Doorstroom jonge Amerikaanse klimtalenten.

Craddock, Haga, Dombrowski en zo zijn er nog meer.
Amerikaanse jongens die in eigen land in klimkoersen mee konden strijden met WT renners.
Daardoor een contract verdiende maar kennelijk toch moeilijk hun belofte kunnen inlossen.

Warbasse, Boswell, Squire, Busche etc.
Waarom gaat hun groei zo gestaag, lijken ze hun belofte niet echt in te lossen?
Talansky idem dito, kwam ontzettend hard in Europa, maar ook die lijkt toch te licht voor het echte grote werk (D-L winst was zeer knap, maar sindsdien weinig tot niks).
Slechts van Garderen heeft weinig moeite met de overstap, maar ja, die had dan ook niet echt een overstap want opleiding altijd in Europa.

Ligt het aan de manier van koersen in de USA, brede wegen op klimmen, veel minder gedrang, peloton wat zelden tot nooit nerveus oogt.
Weet dat Dombrowski amper in een Europees peloton kon rijden, dat Brailsford hem de eerste jaren liet wennen en bewust liet knechten (terwijl vaak wat goed is snel komt).

Groet

En gaan Costa, Hecht, McNulty, Blevins, Barta en consorten ook zo'n moeite krijgen met de overstap (verwacht het niet want gros koerst al in Europa)?

Groet

Bij Dombrowski was het veel meer een fysiek probleem, hij had iets met zijn spieraanhechting in zijn benen o.i.d. en presteerde daarom weinig die twee jaar bij Sky, na operatie is hij nu weer veel beter.

Er was ooit een tijd dat er een netwerk was in West-Vlaanderen waar veel Amerikaanse talenten gehard werden in koersen op Noord-Europese wegen; Leipheimer, Vandevelde, Andreu etc..verbleven tijdens hun jeugd langdurig in deze contreien.
Waardoor de doorstroming naar de profs ook een pak gamakkelijker verliep

Zo'n Van Garderen heeft er destijds voor gekozen om voor de Rabo III team te koersen, dat heeft hem wel goed gedaan volgens mij.

Makkelijker gezegd dan gedaan maar als je als jonge Amerikaan in de jeugdcategorieën de kans krijgt om bij een gestructureerd Europees team te koersen, niet twijfelen.

Weet niet hoe het vroeger was maar nu rijden nationale belofte ploegen vrijwel alles in Europa,

Groet

een heel andere manier van koersen in het Europese peloton, ligt ook mee aan de basis van het niet snel komen.
Er word hier veel strakker / harder gereden, ook wel wat agressiever en zenuwachtiger, en veel meer keer en draaiwerk.
daar hebben de Amerikanen veel problemen mee.
Het goed presteren in de USA is ook omdat ze vaak op hoogte koersen en aangepast zijn, en juist de Europeanen daar problemen hebben met goed aanpassen aan de tijdzone en het op hoogte koersen.
Amerikaanse renners die veel van jongere leeftijd in Europa koersen en / of hun opleiding genoten, zie je ook veel sneller hun plaats nemen in het profpeloton.

Daarnaast mag je de mentale factor niet vergeten. Amerikaanse renners hebben vaak ellenlange aanpassingsproblemen van de Europese gewoontes en levenswijze. dat is niet te onderschatten.

En wat wel klopt is dat Amerikanen graag in Amerika koersen, net zoals Fransen graag in Frankrijk.

Ik heb ook het idee dat ze erg kwetsbaar zijn qua valpartijen en blessures.

Vroeger bestond het Amerikaanse circuit vooral uit criteriums, en waren de CT's of andere kleine ploegjes ook vooral daarop gericht. Klimtalenten moesten naar Europa om daar voor een club de zwaardere koersen te gaan rijden.

De laatste 5-6 jaar zijn er veel meer kleinere etappekoersen in de VS bijgekomen, wat ervoor heeft gezorgd dat er vele goed georganiseerde CT's zijn ontstaan, met klimmers die vrijwel het hele seizoen op het eigen continent aan de slag zijn. Zelfs de specifieke talentenploegen als Axeon rijden nog maar sporadisch in Europa rond. Daardoor komen de door Europese teams gehaalde talenten vaak voor het eerst voor een langere periode in Europa terecht, en dat zorgt ervoor dat ze hun oude niveau niet (meteen) halen, behalve in de thuiswedstrijden.

Kan me goed voorstellen dat dat komt door/samen hangt met het rijden op smallere wegen met meer en scherpere bochten. En ik weet niet hoe de koersen in de VS er uit zien maar mogelijk ook groter startveld?



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 16/09/2015 22:09 door PVW.

Ik denk enerzijds inderdaad de manier van koeren, de wegen en het soort beklimming (volgens mij zijn de cols in de states vaak wak langer en iets minder stijl maar daar kan ik me in vergissen). Een ander aspect is dat de Amerikaanse koersen voor de Europese toppers vaak geen hoofddoel zijn. Volgens mij hebben de Froome, Contador, Quintana, Valverde, Nibali, enz. daar niet veel gereden. Toen Wiggins vorig jaar meedeed in California won hij de koers. Gesink reed er dit jaar een goed klassement, terwijl hij op dat moment nog zeker niet in topvorm was.

voor veel toppers met een drukke kalender vallen de Amerikaanse wedstrijden slecht...
of ze overlappen andere voor hun belangrijkere Europese wedstrijden, of de periode vlucht-koers-vlucht met de jetlag neemt teveel tijd in beslag om weer helemaal in orde te zijn.. slecht te combineren maw.
Daarnaast kan je in die tijdspanne meer Europese koersen rijden en meer punten pakken -idem prijzengeld. En er is meer media aandacht.

"A dog in a hat" van Joe Parkin is een mooi boek over een Amerikaans (klim)talent dat zijn weg zoekt in het Europese circuit. Wel in een iets andere tijd (eind '80, begin '90), maar beschrijft toch goed de cultuuromslag die zo'n renner moet maken.

Ha, dank voor de reminder, wil ik al jarenlang lezen!

Niks zo leuk als boeken uit de vrij anonieme onderbuik van het profpeloton...

Omdat die koersen in Amerika zwaar overschat worden. Jongens als Alaphilippe, Sagan en Bookwalter kunnen in het klimwerk normaal ook niet volgen.

Het heeft trouwens niks te maken met nationaliteit of cultuur. Acevedo kan het niveau ook niet aan. Ook De La Cruz haalde zijn contract bij OPQS binnen in Californië. Tvetcov en Morton presteren ook niks in Europa. Het niveau ligt bij ons gewoon vele malen hoger. Woods zal volgend jaar op WT-niveau ook geen deuk in een pakje boter rijden.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 17/09/2015 15:10 door arnes.

Eens met alle genoemde redenen PLUS dat Amerikaanse renners in hun thuiskoersen vaak een vrije rol krijgen zo niet kopman zijn, zich vaak ook specifiek mogen voorbereiden op die koersen, ze vaak extra gemotiveerd zijn voor het presteren in eigen land, en er ook in wielrennen een lastig definieerbaar, maar wel degelijk bestaand thuisvoordeel is.

Carter Jones is wel het ergst van allemaal, die kwam aardig op in de Amerikaanse koersen vorig jaar en kan er nu plots he-le-maal niets meer van.

Bij Amerikanen merk ik geregeld op dat ze in hun enthousiasme zich verbeteren in een paar jaar en dan plots stagneren en terugvallen. Alsof als ze een bepaald (relatief) topnivo behaald hebben het dan niet meer zo hoeft. Of andersom overtraind raken of iets verkeerds doen. Met name bij voor Amerikanen kleinere sporten die een Europese basis hebben en door een Olympische plek te hebben interessant zijn. Wielrennen, maar je ziet hetzelfde in een echt kleine sport als schaatsen ook.

Amerikanen hebben ook in hun cultuur zitten om tot ergens in de 20 serieus aan sport te doen en dan vaak af te bouwen of te stoppen, zie de college sporten. Dat geldt dan niet zo zeer voor sporters die de ambitie hebben om prof te worden, maar mogelijk werkt het onbewust mee.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 17/09/2015 15:53 door Arsimo.

ik ken 2 gezinnen waar elk jaar Amerikaanse en Canadese jonge renners opgevangen worden.
Het is eerst en vooral voor die renners een beetje een cultuurschok en kost aanpassing.
Daarnaast, wat zeer vaak door die renenrs gezegd word is dat in Europa de trainingsarbeid een stuk hoger ligt dan bij hun, evenals de intensiteit.
Wat we dan vaak zien is dat die schema's van hier gaan volgen, je echt een paar tandjes moet terugzetten en opnieuw opbouwen....
Ze kunnen zeer vaak de trainingslast die wij gewoon zijn niet aan, en hebben heel wat tijd nodig om ook aan de trainingen aan te passen.

In principe zou het voor jonge Amerikaanse profs het beste zijn dat ze een jaar of 2-3 vooral op Italiaanse bodem gaan koersen om het vak te leren. En dan pas WT gaan draaien.
Wat je ook ziet is dat renners die bv hier een jaar of 2 geweest zijn en zoals onze jongeren hebben leren trainen, ze na terugkeer in hun land een heel pak beter presteren dan voordien.
Ze hebben ook zeer veel last van heimwee, dus een gastgezin moet ze mentaal ook goed kunnen opvangen, evenals de trainer.

Amerikanen staan doorgaans bekend om hun bizarre gewoontes en overtuigingen.
Enorm op zichzelf gericht. Denk bijvoorbeeld maar aan de uit een Mennonieten nest afkomstige Floyd Landis.

Amerikanen zijn wel vrij oppervlakkig en ze groeien op met een "win" mentaliteit. daardoor overschatten ze zich wel vaker en als het moeijker gaat (meestal) gaat het moraal weleens stevig naar beneden, zeker als de concurrentie sterk is.

een klassiek voorbeeld is de MTB wedstrijden... in het begin, totale dominantie van hun... later starten er Europese weg en veldrijders, vaker met BMX achtergrond uit de jeugdjaren, en oud(ere) beroepsrenners in de nadagen van hun carriere... ze bliezen alles weg.
Topklasseringen in zelfs gemiddelde wedstrijden was amper haalbaar voor een Amerikaan en Canadees. De kracht, grote uithouding en duurvermogen gekoppelt aan souplesse dat de Europese renners beschikten - evenals de hoge trainingslast dat ze aankonden - waren de doodsteek voor de Amerikanen.
Rond 1995 was het een feit.... zij zouden nooit meer makkelijk een topklassering halen, laat staan velen van hen. Het UCI circuit word ook al sinds die tijd gedomineerd door Europeanen. En Amerikanen rijden vaak nog wedstrijden buiten het UCI circuit op eigen bodem. Zo raken ze ook minder snel ontmoedigd omdat het Europese niveau verschrikkelijk hoog ligt.

om maar aan te geven hoe ze denken en ingesteld zijn... als het moeilijk gaat, zijn er maar weinigen die echt doorbijten en zeer diep willen gaan - ook mentaal - om in het Europese niveau door te stomen naar boven. Overschatting van zichzelf als "winner" is vaak hun grootste fout. (zie je ook aan de oorlogen die ze eens gingen winnen (Vietnam, afganistan, Irak,.... altijd met veel bombardie en gedoe, maar na een aantal maanden weerstand zit de motivatie in het drijfzand.

Zo dat is een gezellige vergelijking. Webmaster mag dit weg?

Haha, nee, geniaal juist!

Pyama Schreef:
-------------------------------------------------------
> Zo dat is een gezellige vergelijking. Webmaster
> mag dit weg?


waarom weg ? Het politiek getinte afsluitertje geeft perfect hun instelling weer. wat cru maar wel waar. Dag in dag uit horen ze dat ze "winners" zijn... wat denk je dat het mentaal doet als je hard tegen de feiten aanloopt - ook in de sport ? weg moraal, einde verhaal.

toevoeging : ze schatten de zaken soms te makkelijk in en beginnen met overmoed....en vaak loopt dat net andersom af omdat het vaak tot zeer moeilijk is.,
hopelijk nu verstaanbaar ?



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/09/2015 17:45 door cyclingfreakske.

Van mij mag je het laten staan hoor, er klopt alleen geen hout van.
Als er één volk is met een winnersmentaliteit - op alle vlakken van het leven - dan zijn het de Amerikanen wel. Dat ze een paar oorlogen niet gewonnen hebben komt niet door een gebrek daaraan maar was dankzij een aantal gigantische denkfouten. En natuurlijk de ongelofelijk machtige wapenlobby waarbij de republikeinen aan de leiband liepen (en lopen).



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/09/2015 09:19 door El Chaba.

Ik heb vele bizarre epistels van Freakske gelezen. Maar hoe hij hier met één pennenstreek de VS wegzet als een natie van opgevers, die niet tegen weerstand kunnen is echt ongelooflijk. Een knap staaltje tunnelvisie en projectie op het punt dat hij zelf wil maken. Daarbij alle Amerikaanse prestaties, op ieder willekeurig vlak, volkomen negerend. Idioot fact-free populisme wordt hier tot kunst verheven.

Krankzinnige generalisaties. 'Doorgaans'? 'Bizarre gewoontes en overtuigingen'?

ik zet ze niet weg als opgevers. Integendeel, ze hebben een vechtersmentaliteit... dat had je duidelijk verkeerd begrepen.
het lijkt wel of ze ergens vol overmoed en vaak overschatting aan beginnen en vaker gedesillusioneert de weg van minder weerstand kiezen.
Niet allen maar toch behoorlijk wat
Moet wel zeggen dat er in de jaren 2000 een andere soort mentaliteit is ontstaan die veel hoger ligt dan vaak is te realiseren, ook bij redelijk wat van onze jongeren en dat merk je op alle vlakken.
ik zal het zo verwoorden : te makkelijk inschatten en dan hard botsen.


Als je kijkt naar mannen als Lemond, Hincapie, Hamspten, Bauwer (Can.),.... die hadden het veel en veel moeilijker, moesten vaak alles zelf organiseren voor de bekend werden.... de lichtingen nu hebben alles bij de hand en hebben het makkelijker... en toch komt er niet veel meer uit dan toen, ondanks veel meer Amerikaanse geliceieerde renners. de mentale instelling is anders en teveel afleiding.

kzal het zo verwoorden :
als al die Amerikaanse renners die naar Europa komen dezelfde instelling hebben als Australische renners, zouden er veel meer duidelijk in de kijker rijden en meer Amerikaanse renners verder komen.
Als je kijkt naar de instelling dat Amerikaanse atletiekers hebben... dat is nog wel wat anders dan 2/3e van die USA renners.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/09/2015 17:42 door cyclingfreakske.

El Chaba Schreef:
-------------------------------------------------------
> Van mij mag je het laten staan hoor, er klopt
> alleen geen hout van.
> Als er één volk is met een winnersmentaliteit -
> op alle vlakken van het leven - dan zijn het de
> Amerikanen wel. Dat ze een paar oorlogen niet
> gewonnen hebben komt niet door een gebrek daaraan
> maar was dankzij een aantal gigantische
> denkfouten. En natuurlijk de ongelofelijk machtige
> wapenlobby waarbij de republikeinen aan de leiband
> liepen (en lopen).

denkfouten ontstaan uit het idee dat ze het daar is eventjes op orde gingen brengen, zonder rekening te houden met de mentaliteit en gebruiken van het binnengevallen land gestuurd door hondsdolle dwazen die enkel grootspraak hadden en aandelen in ja, zoals je aankaart, de wapenlobby hebben.
Politiek gezien hebben ze een beetje teveel "vechtersmentaliteit"
Daardoor hebben we vandaag de wereld zoals hij is.

terug naar wielrennen :
Het mag gezegd worden dat Axel Merckx de renners in zijn team altijd met beide voetjes op de grond zet en waarschuwt voor een zware Europese competitie, en je goed voorbereid MOET zijn, om geen illusie rijker te worden. het heeft dus een reden waarom net van zijn team zoveel doorstromen en wel ergens hun plaats in het peloton vinden. Hij levert uitstekend werk.
Van die andere teams zijn velen die hier niet klaar zijn voor de Europese competitie, en dan ook hard tegen de muur gaan omdat ze het te makkelijk inschatten.



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 18/09/2015 18:08 door cyclingfreakske.

Hahaha freakske ik hoop toch echt dat je voor altijd op dit prikbord actief blijft. Je bent lolliger dan dat belgje met die rare stem en duitse achternaam

iemand moet de sfeer erin houden

cyclingfreakske Schreef:
-------------------------------------------------------
> iemand moet de sfeer erin houden




je bedoelt die kapstok die de naam van zijn kinderen amper weet en wereldvreemd is, en de kuisvrouw van dienst Mathilde noemt ??