Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Giro d'Italia 2023 bevestigde startlijsten
Gepost door Clavan
EOLO-KOMETA
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 03/05/2023 11:31 door Clavan.
1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 03/05/2023 11:31 door Clavan.
Trek-Segafredo
Zwarte trui (Ronde van Italië) Wikipedia
De zwarte trui (Italiaans: maglia nera) is een trui die toegekend wordt als een symbolische prijs in de Ronde van Italië aan de wielrenner die laatst in het klassement staat. Ook de term rode lantaarn wordt wel gebruikt. De trui werd oorspronkelijk slechts een korte periode uitgedeeld, namelijk tussen 1946 en 1951, ook eenmalig in 1967, eenmalig in 2008 en vanaf 2019 kwam de trui weer terug.
Er was een echte strijd om deze bijzondere trui te winnen. Vooral de strijd tussen Sante Carollo en Luigi Malabrocca is bekend, om te zien wie de meeste tijd zou verliezen. Beide renners probeerden om meer tijd dan de ander te verliezen door zich te verstoppen in bars, schuren en achter hagen, of zelfs door hun eigen banden lek te prikken. In 1948 werd de eer gegund aan Aldo Bini. De speciale uitdaging van de zwarte trui is om de eindstreep te bereiken binnen de maximaal toelaatbare tijd.
In 1967 kwam de trui eenmalig terug, en werd deze gewonnen door Lucillo Lievore van Mainetti. In 2008 werd voor het eerst terug een soortgelijk zwart nummer geïntroduceerd, dat werd gewonnen door Markus Eichler van Team Milram. In 2019 keerde de trui officieel terug, en werd deze gewonnen door Sho Hatsuyama van Nippo-Vini Fantini-Faizanè.[1]
De zwarte trui in de Giro: de nederlaag als overwinning
Door JURRYT VAN DE VOOREN & MICHA PETERS
Precies 75 jaar geleden werd in de Ronde van Italië voor de eerste keer gestreden om de zwarte trui, voor de wielrenner die op de allerlaatste plaats staat in het algemeen klassement. Vooral de Italiaan Luigi Malabrocca schiep er een bijzonder genoegen in om meesterlijk te verliezen, om zo de maglia nero mee naar huis te nemen.
Sinds de introductie van de zwarte trui in 1946 was het een gewild tricot. Als laatste trok je nu eenmaal meer aandacht dan als middenmoter. Dino Buzzati legt het in zijn meesterwerk De Ronde van Italië uit: ‘De laatste wordt zo’n beetje het symbool van alle armen en ongelukkigen in deze wereld. Hij wordt min of meer als broer beschouwd door degenen die in het theater van het leven slechts een staanplaats in de engelenbak hebben weten te veroveren. En misschien dat niet eens.’
Het opmerkelijke is nu dat Luigi Malabrocca, drager van de zwarte trui in 1946 en 1947, op wielergebied helemaal niet zo ongelukkig was. Zo won hij 138 koersen en werd hij zelfs tweemaal nationaal kampioen veldrijden. Probleem was alleen dat hij in grote rondes niet mee kon met de absolute top. Daar hij een broodrenner was, en liefst ook wel eens wat lekkers op zijn boterham wilde, koos hij ervoor om niet voor de winst te gaan, maar juist voor het verlies.
Zoen van de rondemiss
Renate Verhoofstad beschrijft het mooi in Andiamo!: "Als drager van de zwarte trui kon je tenslotte rekenen op een vermelding in La Gazetta dello Sport, kwam je op het podium, kreeg je bloemen, een vette premie, een kusje van de rondemiss, een salami van de lokale slager of een mooi slaapkamermeublement. Met name vanwege de pecunia verdedigde arme sloeber Malabrocca zijn zwarte trui met hand en tand."
Malabrocca draaide zo de gangbare begrippen van winst en verlies om. Hij wilde minuten verliezen op zijn medewielrenners in plaats van inlopen. Het publiek vond het geweldig en genoot van de manier waarop Malabrocca zijn uiterste best deed om zo laat mogelijk binnen te komen. Verhoofstad: "Tijdens lange bergetappes liet hij zich opzettelijk terugzakken en prikte dan gaatjes in zijn tubes. Rustig aan repareren natuurlijk – een karweitje dat toen nog door de renners zelf werd uitgevoerd. Andere keren parkeerde hij zijn fiets langs de kant van de weg voor een espresso en een sigaar in een bar, liet hij zich uitnodigen bij tifosi thuis aan tafel of hield hij zich verborgen in hooibergen, sloten, vaarten en kelders."
Hij deed alles om zijn aankomst zo lang mogelijk uit te stellen, maar diende daarbij uiteraard wel rekening te houden met de toegestane tijdslimiet. De rekenmeesters van de ronde waren wel goed, maar niet gek.
In 1949 verscheen Malabrocca opnieuw aan de start van de Giro. Doel: langzaam fietsen, veel genieten en het zwart aan de kapstok. Maar hij rekende buiten de waard. Het ging mis tijdens de slotetappe van Turijn naar Monza. Malabrocca stak zijn band lek en ging vervolgens bier drinken in een lokaal café. Hierna ging hij met een tifosi mee om zijn nieuwe hengels te bewonderen. Na een pauze van twee uur stapte hij weer op de fiets en reed hij op zijn gemak richting finish.
Jury naar huis
Daar was het wel heel erg stil. De juryleden waren na een uur wachten vertrokken. In de einduitslag van de rit kreeg Malabrocca van de jury dezelfde straftijd als de rest van het peloton, en dat was veel minder dan de twee uur waar hij op had gerekend. Zo werd hij niet de verliezer waar hij op gehoopt had. Dankzij deze rekenmethode werd dat namelijk ene Sante Carollo, die juist tegen zijn zin op de laatste plaats belandde. Malabrocca was woest, Carolla uiteindelijk juist niet. Dankzij winst van de zwarte trui ontving hij namelijk 200.000 lires aan premie. Niet slecht voor een verliezer.
Na 1951 werd er nog maar zeer sporadisch gereden voor de zwarte trui.
De zwarte trui (Italiaans: maglia nera) is een trui die toegekend wordt als een symbolische prijs in de Ronde van Italië aan de wielrenner die laatst in het klassement staat. Ook de term rode lantaarn wordt wel gebruikt. De trui werd oorspronkelijk slechts een korte periode uitgedeeld, namelijk tussen 1946 en 1951, ook eenmalig in 1967, eenmalig in 2008 en vanaf 2019 kwam de trui weer terug.
Er was een echte strijd om deze bijzondere trui te winnen. Vooral de strijd tussen Sante Carollo en Luigi Malabrocca is bekend, om te zien wie de meeste tijd zou verliezen. Beide renners probeerden om meer tijd dan de ander te verliezen door zich te verstoppen in bars, schuren en achter hagen, of zelfs door hun eigen banden lek te prikken. In 1948 werd de eer gegund aan Aldo Bini. De speciale uitdaging van de zwarte trui is om de eindstreep te bereiken binnen de maximaal toelaatbare tijd.
In 1967 kwam de trui eenmalig terug, en werd deze gewonnen door Lucillo Lievore van Mainetti. In 2008 werd voor het eerst terug een soortgelijk zwart nummer geïntroduceerd, dat werd gewonnen door Markus Eichler van Team Milram. In 2019 keerde de trui officieel terug, en werd deze gewonnen door Sho Hatsuyama van Nippo-Vini Fantini-Faizanè.[1]
De zwarte trui in de Giro: de nederlaag als overwinning
Door JURRYT VAN DE VOOREN & MICHA PETERS
Precies 75 jaar geleden werd in de Ronde van Italië voor de eerste keer gestreden om de zwarte trui, voor de wielrenner die op de allerlaatste plaats staat in het algemeen klassement. Vooral de Italiaan Luigi Malabrocca schiep er een bijzonder genoegen in om meesterlijk te verliezen, om zo de maglia nero mee naar huis te nemen.
Sinds de introductie van de zwarte trui in 1946 was het een gewild tricot. Als laatste trok je nu eenmaal meer aandacht dan als middenmoter. Dino Buzzati legt het in zijn meesterwerk De Ronde van Italië uit: ‘De laatste wordt zo’n beetje het symbool van alle armen en ongelukkigen in deze wereld. Hij wordt min of meer als broer beschouwd door degenen die in het theater van het leven slechts een staanplaats in de engelenbak hebben weten te veroveren. En misschien dat niet eens.’
Het opmerkelijke is nu dat Luigi Malabrocca, drager van de zwarte trui in 1946 en 1947, op wielergebied helemaal niet zo ongelukkig was. Zo won hij 138 koersen en werd hij zelfs tweemaal nationaal kampioen veldrijden. Probleem was alleen dat hij in grote rondes niet mee kon met de absolute top. Daar hij een broodrenner was, en liefst ook wel eens wat lekkers op zijn boterham wilde, koos hij ervoor om niet voor de winst te gaan, maar juist voor het verlies.
Zoen van de rondemiss
Renate Verhoofstad beschrijft het mooi in Andiamo!: "Als drager van de zwarte trui kon je tenslotte rekenen op een vermelding in La Gazetta dello Sport, kwam je op het podium, kreeg je bloemen, een vette premie, een kusje van de rondemiss, een salami van de lokale slager of een mooi slaapkamermeublement. Met name vanwege de pecunia verdedigde arme sloeber Malabrocca zijn zwarte trui met hand en tand."
Malabrocca draaide zo de gangbare begrippen van winst en verlies om. Hij wilde minuten verliezen op zijn medewielrenners in plaats van inlopen. Het publiek vond het geweldig en genoot van de manier waarop Malabrocca zijn uiterste best deed om zo laat mogelijk binnen te komen. Verhoofstad: "Tijdens lange bergetappes liet hij zich opzettelijk terugzakken en prikte dan gaatjes in zijn tubes. Rustig aan repareren natuurlijk – een karweitje dat toen nog door de renners zelf werd uitgevoerd. Andere keren parkeerde hij zijn fiets langs de kant van de weg voor een espresso en een sigaar in een bar, liet hij zich uitnodigen bij tifosi thuis aan tafel of hield hij zich verborgen in hooibergen, sloten, vaarten en kelders."
Hij deed alles om zijn aankomst zo lang mogelijk uit te stellen, maar diende daarbij uiteraard wel rekening te houden met de toegestane tijdslimiet. De rekenmeesters van de ronde waren wel goed, maar niet gek.
In 1949 verscheen Malabrocca opnieuw aan de start van de Giro. Doel: langzaam fietsen, veel genieten en het zwart aan de kapstok. Maar hij rekende buiten de waard. Het ging mis tijdens de slotetappe van Turijn naar Monza. Malabrocca stak zijn band lek en ging vervolgens bier drinken in een lokaal café. Hierna ging hij met een tifosi mee om zijn nieuwe hengels te bewonderen. Na een pauze van twee uur stapte hij weer op de fiets en reed hij op zijn gemak richting finish.
Jury naar huis
Daar was het wel heel erg stil. De juryleden waren na een uur wachten vertrokken. In de einduitslag van de rit kreeg Malabrocca van de jury dezelfde straftijd als de rest van het peloton, en dat was veel minder dan de twee uur waar hij op had gerekend. Zo werd hij niet de verliezer waar hij op gehoopt had. Dankzij deze rekenmethode werd dat namelijk ene Sante Carollo, die juist tegen zijn zin op de laatste plaats belandde. Malabrocca was woest, Carolla uiteindelijk juist niet. Dankzij winst van de zwarte trui ontving hij namelijk 200.000 lires aan premie. Niet slecht voor een verliezer.
Na 1951 werd er nog maar zeer sporadisch gereden voor de zwarte trui.
Bedankt Cecchini voor het schetsen van de historische achtergrond van de zwarte trui. Zeker in de context van de Giro! 
Ik vermoed dat Bob den Uyl dit gegeven gebruikt heeft bij het schrijven van zijn boek "Opkomst en ondergang van de zwarte trui". Nav dit boek heb ik ooit deze naam gekozen. Op dat moment wist ik niet dat er in de Giro daadwerkelijk een zwarte trui bestaan heeft.
Ik vermoed dat Bob den Uyl dit gegeven gebruikt heeft bij het schrijven van zijn boek "Opkomst en ondergang van de zwarte trui". Nav dit boek heb ik ooit deze naam gekozen. Op dat moment wist ik niet dat er in de Giro daadwerkelijk een zwarte trui bestaan heeft.
Team ARKEA Samsic
David Dekker voor die 1 a 2 sprintjes?
David Dekker voor die 1 a 2 sprintjes?
Team UAE Emirates
Corona.
Ik neem mijn domme zijlijn gelul van Romandie terug. (blijft vreemd dat ze toen niet gelijk het beestje bij de naam noemden). Primoz zal not amused zijn. Maar hij kan de Belgen helemaal gek maken door als een echte wieltjeszuiger de Giro te gaan winnen
Ik neem mijn domme zijlijn gelul van Romandie terug. (blijft vreemd dat ze toen niet gelijk het beestje bij de naam noemden). Primoz zal not amused zijn. Maar hij kan de Belgen helemaal gek maken door als een echte wieltjeszuiger de Giro te gaan winnen
Cofidis
Intermarche-Circus-Wanty
Alpecin – Deceuninck
Kaden Groves, Ramon Sinkeldam, Kristian Sbaragli, Oscar Riesebeek, Stefano Oldani, Nicola Conci, Alexander Krieger, Senne Leysen
Kaden Groves, Ramon Sinkeldam, Kristian Sbaragli, Oscar Riesebeek, Stefano Oldani, Nicola Conci, Alexander Krieger, Senne Leysen
Corratec-Sella
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.