanaf de nummer twee achter hem zaten de klassementsrenners dicht bij elkaar. Reden voor de Franse sportkrant L'Équipe om in een online persconferentie met Pogacar de vraag te stellen over 'mensen die dit verdacht vinden'.

David Walsh, ook online aanwezig, ontplofte bijna toen hij dat hoorde. 'Dat is zó beledigend. Alsof je hem vraagt: Tadej, we zagen je vriendin met een andere man zoenen, graag je commentaar.'

Walsh heeft na zijn Armstrong-ontmaskering alle reden om elke uitzonderlijke prestatie van een wielrenner tot in zijn vezels te wantrouwen. Waarom doet hij dat niet bij Pogacar? Walsh: 'En ook niet bij Mathieu van der Poel, bij Wout van Aert of bij Egan Bernal, die 22 was toen hij de Tour won.'

Dat renners op zeer jonge leeftijd al de hoofdprijs winnen, is voor Walsh een eerste indicatie dat hij ze kan vertrouwen. 'Gedrogeerde renners uit het verleden, waren ouder. Je hebt de jaren nodig om je prestatie met doping op te vijzelen. Je gaat mij niet vertellen dat 16-jarige jongens in een dopingprogramma zitten.'

Een ander verschil ziet hij in de UAE-ploeggenoten van Pogacar. 'Die zijn gemiddeld tot matig. Dat zou betekenen dat van de acht renners in het team alleen Pogacar zou gebruiken. Dat is hoogst onwaarschijnlijk.'

Blijft de vraag hoe het enorme verschil tussen de Sloveen en de rest te verklaren is. 'Ik heb de cijfers gezien van Pogacars aanval in de achtste etappe', vertelt Walsh. Het gaat dan vooral om het door UAE angstvallig geheim gehouden cijfer hoeveel watt aan vermogen de geletruidrager op de trappers kan zetten per kilo van zijn lichaamsgewicht. 'Ik kan je niet zeggen hoe ik eraan ben gekomen, maar wel dat ze niet bijzonder zijn.'

Wat wel bijzonder is, bijzonder slecht, zijn de cijfers van Pogacars concurrenten. Hij heeft deze Tour meerdere keren gezegd dat hij geluk heeft gehad en zijn tegenstrevers pech: Pogacar lag één keer 'zonder erg' naast zijn fiets, de andere favorieten vielen met grote schade. Zijn belangrijkste uitdager, Primoz Roglic, verloor uitgerekend in die fameuze achtste etappe bijna 35 minuten op zijn landgenoot en stapte de volgende dag niet meer op.

VERDACHTMAKING
Hij komt uit het niets
In de Tour van vorig jaar leek Pogacar alleen maar aan te klampen bij het dominante Jumbo-Visma, tot hij op de een na laatste dag in een klimtijdrit op verpletterende wijze de Tour won. Waar komt die opeens vandaan?, vroeg de wielerwereld zich af. De verbazing van de mannen die hij versloeg, Tom Dumoulin en Roglic, heeft Pogacar als wantrouwen opgevat, zegt Walsh te weten. 'Dat is nu zijn mentale doping: hun ongelijk bij ze inpeperen.'

Dat hij zijn tweede Tour op zo'n dominante manier gaat winnen, is niet bijzonder. Het is bijna standaard. Van Bernard Hinault en Laurent Fignon tot Miguel Indurain en Alberto Contador en, meer recent, Chris Froome: ze wonnen hun tweede Tour met vergelijkbare overmacht als Pogacar nu. Diens eigen verklaring daarvoor is dat hij zo gedreven is omdat hij wil afrekenen met zijn imago van eendagsvlieg.

'Hij komt helemaal niet uit het niets', weet Walsh. In 2019 won hij drie etappes in de Vuelta en werd derde in het eindklassement. 'Als de Ronde van Spanje nog een paar dagen langer had geduurd, had Pogacar hem gewonnen.' Vanaf zijn 17de haalde de Sloveen ereplaatsen en vanaf zijn 19de wint hij koersen, waaronder de Ronde van de Toekomst, altijd een goede indicatie van aanstormend talent.

Vroeger duurde het nog jaren voordat een renner met vergelijkbare resultaten doorbrak. Nu kan elke jonge renner een prominente plek in een ploeg opeisen op grond van zijn data. Veel is meetbaar als het om kracht en herstelvermogen gaat en die cijfers zijn objectief en vergelijkbaar. Pogacar kon naast zijn groeiende erelijst ook data overleggen die zijn ploeg ervan overtuigden: dit is een natuurtalent dat we moeten koesteren. De Sloveen hoefde zijn positie in de natuurlijke hiërarchie van de ploeg niet te bevechten. Hij is, ondanks zijn jonge leeftijd, de beste en dus de leider.

Daarnaast bleek uit een verslag van de NOS over het geboortedorp van Pogacar dat Slovenië het juiste klimaat heeft voor het kweken van topsporters. De kleine Tadej kreeg drie uur gym per week, fietste de steile klimmen rond zijn dorp op en werd op jonge leeftijd begeleid toen bleek dat een wielertalent in hem school. 'We hebben hier misschien wel met het grootste wielertalent te maken sinds Eddy Merckx', zegt Walsh met twinkelende ogen, 'dat kun je ook gewoon accepteren.'

De etappes van woensdag en donderdag hebben aardig lange vlakke aanlopen. Als ze nog voor etappewinst willen gaan is het dus vooral zaak om de vluchters op dat vlakke stuk niet te veel ruimte te geven. Dat moet met dit team nog wel lukken.

Pogacar wil best, zij het met enige tegenzin, zijn data delen met de buitenwacht. Tenslotte komt hij uit een smetteloze familie.

Data delen

Alles voor de familie. Lijkt wel Heisenberg uit Baking Bread. Bakken van zoete broodjes. Maar op ruim zes minuten voorstaan op een Kelderman, ach, dat duidt nog niet op dopinggebruik. Sorry, Wilco.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 19:03 door Frederik D..

Plausibel verhaal.
Beste punt vind ik persoonlijk wel dat de rest van zijn ploeg totaal niet bijzonder rond rijdt, integendeel. In het ploegenklassement staat zijn ploeg pas op de tiende plaats op ruim anderhalf uur van Bahrein-Mclaren. Eerste UAE renner na Pogacar is Formolo - toch zeker geen krabber - op de 37-ste plek op bijna anderhalf uur. Ook Majka, die meerdere keren top 10 in grote rondes heeft gereden en speciaal als ondersteuning voor Pogacar in de bergen is aangetrokken rijdt zeer flets rond: 50-ste op ruim anderhalf uur.

Dat was in het verleden met de ploegen van Indurain, Armstrong, Wiggins en Thomas wel (heel) anders.

Breukink wilde bij Once niet meedoen aan de EPO, dat is althans mijn inschatting waarom zijn prestaties sindsdien een stuk minder werden.
Intralipid was geen doping, dat was vloeibare sondevoeding die was bedorven, waardoor bijna de hele ploeg ziek werd.

Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Maar op ruim zes minuten voorstaan op een Kelderman, ach, dat duidt nog niet op dopinggebruik. Sorry, Wilco.

Die mag Wilco in de zak steken. Redenering verder van lik me vestje.

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Plausibel verhaal.
> Beste punt vind ik persoonlijk wel dat de rest van
> zijn ploeg totaal niet bijzonder rond rijdt,
> integendeel. In het ploegenklassement staat zijn
> ploeg pas op de tiende plaats op ruim anderhalf
> uur van Bahrein-Mclaren. Eerste UAE renner na
> Pogacar is Formolo - toch zeker geen krabber - op
> de 37-ste plek op bijna anderhalf uur. Ook Majka,
> die meerdere keren top 10 in grote rondes heeft
> gereden en speciaal als ondersteuning voor Pogacar
> in de bergen is aangetrokken rijdt zeer flets
> rond: 50-ste op ruim anderhalf uur.
>
> Dat was in het verleden met de ploegen van
> Indurain, Armstrong, Wiggins en Thomas wel (heel)
> anders.

Heel plausibel inderdaad. Not.

Redenering van lik me vestje..

Kom op Horsie, juist van jou verwacht ik veel beter dan alleen maar te zeggen dat iets niet klopt zonder enige onderbouwing.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 21:20 door El Chaba.

Plausibel, mee eens.

Overigens denk ik wel dat de valpartijen in de eerste week Majka cs nog steeds parten spelen.

Ach, iemand won de Vuelta met 3 minuten voorsprong op Wilco... wat ook niet op dopinggebruik duidt
Gr

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Redenering van lik me vestje..
>
> Kom op Horsie, juist van jou verwacht ik veel
> beter dan alleen maar te zeggen dat iets niet
> klopt zonder enige onderbouwing.

Dopinggebruik kun je natuurlijk niet zomaar herleiden uit achterstanden van een ander of op basis van de directe omgeving, bijvoorbeeld de sterkte van teamleden, zoals Uwes dat zelf poneerde. Wielrennen blijft een accumulatie van uitslagen en toestanden. Het is geen directe all-out confrontatie, zoals op een 100m hardlopen finale op supersloffen, Het dopinggebruik staat op zichzelf en is daarom zo moeilijk te traceren zonder direct bewijs. Powerdata kunnen circumstantieel bewijs opleveren, maar powerdata op zich zijn een constructie (de natuur zelf rekent niet in powerdata) en daarom per definitie gevoelig voor inconsequenties. Vermogen is kracht x snelheid en daarom sterk afhankelijk van de kracht-/snelheidsrelatie van AV Hill, maar dat is nog niet het hele verhaal.

Enne, U hebt nog twee wensen over.

Doping komt op alle niveaus voor en is bij een strikte definitie hoogstwaarschijnlijk nog behoorlijk prevalent.
Maar de staatsgeleide dopingpraktijken van vooral de DDR zijn gelukkig voorbij. De topsport daar was bijna 100% dopinggerelateerd.

Horsie is back Schreef:
-------------------------------------------------------

> Maar de staatsgeleide dopingpraktijken van vooral
> de DDR zijn gelukkig voorbij. De topsport daar was
> bijna 100% dopinggerelateerd.


Hoezo vooral de sympathieke DDR? In bijvoorbeeld de BRD was het net zo erg.

Hoe Oost- en West-Duitsland zijn sporters uitwoonde en opgebruikte


Hoewel het gebruik in de BRD dus net zo erg was behaalde de sympathieke DDR op de zomerspelen wel de grootere medaille oogsten. En dat terwijl ze minder inwoners hadden! Blijkbaar was hun kennis van sport zo gek nog niet.

Ooit wilde ik op sympathieke fietsvakantie door de sympathieke DDR maar het sympathieke volksbewind bliefde op sympathieke wijze geen sympathieke vakantiefietsers. Maar verder alle sympathie voor de sympathieke DDR, ook omdat het sympathieke volksbewind de honderd dollar achteroverdrukte die ik stuurde naar een sympathieke vriendin in het sympathieke DDR, en omdat zeer waarschijnlijk de sympathieke lange arm van het sympathieke volksbewind van de sympathieke DDR, de sympathieke Stasi, een sympathiek dossier over die vriendin en mij op sympathieke wijze aanlegde. Zeker, zeer sympathiek.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 23:20 door Frederik D..

Sympathiek dat je dit weer met ons hebt durven delen. Ik kan die kwetsbaarheid wel apprecieren.

Louise Michel Schreef:
-------------------------------------------------------
> Horsie is back Schreef:
> --------------------------------------------------
>
> Maar de staatsgeleide dopingpraktijken van vooral de DDR zijn gelukkig voorbij. De topsport daar was bijna 100% dopinggerelateerd.
>
> Hoezo vooral de sympathieke DDR? In bijvoorbeeld de BRD was het net zo erg.
>
> Hoewel het gebruik in de BRD dus net zo erg was behaalde de sympathieke DDR op de zomerspelen wel de grootere medaille oogsten. En dat terwijl ze minder inwoners hadden! Blijkbaar was hun kennis van sport zo gek nog niet.

Klaarblijkelijk is deze prikker alleen maar in staat te vissen in troebel water, Schaf eens een fatsoenlijke hengel aan, mafkees, en verdiep je dan beter in de materie. Lees bijvoorbeeld Doping im Spitzensport of Doping-Dokumente van Brigitte Berendonk. In de tachtiger jaren van de vorige eeuw werd er praktisch overal in de wereld in meerdere of mindere mate doping gebruikt, maar nergens ter wereld werden atleten en vooral atletes, kinderen veelal nog, zo rücksichtslos misbruikt voor een zogenaamd hoger doel. Met ook de dood en invaliditeit op latere leeftijd tot gevolg. In de BRD staat dan het drama rond Birgit Dressel centraal.

Dat je een parallel denkt te kunnen trekken met dat kleine België getuigt van jouw zieke geest.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 12/07/2021 23:39 door Horsie is back.

Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> sympathiek, onthoud ik.

Frederik D. kan dus sympathiek uit de hoek komen. Je hebt je toch niet teveel laten beroeren door lik me vestje. Zonnetje van Horsie.

Hoho - en dat zeg ik niet gerelateerd aan paarden, dat is in dit geval puur toeval - ik heb nergens gezegd, dat dit een bewijs is van dopinggebruik.

Ik heb slechts gezegd dat het een plausibel verhaal is, zeker als tegenwicht ten opzichte van andere verhalen in de Franse media, die al helemaal nergens op gebaseerd zijn, behalve dan dat 'de geschiedenis heeft uitgewezen, etc'.

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Hoho - en dat zeg ik niet gerelateerd aan paarden, dat is in dit geval puur toeval - ik heb nergens gezegd, dat dit een bewijs is van dopinggebruik.

Dat zeg ik toch ook niet of heb het anders in elk geval niet zo bedoeld.

> Ik heb slechts gezegd dat het een plausibel verhaal is, zeker als tegenwicht ten opzichte van andere verhalen in de Franse media, die al helemaal nergens op gebaseerd zijn, behalve dan dat 'de geschiedenis heeft uitgewezen, etc'.

Ik vind iets niet zo snel plausibel, ook het verhaal van Walsh niet. Hij was degene, die Armstrong ontmaskerde, maar embedded bij Sky kwamen er toch wat krassen op zijn reputatie, dus hij springt nu wat mij betreft iets te nadrukkelijk voor Tadej Pogacar in de bres. Maar op zich doet dit er ook weinig toe. Maar niettemin ontpopt hij zich in mijn kijk op de zaak als een inspecteur die met zevenmijlslaarzen door de fabriek loopt en bang is dat hij door een aangeboden stoel zakt..

Het eindverdict is nog steeds niet geschreven, dus blijven er drie opties over: ja, neen, weet niet.

Wuyts is sowieso de weg kwijt als het gaat om het beoordelen van drijfveren.

Op de dag dat Kuss won, was Jumbo superactief. Kuss voor de rit, Van Aert van voren en actief in de bergsprints. Later in steun voor Vingegaard. Kruijswijk vooruit en later in steun voor Vingegaard. Alleen Teunissen bleef bij de kopman.

Maar Wuyts vond dat de 5 in die groepen niet actief genoeg waren... Hij had (een stokpaardje) associaties met Raleigh, dat ooit wel eens de benen stilhield in de kopgroep (Raas zit in het peloton, die kan de sprint winnen, dus ik rijd niet mee). Maar ook de benen stilhield in het peloton (Van Vliet en Wijnands zitten vooraan, dus wij rijden dat gat niet dicht).

Volkomen bezopen vergelijking natuurlijk, van Calimero.

(En trouwens: Raas en consorten moesten op alle vlakken heel erg dominant zijn om die houding tot succes te kunnen maken. Je moet heel actief en heel goed zijn om zo'n situatie te creëren))



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 13/07/2021 01:51 door Andere Peter.

Zeker plausibel. Ik zie nauwelijks iets verdachts.

Dat er een paar zo jong zo goed zijn, heeft alles te maken met het steeds betere gebruik van data. We sporen de talenten veel vroeger op. En ze hebben op hun 21e al veel langer topbegeleiding gehad, dan vorige generaties in hun hele carrière.. Niet vreemd dat die vooruitgang gepaard gaat met fikse sprongetjes.

Frederik D. Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ooit wilde ik op sympathieke fietsvakantie door de
> sympathieke DDR maar het sympathieke volksbewind
> bliefde op sympathieke wijze geen sympathieke
> vakantiefietsers. Maar verder alle sympathie voor
> de sympathieke DDR, ook omdat het sympathieke
> volksbewind de honderd dollar achteroverdrukte die
> ik stuurde naar een sympathieke vriendin in het
> sympathieke DDR, en omdat zeer waarschijnlijk de
> sympathieke lange arm van het sympathieke
> volksbewind van de sympathieke DDR, de sympathieke
> Stasi, een sympathiek dossier over die vriendin en
> mij op sympathieke wijze aanlegde. Zeker, zeer
> sympathiek.

Ik weet ook wel dat de DDR niet alleen rooskleurig was maar "de Ostalgie" is niet vanzelf komen opborrelen. Anja Maier geeft mijn mening goed weer.

Quote

De voormalige DDR blijft achter

Fantoompijn in het Oosten

‘Maar wat ik vandaag de dag nog steeds zeker weet over Oost-Duitsland, is dat ik daar een leven had. Een ander leven. En soms verlang ik daar op pijnlijke wijze naar terug.’

Anja Maier

24 juli 2019 – verschenen in nr. 30

Wat is je probleem?’ placht mijn man, een West-Duitser, mij vroeger altijd te vragen als we ruzie maakten over Oost-Duitsland. We bekvechtten dan over de vraag waarom Duitsland nog steeds verdeeld was – in economisch, sociaal en cultureel opzicht. ‘Wil je dan de DDR weer terug hebben?’ vroeg hij me. Dan schudde ik steevast mijn hoofd, en zweeg beledigd. Dat met het Oosten, dat kon je aan een westerling gewoon niet goed uitleggen. Te tegenstrijdig, te ingewikkeld, te veel gevoelens.

Vandaag de dag vraagt hij me dat niet meer. In de loop van onze jarenlange relatie hebben we zó vaak en zó hevig geruzied over Oost-Duitsland, dat we er nu klaar mee zijn. En om eerlijk te zijn weet ik, na die lange tijd die is verstreken sinds de val van de Berlijnse Muur, na bijna drie decennia, soms zelf niet eens meer wat er nog waar is van mijn herinneringen, en wat niet. Herinneringen verschrompelen in de loop van een leven, ze worden vaag en vaak zelfingenomen. Maar wat ik vandaag de dag nog steeds zeker weet over Oost-Duitsland, is dat ik daar een leven had. Een ander leven. En soms verlang ik daar op pijnlijke wijze naar terug.

Het is een fantoompijn: tientallen jaren geleden, bij de Duitse hereniging, werd er iets van mij geamputeerd, iets etterends, iets dat me niet goed deed. Maar zelfs vandaag de dag doet het litteken soms nog pijn. Ik zou eigenlijk blij moeten zijn dat de ziekte voorbij is; zonder die operatie had ik me immers nooit kunnen ontwikkelen tot de persoon die ik nu ben. Toch mis ik iets, maar wat?

Afhankelijk van wie ik over mijn afkomst vertel – West- of Oost-Duitsers – moet ik mijzelf verantwoorden of hoef ik bijna niets uit te leggen. Als het gesprek over mijn afkomst gaat, verwachten West-Duitsers een zekere dankbaarheid. En dat terwijl niet zij, maar de Oost-Duitsers de politieke gebeurtenissen van de herfst van 1989 mogelijk hebben gemaakt. ‘Ben je blij dat de muur is gevallen?’ is de klassieke vraag. Of men gaat ervan uit dat er sprake is van overeenstemming over de evaluatie van het verleden. ‘Waarom zijn jullie niet gewoon tevreden en houden jullie niet op met klagen?’ Zoiets. Ik weet niet wat me meer stoort.

Eén ding is duidelijk: het feit dat je uit Oost-Duitsland komt, is in Duitsland nog steeds een biografische tekortkoming. Het ontbreekt ons – de voormalige ‘kinderen van het socialisme’ – aan iets wat we niet zo goed kunnen opeisen. Laten we het respect noemen, of interesse. En voor nog steeds veel te veel Oost-Duitsers: economische en sociale participatie.

In de Duitse media en in het wetenschappelijk onderzoek is zojuist een verhit debat losgebarsten over de vraag of de Oost-Duitsers nu voldoende betrokken zijn bij de macht. En of er geen quotum voor Oost-Duitsers moet komen – zoals dat ook bestaat voor vrouwen of migranten. Die vraag is urgent omdat er komend najaar in drie Oost-Duitse deelstaten verkiezingen zullen plaatsvinden. In Saksen, Thüringen en Brandenburg heeft een zorgwekkend aantal burgers de neiging om dertig jaar na het einde van de DDR, die zichzelf als een socialistische staat beschouwde, op extreem-rechts te stemmen.

Het xenofobe Alternative für Deutschland (AfD) gaat in alle drie die deelstaten bijna gelijk op met de oude volkspartijen, die tot nu toe vanzelfsprekend de regeringen konden vormen. Vooral de conservatieve Christen-Democratische Unie (CDU) en de Sociaal-Democratische Partij van Duitsland (SPD) verliezen hun vaste kiezers aan de vijanden van de democratie. Een van de redenen – een van de vele mogelijke redenen – is het gebrek aan vertegenwoordiging van de Oost-Duitsers in de sociale en politieke machtsposities.

Op het eerste gezicht lijkt dit quotadebat absurd. Vergeleken met de Oost-Europese landen was de overgang van het postsovjettijdperk naar de sociale markteconomie voor de Oost-Duitsers heel makkelijk. Wie vandaag door Saksen of Mecklenburg reist, ziet gerestaureerde straten en mooie plekjes. De Duitse staat functioneert relatief soepel en laat zijn burgers grotendeels met rust. En toch zijn er grote verschillen tussen Oost en West – op het gebied van de machtsposities en van het vermogen.

Hoewel ongeveer zeventien procent van de Duitse burgers uit Oost-Duitsland komt, is volgens een recent onderzoek slechts 1,7 procent van de Oost-Duitsers vertegenwoordigd in de topfuncties van politiek, bestuur, economie, wetenschap en cultuur. Geen enkele Duitse universiteit heeft een rector van Oost-Duitse afkomst. Geen enkel aan de Duitse DAX-beurs genoteerd bedrijf betaalt belasting in Oost-Duitsland. Bij de federale overheid met haar goedbetaalde banen bedraagt het aandeel van de Oost-Duitsers onder de afdelingshoofden slechts drie procent. Bijna dertig jaar na de Duitse hereniging komt slechts dertien procent van de rechters bij de Oost-Duitse rechtbanken uit het Oosten. Zelfs in de besturen van de Oost-Duitse gemeenten is slechts een kwart van de hoge ambtenaren ‘van hier’.

Het maakt echter wel verschil of er vonnis wordt gesproken door een rechter die bekend is met de levensomstandigheden van de mensen over wie hij oordeelt. Of dat een hoge ambtenaar in het stadsbestuur de gemeente en haar geschiedenis al lang kent, en dus weet wat hij moet doen en hoe hij zijn beslissingen moet communiceren. De nog steeds ononderbroken suprematie van West-Duitsers in de machtsposities van de democratie wekt bij veel Oost-Duitsers het diffuse gevoel dat ze niet betrokken zijn, en niet gezien worden met hun ervaringen en waarden. Velen voelen zich nu nutteloos.

Het gebrek aan vertegenwoordiging van Oost-Duitsers kan zo veel jaren na de hereniging niet meer worden verklaard door een gebrek aan bekwaamheid. Het is eerder zo dat de netwerken van de West-Duitse ambtenaren nog steeds perfect functioneren. En dat het vooroordeel dat West-Duitsers geschikter zijn voor leidinggevende functies nog steeds springlevend is. Het principe dat West-Duitsers West-Duitsers bevoordelen is hetzelfde als bijvoorbeeld bij vrouwenquota.

Bovendien hebben zeer weinig grote bedrijven zich in Oost-Duitsland gevestigd, evenmin als onderzoeksinstellingen of federale bestuursafdelingen die door de regering worden gefinancierd. Van de 217 federale instellingen hebben er 194 hun hoofdvestiging in het westen en 23 in het oosten. Dat is slechts 10,6 procent. Een wet die in 1992 door de eerste gezamenlijke Duitse Bondsdag werd aangenomen, volgens welke dergelijke goedbetaalde en gekwalificeerde banen eerlijk tussen Oost en West moeten worden verdeeld, wordt gewoonweg niet nageleefd.

Aan de andere kant is het verschil ook nog steeds duidelijk als het om geld gaat. In een recent onderzoek van de Hans Böckler Stichting, die dicht bij de vakbonden staat, werden armoede en rijkdom in Duitsland geanalyseerd. Als je de kaart bekijkt, lijkt het alsof de DDR nog steeds bestaat, binnen de grenzen van 1990. Hoewel er ook enkele West-Duitse districten in het Saarland, het Ruhrgebied en Nedersaksen zijn waar de mensen nog geen 20.000 euro per persoon per jaar verdienen, is zo’n laag inkomen in heel Oost-Duitsland de norm. Het inkomen per hoofd van de bevolking is daar in slechts zes van de 77 districten hoger dan 20.000 euro.

Toch gaan de ontwikkelingen in de goede richting, namelijk in de richting van gelijke levensomstandigheden. Wij Oost-Duitsers liggen tenslotte nog maar vijftien procent achterop ten opzichte van onze West-Duitse broeders en zusters. Maar de generatie die in 1989 alles riskeerde, die door de ineenstorting van de DDR alles verloor en in sommige gevallen nooit meer werk heeft gevonden – die mensen zullen niet meer profiteren van deze ontwikkeling.

Vooral nu de deelstaatparlementen worden gekozen, is ons geduld voorbij. De rechts-populisten van Alternative für Deutschland, die zelf niet aan de hendels van de macht zitten, breien dat het een lieve lust is aan de mythe van het slachtofferschap van de Oost-Duitsers. En in feite hebben ze helaas nog gelijk ook. Het gebrek aan vertegenwoordiging van de Oost-Duitsers is zo duidelijk en zo onmiskenbaar dat de democratische partijen – zij het aarzelend – hun ontkenningen hebben laten varen, zodat ze elkaar nu kort voor de deelstaatverkiezingen overtreffen met beloften en blijken van waardering voor de Oost-Duitse kiezers.

Wat decennialang is afgedaan als kleinzerigheid en gezeur, wordt plotseling een ‘biografische breuk’ genoemd. De deïndustrialisatie van hele regio’s en de structurele benadeling als gevolg van een gebrek aan financiële reserves en erfenissen wordt nu bestempeld als een ‘sociale transformatie’. En plotseling vallen alle partijen, die onze stemmen nu nodig hebben, over elkaar heen met hun waardering voor onze ‘levensproductie’.

Decennialang hebben de politici de problemen van Oost-Duitsland dapper geloochend. Nu de rechts-populisten ongeveer twintig procent van de stemmen in de wacht dreigen te slepen, is de democratie in gevaar. En nu zijn ze er opeens allemaal, schudden ze bezorgd hun hoofd en vragen ze waar ze kunnen helpen. Maar het is vaak te laat om nog te helpen. In het Oosten, tussen Maagdenburg en Dresden, tussen Rostock en Suhl, zijn er nogal wat verliezers van de ‘Wende’. Het is de generatie van de zestig- tot zeventigjarigen, die 1989 enerzijds associëren met een gevoel van grote hoop en anderzijds met een diepe teleurstelling en voortdurende minachting door het Westen. De jongere, goed opgeleide mensen, vooral de vrouwen, zijn na de hereniging al lang naar het Westen of naar het buitenland gegaan, waar goed betaald werk is. Velen die daar niet in geslaagd zijn, wonen nog in het Oosten. En in het besef van hun minderwaardigheid nemen zij nu wraak bij de stembus.

Ik ben een van hen. Maar ik neem geen wraak. Waarom zou ik ook? Het leven heeft het goed met mij voor gehad, beter dan met veel andere voormalige DDR-burgers. Ik ben ook helemaal niet iemand die eeuwig klaagt. Toen de muur viel, was ik 24 jaar oud, en woonde ik precies op het grensvlak tussen Oost- en West-Berlijn. Ik ben getrouwd met een man uit het Westen, heb twee kinderen opgevoed en kan van mijn karige salaris rondkomen. Geld is voor mij geen doorslaggevende factor voor tevredenheid – zolang er genoeg van is, ben ik blij dat ik mezelf kan verwezenlijken. Dat kan voor een deel ook het gevolg zijn van mijn Oost-Duitse opvoeding. Als ik echt arm zou zijn, en afhankelijk van staatssteun en de welwillendheid van de politiek, zou ik het waarschijnlijk heel anders zien.

Mijn ouders waren in 1989 even oud als ik nu. Zij werden onmiddellijk werkloos en hebben nooit meer werk gevonden. Tot op de dag van vandaag weigeren ze echter de ‘Jammer-Ossi’ uit te hangen. Ze zijn nu allebei de tachtig gepasseerd, lezen drie kranten per dag en verbreken op voor mij verrassende wijze iedere vriendschap of relatie met mensen die alleen maar willen zeuren. Van hen heb ik geleerd het Oost-Duits-zijn te begrijpen als een waardevolle ervaring, als een biografisch extraatje ten opzichte van de West-Duitsers, wier leven sinds de val van de muur nauwelijks is veranderd.

Eigenlijk praat ik graag over mijn Oost-Duitse afkomst. De tijd rond 1989 te hebben meegemaakt, met zijn grote euforie, grote politieke onzekerheid en wankelmoedigheid, is een biografisch voorrecht. Ik mag zeggen dat ik erbij ben geweest. De jaren negentig, die de cultuurgeschiedenis van vandaag de dag zich herinnert als de wilde jaren in Oost-Berlijn of de techno-underground van Leipzig, waren echt verwoestend voor de gewone mensen in het Oosten. Het bestaan ging op de schop, eeuwenoude industriële sectoren en de bijbehorende vaardigheden werden door de West-Duitse concurrentie opgekocht en vervolgens afgestoten. Hele regio’s verkommerden.

Het Westen reageerde genereus. De milieuzonden van de DDR werden genezen, wegen werden aangelegd. De werklozen kregen geld om thuis te blijven of een sollicitatietraining te ondergaan. Maar de banen waarop ze wilden solliciteren bestonden gewoonweg niet meer. Vervanging voor de gesloten bedrijven, de landbouwcoöperaties, de handwerkateliers en de belangrijkste industrieën is er nooit gekomen. Hele regio’s raakten ontvolkt. Scholen en kleuterscholen gingen dicht, en daarna ook het warenhuis. Op een gegeven moment ging de laatste dokter met pensioen en werd de busverbinding geschrapt. De staat trok zich terug – en is tot op de dag van vandaag niet meer teruggekomen.

Het Oosten werd het Wilde Oosten, waar gokkers en geluksridders ontelbare mensen aan het oplichten waren. Veel dingen worden tot op heden niet besproken. De Oost-Duitsers zouden dan over hun eigen nederlagen moeten praten. Ze hadden hun hoop op het Westen gevestigd, sommigen hadden zelfs grote persoonlijke risico’s genomen om de politieke wending te kunnen bewerkstelligen. En toen het eenmaal zo ver was, bleken ze de vreemde maatschappelijke regels niet te kennen. De fraudeurs hadden vrij spel, en veel Oost-Duitsers namen de verkeerde beslissingen om deel te kunnen nemen aan het nieuwe land met al zijn beloften. Zij sloten verzekeringen, krediet- en koopovereenkomsten af, in de zekere verwachting dat het nieuwe land goed voor hen zou zijn. Van meet af aan dachten ze op gelijke voet te staan met hun West-Duitse landgenoten. Maar de bittere clou is, dat dat nooit het geval is geweest. En het zal ook nog lang zo blijven.

Aan het begin van de jaren negentig kregen investeerders van de Treuhandanstalt, de door de federale regering van de Bondsrepubliek opgerichte autoriteit die was belast met de ontbinding van de DDR-economie, vrijwel gratis en voor niets complete bedrijven aangeboden. Een fabriek met machines, mensen en al hun persoonlijke lotgevallen werd door de Treuhand ‘verkocht’ voor ‘een symbolische D-Mark’. De plaatselijke kranten berichtten over de ceremoniële overdracht en de bloemrijke beloften van de nieuwe eigenaar. En iets later schreven dezelfde journalisten dan lange verhalen over hoe hele families hun bestaan verloren hadden. Het kapitalisme, de ‘sociale markteconomie’ met haar ‘bloeiende landschappen’ die Helmut Kohl had beloofd en waar talloze Oost-Duitsers zo lang naar hadden verlangd, na tientallen jaren van planeconomie, bleek voor veel Oost-Duitsers koud en meedogenloos.

Toen de Bondsregering van SPD en de Groenen tijdens de economische crisis eind jaren negentig ook nog eens besloot om de sociale bijstand en de werkloosheidsuitkeringen te beëindigen, en die te vervangen door een zeer krap bemeten ‘basisuitkering’, werd armoede wet. In het Westen had dit gevolgen voor het Ruhrgebied en het Saarland, met zijn stervende kolen- en staalindustrie, en in het Oosten voor vrijwel iedereen. Tot op de dag van vandaag proberen veel Oost-Duitsers aansluiting te vinden bij het tempo van het Westen, maar het lukt ze niet. De lonen en salarissen zijn nog steeds twintig procent lager dan die ten westen van de Elbe. De vermogens in geld en onroerend goed liggen vijftig procent lager dan die van West-Duitsers. Ondanks erfenissen zal de ongelijkheid de komende generaties blijven bestaan.

Er is ook een gebrek aan kosmopolitisme en burgerschap. En het ontbreekt ons aan een maatschappelijk geaccepteerd verhaal, waarvan de codes ons herkenbaar zouden maken als gelijken onder gelijken. Vakanties in Italië, CDU of SPD, VW of Ford – het zijn allemaal exclusief West-Duitse levenservaringen uit de jaren zeventig en tachtig. Met de beste wil van de wereld kunnen we die achterstand niet meer inhalen. In plaats daarvan vallen we vooral op vanwege onze vreemde dialecten. Tot op de dag van vandaag wijzen callcenters sollicitanten met een Saksisch of Berlijns accent af – hun dialect klinkt gewoon niet betrouwbaar genoeg in de oren van de klanten.

Aan de andere kant zijn wij Oost-Duitsers veel beter af dan de andere minderheden in dit land. Dankzij het eenwordingsverdrag zijn wij medeburgers, met alle privileges die de grondwet toekent. Op luchthavens en in hotels checken we in met het meest waardevolle paspoort ter wereld. In het buitenland brengen we vreemden aan het huilen als we hun vertellen over de val van de Berlijnse Muur. We mogen stemmen, hoeven niet langer in de rij te staan en worden niet langer gecontroleerd. Toch zijn we daar niet dankbaar voor. Maar aan wie zouden we ook dank verschuldigd zijn? Aan onszelf? In plaats daarvan maken wij middelbare Oost-Duitsers trammelant. Wij jammeren en liften met Pegida mee. We zijn ruw tot op de pijngrens. We relativeren de dictatuur uit ons verleden steeds schaamtelozer en verschansen ons thuis in onze xenofobie. Kortom, we zijn een teleurstelling.

Houdt het dan nooit op? Nee. Want we missen iets dat niet meer bestaat. Iets waar de laat-kapitalistische samenleving niet in kan voorzien. En waarvan het ook maar beter is dat het niet meer tot het aanbod behoort. Hoe bitter het ook is, veel mensen – onder wie ikzelf – missen soms de paternalistische staat. De DDR-burger in mij verlangt af en toe naar een bepaalde vorm van gezien worden. Naar het gevoel dat het je wel iets kan schelen. Dat je je in de groep opgenomen voelt. Het gaat om niets meer of minder dan om een ander vrijheidsbegrip tussen Oost- en West-Duitsland.

De schrijfster Daniela Krien, in 1975 in Thüringen geboren, heeft iets verstandigs over dit verschil gezegd. ‘Vrijheid op zich is niet voor iedere vrouw of man het hoogste goed. Sommigen geven de voorkeur aan stabiele sociale verhoudingen, veiligheid en een minimum aan welvaart, boven grenzeloze vrijheid. De vrijheid van de DDR-burger was op vele manieren beperkt, maar dit feit had niet altijd invloed op zijn of haar individuele geluksgevoel.’ Daar zijn volgens de auteur van de feministische bestseller Die Liebe im Ernstfall, begin dit jaar verschenen bij Diogenes Verlag, ‘sterke, onafhankelijke en kritische persoonlijkheden uit voortgekomen, die de voordelen van het kapitalisme en liberalisme op waarde weten te schatten, maar de nadelen ervan niet over het hoofd zien.’

Veel Oost-Duitsers vragen zich af: wat heeft die vrijheid van het individu mij eigenlijk opgeleverd? De vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van denken en de vrijheid van reizen zijn inderdaad een groot goed, waarvoor de Oost-Duitsers in 1989 de straat zijn opgegaan, en die ze met een volledig bloedeloze en zeer nonchalante revolutie bewerkstelligd hebben. En toch is de geschiedenis van het Oosten er achteraf gezien een van politieke inspanningen, maar uiteindelijk ook van falen. Vrijheid, het recht om zich te ontwikkelen, creativiteit en ondernemerschap komen uitsluitend diegenen ten goede die de economische vrijheid genieten om er gebruik van te maken.

Oost-Duitsland is nog steeds een ontwikkelingsland, afhankelijk van de wil van het Westen. Dat hoor je duidelijk als zelfs de staatssecretaris voor de ‘Heimat’ over Oost-Duitsland spreekt als de ‘nieuwe deelstaten’. Voor deze Markus Kerber, in 1963 in Ulm geboren en thuis in de hele wereld, mag het Oosten terra incognita zijn. Toch doet het praten over ‘nieuwe deelstaten’ kolonialistisch aan.

Een ander geval is de zogenaamde ‘federale regeringscommissaris voor de nieuwe deelstaten’. Brandenburg, Mecklenburg-Voor-Pommeren, Saksen-Anhalt, Saksen en Thüringen zijn voor de bekleder van dit ambt, dat als een hete aardappel in de respectievelijke Bondsregeringen de ronde heeft gedaan, ook nu nog de ‘nieuwe deelstaten’. Het is misschien vriendelijk bedoeld dat er iemand bij het ministerie van Economie werkt die de belangen van het Oosten behartigt. Maar de politieke top beschikt blijkbaar niet over voldoende fingerspitzengefühl om die titel na dertig jaar in ieder geval één keer te veranderen.

Jaar na jaar legt de ‘commissaris voor Oost-Duitsland’ het parlement een ‘verslag van de staat van de Duitse eenheid’ voor. De belangstelling is maar matig, en de analyse in principe altijd dezelfde: nog niet alles is perfect, maar het wordt steeds beter en beter. De mensen in het Oosten zijn zich uiteraard bewust van deze routinematige manier van omgaan met hun ongelijke kansen. De commissaris voor Oost-Duitsland komt op velen over als een grootvizier van de koningin, die een getuigenis uitreikt aan de armere kinderen van het land. Je kunt er vergif op innemen dat die niet al te gunstig zal zijn. Vervolgens brengt hij die getuigenis naar de kanselarij. En daar zit een Oost-Duitse die al vele jaren weigert om als Oost-Duitse te worden afgeschilderd.

Angela Merkel, in 1954 geboren in Hamburg en opgegroeid in Templin in Brandenburg, hecht er veel belang aan de kanselier van alle burgers te zijn. Dat is begrijpelijk. Maar bij de Oost-Duitsers heeft ze het verbruid. Van ‘onze vrouw in de kanselarij’ heeft zij zich in de loop der jaren voor velen ontwikkeld tot een haatfiguur. Waarschijnlijk was het goed geweest als Merkel af en toe haar biografische band met Oost-Duitsland had benadrukt. Dan was ze een van die mensen uit de voormalige DDRgeweest op wie we trots kunnen zijn. Maar zoals u weet zal dit snel voorbij zijn. Merkel zal zich terugtrekken als bondskanselier van alle Duitsers. Dat iemand uit het Oosten haar snel zal opvolgen lijkt bij voorbaat onmogelijk.

Anja Maier is parlementair verslaggever van Die Tageszeitungin Berlijn. Ze schreef dit stuk speciaal voor De Groene. Vertaling: Menno Grootveld

-



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 13/07/2021 02:38 door Andere Peter.

Quote
Soos
...dat de DDR niet alleen rooskleurig was...

Joh.

De DDR was één grote zwarte hel. Dictatoriaal, armoedig, geluksloos, vervuilend, paranoïde. Een opgelegde eenheidsworst die andersdenkenden uitsloot. En o ja: die sportsuccesjes hadden alle te maken met centraal en systematisch verplicht drogeren, ter meerdere eer en glorie van de sympathieke Heilstaat..

Sympathiek vind ik alleen die ouders van de schrijfster. Werkloos geworden toen de Muur val. Maar toch rigoureus de band verbreken met iedereen die alleen maar klaagt. Me dunkt dat Soos het niet lang zou uithouden bij die ouders...

Horsie is back Schreef:
-------------------------------------------------------
> Klaarblijkelijk is deze prikker alleen maar in
> staat te vissen in troebel water, Schaf eens een
> fatsoenlijke hengel aan, mafkees, en verdiep je
> dan beter in de materie. Lees bijvoorbeeld Doping
> im Spitzensport of Doping-Dokumente van Brigitte
> Berendonk. In de tachtiger jaren van de vorige
> eeuw werd er praktisch overal in de wereld in
> meerdere of mindere mate doping gebruikt, maar
> nergens ter wereld werden atleten en vooral
> atletes, kinderen veelal nog, zo rücksichtslos
> misbruikt voor een zogenaamd hoger doel. Met ook
> de dood en invaliditeit op latere leeftijd tot
> gevolg. In de BRD staat dan het drama rond Birgit
> Dressel centraal.
>
> Dat je een parallel denkt te kunnen trekken met
> dat kleine België getuigt van jouw zieke geest.


Maar uit het onderzoek naar dopinggebruik in de BRD van Humboldt Universität Berlin blijkt dus dat de kinderen daar ook werden misbruikt en doping kregen. Dus nogal kortzichtig om alleen de DDR te noemen. Misschien moet je eens wat vaker dat ene nummer opzetten van Harrie Jekkers.

Quote

Neue Details im Doping-Skandal: Anabolika an Kinder
Bei der Aufarbeitung der Doping-Vergangenheit im Westen Deutschlands sind weitere Details bekannt geworden. Schon in den 70er-Jahren sollen Anabolika an Minderjährige verabreicht worden sein. Die Veröffentlichung der Forschungen wird weiterhin behindert...


Zum einen soll bereits bei Minderjährigen Doping angewandt worden sein. Zwar gab es offiziell ein Verbot der Anabolika-Einnahme für Jugendliche, doch legen Dokumente eine andere Praxis nahe: Demnach sollen bei einer Förderklasse mit 16-jährigen und einer Sportklasse mit elfjährigen Jungen Untersuchungen gemacht worden sein, um den Einfluss von Dopingmittel auf das junge Alter zu testen... 

[www.tagesspiegel.de]

Andere Peter Schreef:
-------------------------------------------------------

> Joh.
>
> De DDR was één grote zwarte hel. Dictatoriaal,
> armoedig, geluksloos, vervuilend, paranoïde. Een
> opgelegde eenheidsworst die andersdenkenden
> uitsloot. En o ja: die sportsuccesjes hadden alle
> te maken met centraal en systematisch verplicht
> drogeren, ter meerdere eer en glorie van de
> sympathieke Heilstaat..


Maar dat was in de BRD dus niet anders.

Het lijkt mij plausibel dat er binnen ploegen 'bubbels' zijn van renners/begeleiding als het om eventueel dopinggebruik gaat. Zeker als er al op jonge leeftijd gestart zou worden met doperen dan is dat iets van renner en één of enkele begeleiders. Ik denk ook dat als je goed genoeg bent, zoals Pogacar, je niet zo'n team nodig hebt. Armstrong had dat wel, in elk geval naar zijn gevoel, omdat zijn tegenstanders ook dopeerden.

De exploot van Pogacar afgelopen zaterdag, waar hij 3 minuten pakt, blijft uitzonderlijk. Zijn tijdrit ook. Maar ik kan niet ontkennen dat een combinatie van mindere tegenstand, koud weer en vroeg pieken misschien tot deze uitslag heeft kunnen leiden.

Dat 'mindere tegenstand' riedeltje is nu wel iets wat wel erg vaak wordt bovengehaald.

Bernal wint de Giro, maar de tegenstand stelde eigenlijk niet zoveel voor.
Pogacar wint straks de Tour, maar de tegenstand stelde eigenlijk niet zoveel voor.
Cavendish wint weer massasprints, maar de tegenstand stelt eigenlijk niet zoveel voor.
Pakweg Valverde wordt straks OS, ja maar Alaphilippe en MVDP waren er niet bij...

Psst Bauke, hier is een kei diepgaand boek, kan je dat even random openvouwen en dromerig in de lens kijken zodat we je kunnen casten als belezen coureur?

Mee eens hoor.

Goed gezegd, Paard.

Maar dan is het de vraag hoe dat boek verzeild is geraakt bij de fotograaf, bij de verzorger, bij de klusjesman of bij wie dan ook in de entourage van Bauke. Maar geloof het of niet, sommige deelnemers van wielerfora schijnen te weten wat een boek is.

Inderdaad; genant om BRD hier gelijk te stellen met DDR. Los daarvan, niemand claimde hier de BRD-successen zoals Soos dat deed voor de DDR-'successen'.

Doping BRD DDR

Het verschil tussen de BRD en de DDR was toch wel de schaal waarop dopinggebruik werd gestimuleerd en dwingend werd voorgeschreven. Maar inderdaad, ook de BRD ging zeker niet vrijuit. En binnen de democratische BRD was meer kritiek mogelijk dan binnen de "sympathieke" DDR.

Doping kan schadelijk zijn en is vaak schadelijk. Daarom is het goed dat doping verboden is en dat er dopingopsporingsdiensten zijn, al doen die diensten wel enigszins denken aan de Stasi, al is het ook weer zo dat die diensten wel op hun beurt weer gecontroleerd worden.

Democratie is toch een groot goed. Laten we er zuinig op zijn en nooit dwepen met fascistoïde staatsvormen en ideologietjes. Wat dat betreft, leest Mollema een goed boek. Hup, Mollema, hup, koers.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 13/07/2021 12:33 door Frederik D..

Hup Horsie!
Een geschifte mafkees is het zeker.
Natuurlijk werd er ook in de BRD doping gebruikt, maar bij lange na niet op dezelfde (zieke) schaal als in de DDR destijds.
Kijk maar eens naar bijvoorbeeld Marita Koch. Zum kotzen..

Eens hoor, met dat laatste.

Een mafkees? Hij meent er niets van. Plagerig gedrag maar wel enigszins op het pesterige af. Een pestkop. Maar laat hem maar. Hij heeft zijn pesterijtje geplaatst. Wij hebben hem van repliek gediend. Kous is af.

Er is een verschil tussen plagen, pesten en trollen. Jij als oud beheerder van het politieke prikbord zou dat toch moeten weten..