Marc de Maar overziet zijn wielerleven

'Recht op het doel af, geen plan B'

INTERVIEW In het harde en gedrogeerde Europese peloton verloor hij het plezier in de wielersport. In de VS en op Curaçao ging het hart van Marc de Maar weer kloppen. Zondag rijdt hij het NK.

Door: Bart Jungmann 26 juni 2015



Gefrustreerd? Nee, dat niet. Gebaald? Ja, dat wel. 'Ik deed er alles voor en werd er soms finaal afgereden. Onbewust vlakte het wielrennen af, maar ik heb nooit gedacht: ik stop er mee. De bravoure ging verloren, dat wel.'

Wielrenner Marc de Maar, 31, zit in de binnenstad van Assen achter een cappuccino. Stoppelbaardje, uitbundig haar en een woordenstroom die even stil valt. 'Wel grappig, dit. Al jaren niet meer aan gedacht.'

Hij is deze week in zijn geboortestad neergestreken voor het NK wielrennen dat in het naburige Emmen wordt gehouden. Woensdag is De Maar elfde geworden op het onderdeel tijdrijden. Zondag staat de wegwedstrijd op het programma. Roompot, zijn huidige ploeg, hoopt er eindelijk potten te breken.

Curaçao

Lang geleden dat hij in Assen was. Lang geleden ook dat hij een gooi deed naar het Nederlands kampioenschap. Een paar jaar geleden stak Marc de Maar in het spoor van zijn vader de oceaan over. Hij reed voor de Amerikaanse ploeg United Health Care, terwijl vader De Maar zich had gevestigd op Curaçao.

Op dat eiland herontdekte Marc de Maar zijn liefde voor het wielrennen. 'Gewoon laagdrempelig met de lokale jongens.' Een paar jaar achtereen werd hij nationaal kampioen van de Nederlandse Antillen en, na de bestuurlijke herindeling, van Curaçao. Eén ding weet De Maar zeker: 'Als ik straks klaar ben met fietsen, ga ik weer die kant op.'

Als wielrenner is Marc de Maar juist een typisch product van de Hollandse school dat in die tijd het beeldmerk van de Rabobank droeg. Hij werd in het oranje tenue geschoold en reed tot in 2010 bij de professionals van Rabo.

Rigide cultuur

Ik kom uit een best wel beschaafd milieu met bepaalde normen en waarden

Het zijn niet de gelukkigste jaren geweest uit zijn loopbaan, zozeer zelfs dat hij de sport er bijna aan had gegeven. Vooral de strakke en rigide cultuur nekte hem. De dagindeling van een Raborenner was een collectief uitgestippelde route. Elke poging daaraan te ontsnappen, werd tenietgedaan.

Marc de Maar behoorde tot de eerste generatie die de interne opleiding had gevolgd. De overstap naar de profs was destijds een sprong in het diepe, een kwestie ook van het hoofd boven water houden. Hij herinnert zich nog het eerste trainingskamp. De oudere jongens vroegen hem mee 's avonds een biertje te drinken.

'Best wel vereerd', sloot De Maar zich aan bij het gezelschap dat linea recta naar een hoerenkeet ging. Zat hij daar als groentje van 19 jaar. 'Ik dacht: wat is dit voor wereld? Ik kom uit een best wel beschaafd milieu met bepaalde normen en waarden. Iedereen in mijn omgeving was trots dat ik wielrenner was geworden.

Schaamte

Bovenop de Alpe d'Huez met je handjes in de lucht, dat bleek niet realistisch

'Ik kon er thuis ook moeilijk over praten. Daar zat schaamte bij, ja. Alsof ik in een boevennest terecht was gekomen. Ik deed het nog altijd graag, wielrennen, maar het kostte me steeds meer moeite om collega's en ploegleiders serieus te nemen.'

Het was in meer opzichten een sprong in het diepe, die overstap van Marc de Maar in 2004 naar de professionals. In retrospectief waren het de loden jaren van het wielrennen, kansloze onderneming voor wielrenners met slechts goede wil. Hij kan wel eens jaloers zijn op de Mollema's en de Gesinks die later het geluk hadden op eigen kracht te kunnen aanhaken bij de top.

Marc de Maar zal niet beweren dat hem een droom is afgepakt. Dat gaat te ver. Maar wielrennen bleek wel een kwestie van verwachtingen bijstellen. 'Bovenop de Alpe d'Huez met je handjes in de lucht, dat bleek niet realistisch.'

Doping

Niemand kreeg een pistool tegen zijn hoofd gezet

Hij is in die tijd wel eens naar de ploegleiding gestapt, meer in het bijzonder naar ploegarts Geert Leinders. Lag er voor hem misschien ook een prestatiebevorderend middeltje in de medicijnkast? 'Hij heeft het me sterk afgeraden.'

Toen al wist De Maar dat collega's bij de Rabobank zich wel bedienden van doping. 'Maar het was zeker niet de cultuur binnen de ploeg. Niemand kreeg een pistool tegen zijn hoofd gezet.'

Nu kan Marc de Maar alleen nog maar boos worden op de coureurs die zich er wel van bedienden en vervolgens deden alsof ze niet anders konden. De naam van ploeg- en generatiegenoot Thomas Dekker valt.

Slachtoffer

Die jongens zaten een paar jaar hun straf uit, gingen daarna weer fietsen en hebben nog altijd een bedrag met zes nulletjes op hun bankrekening staan

'Ik heb later wel eens gedacht: wie is vanuit financieel oogpunt eigenlijk de dommerik geweest? Die jongens zaten een paar jaar hun straf uit, gingen daarna weer fietsen en hebben nog altijd een bedrag met zes nulletjes op hun bankrekening staan. Ik kan me best voorstellen dat je een bepaalde keuze maakt in de drang om te winnen, maar ga daarna niet het slachtoffer uithangen.'

Van 2010 tot 2014, met de tussenpoos van een mislukt seizoen bij Quick-Step, reed De Maar voor United Health Care. Hij leerde in Amerika dat topsport geen tredmolen moet zijn, maar een juiste balans tussen spanning en ontspanning. 'Midden in de Ronde van Utah gingen we 's avonds naar een basketbalwedstrijd van de Utah Jazz. De volgende dag reed eens van ons podium. Ik ben van die Amerikaanse sportmentaliteit gaan houden. Gewoon recht op het doel af, geen plan B.'

Omdat het programma bij United Health Care beperkt was, besloot Marc de Maar dit jaar toch terug te keren naar Nederland. Soms duiken de ergernissen van vroeger wel weer op, maar hij neemt ze voor lief. 'Je wordt ouder.'


Loterij in de wind

Roompot staat voor Hollandse waar, een broedplaats van vaderlands talent met hem in de rol van mentor. Tot nu springt de ploeg vooral in het oog als de koers zich nog moet ontplooien. Voorjaarswedstrijden kleurden in vroege ontsnappingen vaak oranje. Maar een beloning bleef tot nu toe uit, al was De Maar er deze maand met een tweede plaats in de Ronde van Luxemburg dichtbij.

Is de nationale titel haalbaar? 'We vormen het grootste blok, maar het zal lastig worden. We moeten de juiste jongens van voren zien te krijgen en niet met een sprinter als Moreno Hofland naar de eindstreep rijden. In zo'n langdurige wedstrijd en op zo'n winderig parcours is er weinig van te zeggen. Het zal een beetje een loterij worden.'

Bij Roompot werd De Maar herenigd met Michael Boogerd, nu zijn ploegleider en destijds een vals spelende ploeggenoot bij Rabobank. Hun gezamenlijk verleden is nooit ter sprake gekomen. 'Voor mij is dat hoofdstuk afgesloten. Het heeft ook weinig zin om dat nu nog, in het bijzijn van die jonge gasten, aan te kaarten.'

Mooi en eerlijk stukje.
Hoerenlopen bij de Rabojeugd. Wie zouden de aanstokers zijn geweest?

Er moet iets ernstig fouts zijn gebeurd bij die hele werking want het aantal talenten van tussen pakweg '81 en '85 die bij de jeugd alles overhoop reden en uiteindelijk allemaal vroegtijdig zijn gestopt of na wat omzwervingen op een veel lager niveau zijn gaan fietsen is groot; Giling, Stamsnijder, Scheunemann, Reus, T Dekker, Eltink, De Maar, Heijboer, Elijzen, Vastaranta, ...

Eens, ik zie daarvoor 2 logische verklaringen: 1 Deze jongens waren betreft doping echt het braafste jongetje van de klas. 2 Bij de opleidingsploeg ging alles er al zo professioneel aan toe dat ze tegen andere conti's in het voordeel waren. Eenmaal prof zit er dan minder rek in dan bij de talenten van andere ploegen.

Wel interessant stukje.

Overigens ook inconsistentie bij de Maar en/of de interviewer: tijdens een etappekoers in de VS 's avonds naar een basketbalwedstrijd gaan kijken is een "juiste balans tussen spanning en ontspanning" maar tijdens een trainingskamp een avondje naar de hoeren is dat niet en is deel van de "topsport als tredmolen"?

Mooi stuk met toch wel wat nieuwe zaken Zo zie je dat een ieder die jaren anders heeft beleefd en andere keuzes maakte t.a.v. dopinggebruik.
Het stuk is onvermijdelijk wel wat eenzijdig. We hebben het hier bijvoorbeeld over een renner die bij de Rabo rondreed met een auto waar op de zijkant : "Marc de Maar Wieleridool." stond. Vrij naar de start van idols in die tijd. Dat was enerzijds grappig bedoeld, maar de Maar zag zichzelf wel degelijk als een extreem talent. Enige zelfoverschatting zat er dus wel in.
Maar hij heeft een minder mooie carrière gehad dan ik toen zou hebben ingeschat, en dat is jammer.

Als het geen Nederlanders waren? Zou dan ook de verklaring kunnen zijn dat ze bij de Beloften juist iets minder braaf waren?

Edit: de meest succesvolle van deze generatie was iig niet te braaf. Bernard Kohl bedoel ik dan.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 26/06/2015 10:56 door Rudy t..

Kohl, Sutherland, Hesjedahl.. komen ook allemaal uit de Rabojeugd en hebben dopingverleden.

Het zou me niet verwonderen dat er een periode is geweest dat die Rabojeugd toen al met ongeoorloofde middelen rondreed.

Die totale dominantie was bij momenten ronduit ridicuul.

Met 5 man wegrijden uit het peloton in Thüringen en logischerwijs de hele top 5 bezetten.

Quote

Hij is in die tijd wel eens naar de ploegleiding gestapt, meer in het bijzonder naar ploegarts Geert Leinders. Lag er voor hem misschien ook een prestatiebevorderend middeltje in de medicijnkast? 'Hij heeft het me sterk afgeraden.'

En nu goeie sier maken door z'n komaf met alleen maar nette mensen te benadrukken, en door vooral nog even heel fijntjes de vuile was van anderen buiten te hangen?

Zeker een leuk stukje, maar inderdaad ook wel wat inconsistenties. Nu is dat al snel het geval als de Amerikaanse sportmentaliteit om de hoek komt kijken, maar er wordt ook gesteld dat hij soms jaloers is op Gesink en Mollema, die later het geluk hadden op eigen kracht te kunnen aanhaken bij de top, terwijl ze feite natuurlijk al deden toen hij nog hun ploeggenoot was (tegen de achtergrond dat hij sowieso pas iets eerder prof werd bij Rabobank, al kan er in een jaar natuurlijk veel mis gaan - waar hij impliciet ook op doelt?).

Alleen maar nette mensen. En dan een voorliefde hebben voor Curaçao. Volgens mij ben je iets op het spoor...

Ik had dat zelfde gevoel, geef ik toe. Maar dat is ook vooroordeel? Zijn pa heeft mogelijk hele nette redenen om op Curaçao te bivakkeren.

Zou inderdaad ook nog een optie zijn, Hesjedal gebruikte ook in die tijd bij dezelfde ploeg. Overigens maakt het mij daarbij niet uit of het nou Nederlanders zijn of niet. De Rabo affaire heeft volgens mij wel aangetoond dat er ook in Nederland voldoende werd gepakt.

Destijds ging wel het verhaal dat Hesjedal weg moest omdat die iets te straf was, ook binnen die ploeg. Ik denk eigenlijk niet dat daar hele gekke dingen gebeurden, iig niet georganiseerd.

Ben je netjes als je naar de hoeren gaat maar jezelf ervoor schaamt? Lijkt me een mooie morele discussie...

Marc de Maar speelt nu de mooie moraal ridder. En wat als Thomas Dekker zometeen bekend dat er bij de belofte ploeg van de Rabobank al stevig werd gepakt? Gaat Marc de Maar dan ineens roepen dat ie van niks wist? Heb eerder het idee dat bij de Belofte van de Rabobank alles prima was geregeld qua preparatie. Iedereen wel zijn portie kreeg.... Bij de profs alleen de kopmannen danwel de renners die al vele jaren meeliepen bevoorraad werden met de juiste mostert... tsja.. kom je over als jong broekie... dan gaat een Leinders je natuurlijk niet dezelfde middelen geven als een Boogerd

Jaja dus bij de beloften was er voor iedereen een dopingprogramma en bij de profs alleen voor de kopmannen?
Je moet wel een erge kronkel maken wil je dat bedenken.

Grappig dat diezelfde Hesjedal nog steeds nauwelijks iets verweten wordt op dopinggebied, alsof hij nooit iets gebruikt heeft...

Ik weet van vrij close bij de ploeg dat er nogal wat frustratie was bij de beloftenploeg over de onprofessionele begeleiding bij de proftak.

Ik neem aan dat dat op zijn tweedehands Swiebertje-auto was geplakt. Want een andere auto dan die gedeukte bruine bak heeft hij in die tijd niet gehad.

Dus als hij dat erop heeft geplakt, dan lag de ironie er in plakken op.