Veiligheid deel 697

Omdat ik het persoonlijk gevoelsmatig niet zo gepast vind om in het Gino Mader-topic over veiligheid te beginnen, dacht ik: tijd voor een nieuw topic. Ook al is er natuurlijk al heel vaak over gesproken. Maar het is weer actueel en naar mijn mening is het 5 voor 12.

Thijs Zonneveld schreef deze column: [www.ad.nl]. Iedereen mag vinden van Thijs wat ie wil, maar hier heeft hij naar mijn mening groot gelijk. Ook sterk dat hij met heel veel mogelijke maatregelen komt.

- Geen finish meer in een afdaling.
- Geen bochten in de laatste 500 meter.
- Strepen in de lengte op de weg in de laatste hectometers, zodat sprinters zien wat een rechte lijn is.
- Veel meer en beter zichtbare (hogere!) signalering bij gevaarlijke punten.
- Netten in de bochten bij linke afdalingen.
- Verplicht kevlar of een andere beschermende stof in wielerkleding.
- Mini-airbags in helm of kleding.
- Gemeentes overtuigen om verplaatsbaar straatmeubilair te gebruiken.
- Kappen met Netflix-series die valpartijen en Franse managers die roepen dat renners soldaten zijn, verheerlijken.
- Duidelijkere regels over wat wel en niet mag in het peloton.
- Strakkere en strengere jurering bij renners die hun collega’s in gevaar brengen.
- Een standaardsysteem voor schorsingen van recidivisten.
- Radiocommunicatie alleen nog maar met de jury, niet meer met ploegleiders.
- Een safetycar die de koers neutraliseert bij valpartijen van tien of meer renners.
- Verplicht banden met meer profiel.
- Tijd bij vlakke etappes opnemen op vijf of tien kilometer van de streep.
- Toeschouwers een kleine bijdrage laten betalen, zodat er meer dranghekken kunnen worden geplaatst.

De één zal meer zoden aan de dijk zetten dan de ander, en de één is beter uitvoerbaar dan de ander. Maar het is allemaal wel het overwegen waard. Hij vergeet daarbij nog een erg voor de hand liggende: minder renners in een peloton. En ik kan er nog wel een paar bedenken. Geen één maatregel zal alle valpartijen doen voorkomen. Maar als ze allemaal een stukje nut hebben, dan kan het er gezamenlijk wél voor zorgen dat het vele malen veiliger wordt.

Want dat moet voor mijn gevoel echt gaan gebeuren. Dodelijke slachtoffers kun je nooit accepteren. Daarnaast: welke ouder met gezond verstand laat zijn kind nog wielrennen met zulke risico's? Ik niet, in ieder geval. Dus de tijd van 'Ja, maar dat is altijd zo geweest' of 'Ja, maar dat is de charme van de sport' is naar mijn mening echt voorbij. Tijd om naar de tekentafel te gaan en de sport opnieuw uit te vinden.

Er zijn ook renners die zichzelf in gevaar brengen. Dat mis ik in zijn voorstellen. Ik zag Ayuso met meer dan 100 km die vermaledijde berg in Zwitserland afrijden. Hij had dit niet gehoeven. Was de finish 5 km na de afdaling geweest, dan had ie niet minder roekeloos naar beneden gereden.

Het afdalen an sich is gevaarlijk. Iedereen kan zich de afdaling van Pidcock in de Tour of die van Nibali in Lombardije nog herinneren. Afdalingen lagen totaal niet in de buurt van de finish. Afdalingen eruit betekent of altijd bergop finishen of alleen maar vlakken etappes. Dus de val van Gino Mader is een totaal verkeerd voorbeeld om aan te grijpen vanuit Thijs Zonneveld, vind ik.

Neemt niet weg dat de sport grote gaten qua veiligheid heeft en de voorbeeld maatregelen goede initiatieven zouden kunnen zijn. Behoudens de afdaling opties en de 5-10km regel bij vlakke etappes (wat gewoon echt de meeste idiote optie ooit is).

Wat mij vooral verbaasd is dat het bijna verboden is om te zeggen dat de wielrenners zelf ook bijdragen aan de gevaren.

Eens. Dit is precies de blinde vlek van Thijs; wielrenners zijn slachtoffer ipv zelf mede verantwoordelijk.

Cecchini Schreef:
-------------------------------------------------------
> Er zijn ook renners die zichzelf in gevaar
> brengen.

En die zo'n finish bewust uitkiezen. Zie ook Ide Schelling in Baskenland
Totaal onverantwoorde finale maar er wil toch altijd iemand de grens over...
Gr

Dat verbiedt helemaal niemand, ook Thijs niet.

Ben wel met je eens dat de val van Mäder niet het gevolg is van gebrek aan veiligheidsmaatregelen.

Wat vervolgens het bezwaar is tegen een column waarin gepleit wordt voor meer veiligheidsmaatregelen begrijp ik niet. De enige verklaring die ik daarvoor kan verzinnen is dat bij velen alles wat Thijs schrijft als een rode lap op een stier werkt.

Natuurlijk is het zo dat sommige coureurs al gekken tekeer gaan. Dat neemt uiteraard niet weg dat het nemen van extra veiligheidsmaatregelen verstandig is.
Daarnaast onverantwoordelijke renners zwaarder straffen en vooral niet alleen als er gewonden vallen (zoals toen met Jakobsen), maar juist ook wanneer dat niet het geval is. Graag al mee beginnen bij juniorenkoersen, want zelfs daar rijden sommigen al als gekken in de rondte.

Oh Thijs werkt echt niet als een rode lap hoor. Ik lees vaak graag zijn bijdrages op twitter en in columns. Ik vind alleen de aanleiding om dit aan te zwengelen niet lekker gekozen, maar dat kan ook aan mij liggen.

Verder helemaal eens met je bericht.

Grotendeels eens, en zeker ook met de opmerking dat renners zelf voor veiligheid moeten zorgen door geen onverantwoorde risico's te nemen. Maar iets waar ik me over verbaas: 'banden met meer profiel'?!

Daar zou ik graag een wetenschappelijke onderbouwing van zien.

Adam Hanson, voorzitter van de rennersvakbond, noemt er 5: [www.wielerflits.nl]

Thijs Z noemt Hanson een grote stap voorwaarts in de laatste in het wiel podcast. Ook noemt hij daar uit een Ineos/Jumbo/PatLev onderzoek een 50/50 verdeling tussen renners vs extern als oorzaak voor valpartijen. En last but not least hij vertelt over de UCI commisaris die de veilgheid van 'zijn' koers Veenendaal Veenendaal kwam inspecteren. (where is the hotel?)

Meer profiel op de banden?

(Marijn de Vries al gereflecteerd op alle valpartijen die plaatsvonden tijdens KNWU wedstrijden toen zij daar een leidinggevende rol had? Riep ze toen ook elke keer sorry en dat ze had moeten ingrijpen als er weer een renner zwaargewond werd afgevoerd, of bewaart ze dat alleen voor gratuite emo columnpjes?)

Ik ben voor een maximumsnelheid bij afdalingen. Er zijn thans slimme fietscomputertjes die prima de maximumsnelheid kunnen controleren en overtredingen ervan kunnen doorgeven. Honderd kilometer per uur op kwetsbare fietsen met daarop een zeer kwetsbaar mens is mijns inziens krankzinnig. Vijfenzeventig per uur zou het maximum moeten zijn. Aan de top kan de wielrenner op zijn computertje zien hoe lang hij over de afdaling moet doen. Komt hij te snel aan bij de "daalfinish" dan strafsecondes plus de gestolen secondes als extra tijd.

Ook de knettergekke sprints vereisen aanpak.

Ik vind persoonlijk dat je die verantwoordelijkheid niet bij de renners neer kunt leggen. Je kunt niet aan de ene kant zeggen: 'We willen jullie zien racen op gevaarlijke parcoursen en hoe beter je presteert, hoe meer geld je verdient' en aan de andere kant: 'Doe wel een beetje voorzichtig, want het is op eigen risico'. Dat is extreem tegenstrijdig. Renners zullen altijd de grens opzoeken. Dat is inherent aan topsport en dat ga je nooit veranderen. Dat dat stukje in de column van Thijs ontbreekt, vind ik niet zwak, maar juist goed.

De Formule 1 is een voorbeeld. Niet in de zin dat al die maatregelen letterlijk te vertalen zijn naar het wielrennen, maar wel dat ze een scala aan rigoureuze maatregelen hebben ingevoerd op allerlei vlakken waardoor de kans op dodelijke ongelukken (schat ik in) met zeker 90% en misschien wel 99% is afgenomen.

Maximumsnelheid vind ik geen gek idee.

Nog een klein idee van mijn kant, beetje out-of-the-box. Leg bij vlakke etappes in meerdaagse koersen geen hard punt op 10, 5 of 3 kilometer voor de finish, want dan verschuif je alleen maar het probleem. Geef iedere renner gewoon een minuut die ze ongestraft mogen verliezen in dat soort etappes. Dan kunnen klassementsrenners er ieder op hun eigen moment voor kiezen om het peloton te verlaten. Kilomertje of 5 voor de finish lijkt me dan logisch. Maar misschien, met de hulp van vier ploeggenoten, wel op 20 kilometer van de finish. Ook hoeven ze dan niet allemaal voorin te zitten uit angst om na een klein breukje over de finish te komen.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 20/06/2023 16:15 door Meneer 60%.

Stage 14 wordt dus sprinten boven voor de ritwinst en dan geneutraliseerd naar beneden?

Safety car

Motorpakken.

Meneer 60% Schreef:
-------------------------------------------------------
. Tijd om naar de tekentafel te gaan en de
> sport opnieuw uit te vinden.

Nou, laten we dan maar beginnen met het wiel.

Dus daar zaten jullie allemaal.

Wat ik bovenal in alle discussies mis, is, toch het potentieel aandeel in veel malheur door het gebruik van de moderne racefiets zelf. De zelfrijdende rcaefiets (geen Musky) bleek dan een 1 april grap, maar zei d'en Eddy al niet: d'en fiets rijdt U. De racefiets is nog nooit zover ontwikkeld als in het laatste decennium. Heb me laten vertellen, dat de moderne racefiets 3% sneller is dan mijn laatste exemplaar. Het exemplaar dat Filippo Ganna gebruikte hoefde maar een uur lang in uitermate gestandaardiseerde omstandigheden te rouleren, dus daar kun je nog consessies doen aan veiligheid. Maar op de weg veranderen de omstandigheden in een posse of daarbuiten voordurend.

Tegenwoordig bestaat er een gigantisch verschil in gemiddelde snelheden en vooral topsnelheden ten opzichte van het (verre) verleden. De veiligheidsrisico's stegen daarmee en de vraag is, in hoeverre, pareerden de kwaliteit van de racefiets en/of omgeving deze extra risico's. Waar ligt dat evenwicht?

Zo kun je (wellicht, zeg ik voorzichtig) ook paralellen trekken tussen de valpartijen met E-bikes of nog erger de Max Pedelecs en het moderne wielrennen op de weg.

Natuurlijk zijn er veel zinnige extra maatregelen te nemen, zoals die overal worden beschreven, maar de vergelijkingen met de Formule 1 gaan wat mij betreft vooralsnog mank.

Deze discussie zal niet voorbij zijn als ook niet AP zijn visie heeft ontvouwd.

Deze discussie is pas geslaagd als de 698ste unieke prikker zich heeft gemeld.

Eerst meldt zich nog even Bert Wagendorp



Wanneer komt het moment waarop we de wielrenner tegen zichzelf in bescherming moeten nemen?

Dat er in het wielrennen gemiddeld maar één dode per jaar valt te betreuren, zoals de Volkskrant maandag vaststelde, is een mirakel: daar staan honderden narrow escapes tegenover. Elke massasprint is een spel met de dood, elke afdaling ook – wie risico’s durft te nemen vergroot zijn zegekansen. En dat durven ze, topsporters willen winnen en wanen zichzelf onkwetsbaar tot het tegendeel wordt bewezen.

Na de dood van de Zwitserse wielrenner Gino Mäder, afgelopen week in de Ronde van Zwitserland, klonken de bekende machteloze geluiden van woede en treurnis. Het wielrennen moet nu eindelijk veiliger en Mäders dood was de schuld van de organisatoren, die de finish meteen aan het eind van de afdaling hadden gelegd. Erik van Lakerveld liet zien dat we dat in de komende Tour nog een paar keer gaan meemaken. De parcoursontwerpers willen spektakel want dat is wat de televisiezenders uit naam van de kijkers eisen; een beslissende afdaling dwingt de renners ertoe de grenzen op te zoeken of daar bij voorkeur overheen te gaan: huiveringwekkende beelden gegarandeerd. De sportkijker van 2023 heeft nu eenmaal meer gemeen met de sadistische toeschouwer in de Romeinse arena’s van twee millennia geleden dan hij zal willen toegeven.

Wielrennen is een wedstrijd in het nemen van risico’s, niet alleen in de finale van een koers. Fabio Casartelli – een andere vermaarde wielerdode – kwam in de Tour van 1995 noodlottig ten val in de afdaling van de Porte d’Aspet, de eerste klim van de dag, nadat er 27 kilometer was gereden.

De wielrenner is een kwetsbaar wezen op zijn smalle wieltjes, zonder enige lichamelijke bescherming van betekenis. De helmplicht heeft doden voorkomen, net als betere afzettingen en technische verbeteringen aan de fiets. Maar paradoxaal genoeg is elke verhoging van de veiligheid tevens een uitnodiging tot het nemen van grotere risico’s.

Een fiets is geen auto
De eindeloze reeks van doden in de Formule 1 leidde er uiteindelijk toe dat Max Verstappen een goede kans heeft levend het einde van zijn loopbaan te halen, iets wat dertig jaar geleden maar de vraag was geweest. De laatste Formule 1-dode viel negen jaar geleden. Maar een fiets is geen auto en de renner zit niet in een overlevingscel.

Wielrennen zal altijd een gevaarlijke sport blijven, daar helpt geen lieve moedertje aan, de doodsmak laat zich niet verdrijven; het staat vast dat straks in drie weken Tour weer coureurs zullen vallen – meestal ‘zonder erg’ zoals dat heet, maar zekerheid daarover bestaat niet, er zijn in het verleden renners doodgevallen tegen een stoeprandje.

Met dat gegeven hoef je geen genoegen te nemen. Je kunt straks voor de zoveelste keer krokodillentranen huilen na een noodlottige val – en die komt – je kunt ook vinden dat het niet langer acceptabel is jongens van 25 met honderd kilometer per uur van een berg af te jagen en aan de meet roem en geld klaar te leggen voor degene met de meeste doodsverachting.

Het is maar net hoe ver je vindt dat de vrijheid van risico’s nemen reikt en wanneer je het moment gekomen acht waarop de renner tegen zichzelf in bescherming moet worden genomen: níet wielrennen is een optie.

Maar paradoxaal genoeg is elke verhoging van de veiligheid tevens een uitnodiging tot het nemen van grotere risico’s.

Zoals wellicht de schijfrem.

Dat evenwicht ligt, of zou moeten liggen, bij de renners zelf. Er zijn heel goede, goede en minder vaardige afdalers. En over hoeveel renners heb je het dan?
Verreweg het grootste deel van het peloton laat zich relatief rustig naar beneden glijden, want geen belang bij tijdswinst (niet dat er dan desondanks niets mis kan gaan)
In de belangrijke etappekoersen gaat het misschien om 30 renners, die bereid zijn risico's te nemen voor dagwinst of AK-klassering. Dat blijft een persoonlijke inschatting, die de renner zelf moet maken.
Toeschouwers vinden het prachtig als b.v. Mohoric zich naar beneden stort. Ik vond het af en toe ver over de grens. Tot nu toe is dat goed of relatief goed afgelopen en dan rept niemand daar meer over. Andere recente voorbeelden, die me te binnen schieten zijn Pidcock en Alaphilippe.
Gino Mäder stond, dacht ik, niet bekend als een zeer goede daler of een renner, die veel risico's nam en toch gaat het fout en vervolgens staat een heel leger volgers klaar met de roep-toeter over veiligheid.
Maximum snelheid invoeren lijkt me geen haalbare kaart en biedt ook geen enkele garantie (Wouter Weylandt reed echt geen 90km/h bij zijn fatale ongeluk)
Vanmorgen ging een vrouw naar haar werk bij AH en kwam niet meer thuis. Nam zij teveel risico? Nee, maar soms is het leven wreed en onrechtvaardig.
Rini Wagtmans reed vijftig jaar geleden met zijn petje op met tegen de 90km/h de bergen af. Nam hij teveel risico? Ja, waarschijnlijk wel, but he's still alive and kicking.
Kortom, life's a bitch.

Mooi gezegd.

Wat zeker een rol speelt in snelle afdalingen met wat (zij)wind zijn de hoge velgen en dan met name het voorwiel. In extreme gevallen, zie Strade of GW, dan zouden die eigenlijk verboden moeten worden. Een tikje van de wind bij 100+ is toch wat anders dan bij 50.

De zwarte trui Schreef:
-------------------------------------------------------
> Wat zeker een rol speelt in snelle afdalingen met wat (zij)wind zijn de hoge velgen en dan met name het voorwiel. In extreme gevallen, zie Strade of
> GW, dan zouden die eigenlijk verboden moeten worden. Een tikje van de wind bij 100+ is toch wat anders dan bij 50.

In de vergelijking met motor (blok) en auto (kooi) is de fiets (driehoekig raam) een erg instabiele constructie. Binnen, waar geen greintje wind (zero tolerance) te bekennen valt (de luchtmolekulen zijn echter niet op vakantie) is het lekker fietsen en snelle Harrie (aanstaande maandag moet hij zich buiten vertonen) laat dat ook zien. De makke binnen is echter, dat als je met velen bent er weinig plaats is en het regelmatig mis gaat maar de relingproef is gelukkig ook een zeldzame gebeurtenis.

Zijwind is dus nog altijd de grootste vijand, de rukwind absoluut. Op een dijk rijden waar de zijwind vanuit de vlakte of over water komt, is een absolute crime.

Het probleem met afdalingen is, dat Moeder Natuur daar veel prominenter aanwezig is. Op het vlakke kun je als je goed kunt fietsen nog veel letterlijk rechttrekken. In de afdaling kan een stuurfout of externe impact van het wegdek iemand zo snel en onherroepelijk uit balans brengen, dat er geen houden mee aan is. Met soms fatale gevolgen.

In meestal de eerste week van de TDF zien we de pelotonflauwtes. Ineens ligt de helft in een kluwen. Vraag me altijd af, of dit bij de vogels en de vissen ook voorkomt. Wellicht minder omdat het testosterongehalte daar niet zo hoog is en elke vogel of vis, datgene doet wat nodig om die capriolen te kunnen uithalen.

De overeenkomst van racefiets en E-bike zit in de respons, het systeem reageert meteen en de E-bike (oudere jongere) doet dat nog veel sterker. De racefiets moet immers door de arbeid van de renner in beweging gebracht worden. Roy van den Berg is daar goed in. Ook hij moet maandag naar buiten.

Ergo, de moderne fiets is bijzonder responsive, vandaar d'en fiets rijdt U.

Er werd/word al gepraat over deel 698
[nos.nl]
en-stop-met-naar-elkaar-wijzen
Gr

Risicovermijding is wel echt een wezenlijk middel om (in dit geval letterlijk) te overleven. Je voorbeeld over de overleden mevrouw ten opzichte van Rini Wagtmans doet me denken aan mijn tante Cor, die rookte zich een ongeluk en dronk elke dag een fles jenever. Toch gewoon 91 geworden. Toen ik negen jaar was, overleed de vader van een vriend van me op het voetbalveld aan een hartstilstand. Heel oneerlijk, want nooit gerookt en zijn levensstijl was voor zover wij weten heel netjes en gezond. De kans dat het andersom gebeurt is vele malen groter. Dit zijn waargebeurde anekdotes, maar wel uitzonderingen. Meestal overlijdt de zwaar rokende drinker, tante Cor heeft gewoon heel lang heel veel geluk gehad. Mohoric in San Remo is in dit geval tante Cor en Gino Mäder lijkt in deze redenering wellicht de vader van Daan.
Je kunt als renner zéker de kans op ongelukken verkleinen.

Ik ga er verder helemaal in mee dat de organisatie daarmee moet helpen door extra maatregelen te nemen en/of regels in te stellen. Ik ben tegen het genoemde snelheidsmaximum. Luijt zei van de week al terecht: afdalingen waarin je hard kan fietsen zijn niet per se gevaarlijker (of zelfs per se niet gevaarlijker). Ik denk dat ze wel gevaarlijker worden als renners constant op hun kilometerteller moeten kijken.

Thijsje Z benoemde hetzelfde project in de podcast en idd het onderzoekje 50/50. Goed dat de mensen waar het om gaat en die het moeten doen met elkaar om de tafel zetten en er serieus naar kijken.

Lijkt me een leuk mens, die tante Cor van jou.

Eens met het eerste deel van je betoog.

Wielrennen zal nooit helemaal veilig zijn, niemand die dat denkt. Maar organisaties komen nu nog te vaak weg met allerlei zeer onveilige parcoursen. Daar eens echt op ingrijpen zal al een stap zijn.

Dat Veiligheid geen ABCtje is bewijst AC nog maar eens. Albert uit het dakraam

Hoe kom je aan dat aantal? Of was het zomaar een getal uit je dikke duim?

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Hoe kom je aan dat aantal? Of was het zomaar een getal uit je dikke duim?

697+1, zomaar een ingeving.

Eens met maximumsnelheid in afdalingen, dit kan prima geregistreerd worden op basis van GPS-data en de Garmins. In de formule 1 gebeurt dat ook in de tips en tijdens de Virtual Safety Car.

M.b.t. massasprints stel ik voor om iedere renner in het peloton bij aanvang van een grote ronde 3 jokers te geven welke ze in een willekeurige (vlakke) etappe in kunnen zetten. In die etappe krijgen ze dan automatisch dezelfde tijd als de winnaar. We dienen ze die joker dan vooraf in te zetten bij de wedstrijdleiding (dus niet tijdens of na afloop van een etappe als ze per ongeluk in de verkeerde waaier belanden) en wordt pas na afloop van een etappe bekend welke renners een joker hebben ingezet. Op die manier haal je de angel uit de riskante massasprints en er is bovendien een leuk tactisch elementje waar de verslaggevers over kunnen filosoferen tijdens de lange saaie etappes.

Iedere renner? Moet wellicht zijn: iedere ploeg.

Op zich een creatief voorstel. Persoonlijk ben ik voor je voorstel. Maar ik ben ook benieuwd naar de kritiek. Uiteraard zakelijke kritiek die nuchter wijst op de mogelijke haken en ogen.

Ik vind wielrennen de leukste sport die er is. Juist daarom wil ik dat die sport veilig is. Ik gruw van levensgevaarlijke ongelukken in de sport die ik lief heb.

Froome start overigens niet in de komende Tour. Mollema ook niet. Maar Froome heeft een zwaar ongeluk meegemaakt en verdient wat mij betreft toch wat meer aandacht dan Mollema in een draad over veiligheid.

Zag Remco Evenepoel vanuit verschillende perspectieven onderuitgaan. Op een bepaalde plek in de bocht is er kennelijk geen tractie meer. Wegdek, tijdritfiets, banden, lichaamshouding, zat Remco bibberend op de fiets, natheid na droogte is een bitch, maar wat was het hier nu? Zou er met de fiets van weleer hetzelfde gebeurd zijn, is wellicht de onnozele vraag van Horsie?

Viel ooit met 3km/h snelheid omdat de actieradius om te keren te kort was. Je bedot Moeder Natuur niet zomaar.

De 300m afdaling van de Loze naar ourchevel staan ook ter discussie. Als ze de Bruyneel bocht van de Roselend of de McNulty bocht van de Roselend maar niet missen.

[nos.nl]
Nu veiligheid vanuit de organisator
Gr