Waarom wij naar fietsen kijken..

Ik ben niet zo van het integraal plaatsen van een column maar onderstaand ebeschrijft volgens mij redelijk accuraat waarom ik, en waarschijnlijk een groot deel van jullie op zonnige voorjaarszondagen niet in de tuin maar voor de TV zitten (of wel in de tuin maar dan met een laptop op schoot).

Mooi stukkie dus, wat mij betreft (en column Diana is een verwijzing naar Sauna Diana.... toch???)

Column Diana: Het hoofd van Mathew Hayman

Het hoofd van wielrenner Mathew Hayman is waarom je op een zondagmiddag sport kijkt. Op een heerlijk zonnige zondagmiddag waarop je eigenlijk bezoek hebt.

Het hoofd van Orica Greenedge renner Hayman is de reden dat je dan tegen het bezoek zegt, sorry maar ik ga even binnen voor de tv zitten. Want Parijs-Roubaix is vandaag. Blijven jullie maar lekker buiten hoor lieve ouders en vrienden van me. Schenken jullie jezelf even in? Hier staat alles. Er is ook nog taart. Ja, ik weet dat de zon schijnt voor het eerst sinds ongeveer een halve eeuw. En ik weet dat ik een beetje aso ben. Maar misschien moet ik er iets over schrijven weet je wel?

(Dat laatste zeg ik eerlijk gezegd iets vaker dan nodig. In 70 procent van de gevallen schrijf ik er niks over. Maar soms dus wel, zoals nu.)

Want een hoofd zoals dat van Mathew Hayman wil je niet missen. Een hoofd dat vóór het hoofd van de gedoodverfde winnaar Tom Boonen over de finish komt.
Een hoofd vol ongeloof.
Een underdoghoofd. Een hoofd waarop niemand zijn geld heeft gezet.
Een Australisch hoofd dat zegt, heb ik echt Parijs-Roubaix gewonnen? De koers die mijn lievelings is? Die klote koers, die prachtige koers, de hardste koers ter wereld? Ik heb überhaupt in mijn leven amper iets gewonnen. Heb ik net in de eindsprint op het Velodrome Tom Boonen geklopt, die deze klassieker vandaag eigenlijk voor de vijfde keer zou winnen?

Zo'n hoofd van Mathew Hayman. Dat wil je niet missen.

Een hoofd dat zegt; hoe is dit mogelijk? Ik word volgende week 38. Een hoofd dat binnenkort gaat afzwaaien.
Een hoofd waarbij het in het verleden vaker tegen zat, dan mee. Dat het zichzelf geregeld wat moeilijker maakte dan nodig. Dat vaak bezweek onder zijn eigen opgelegde druk.
Een hoofd dat vijf weken geleden nog vertrok van de pijn, omdat een elleboogbreuk roet in het seizoen leek te gooien.
Een hoofd dat de afgelopen weken daarom vooral op de ergometer zat om te herstellen.
Een hoofd dat in overwinningsshocktoestand een beetje lijkt op dat van Beaker uit de Muppets. (Dat langwerpige poppetje dat laboratorium assistent is, wiens vocabulair bestaat uit het woord ‘Meep’ en die om de haverklap wordt opgeblazen omdat hij als scheikundeproject wordt misbruikt.)

Het hoofd van één van de sympathiekste hoofden uit het peloton, volgens zijn collega’s.
Een hoofd dat letterlijk zegt;
What.
The.
Fuck?!?!

Het hoofd van Mathew Hayman dus, is de reden dat je aan het einde van een zonnige zondagmiddag weer buiten komt, met een ietwat wazige blik in je ogen. Dat het bezoek dan vraagt wie er heeft gewonnen, en dat je zegt 'Mathew Hayman', en dat niemand precies weet wie dat is. En dat het bezoek denkt dat jij een mooie zonnige middag bent misgelopen, terwijl jij weet dat je iets nog mooiers hebt gezien. Want het hoofd van Mathew Hayman is waardoor je verliefderig op het wielrennen bent, en op sport in het algemeen. Omdat daar de tofste dingen gebeuren met mensen die het verdienen omdat ze er teringhard voor hebben gewerkt.

Zo’n hoofd van Mathew Hayman. Dat wil je nooit missen.

Afgehaakt bij "Op een heerlijk zonnige zondagmiddag waarop je eigenlijk bezoek hebt." (Stiekem niet hoor, zie onder).

NOOIT tijdens Parijs-Roubaix.

Daarbij kunnen vrouwen niet schrijven, 'weet je wel.' Ugh.

Hou er van als je op je macho shit gaande bent, m'ijntje.
Knuffel.

RRRR, kusjes van Sub. Daar krijg ik nu echt een

Enniewee: ik ben een groot voorvechter van emancipatie, zolang die wijven hun plaats maar kennen. Schrijven doen ze beter niet.

Al wil ik hier niet de boodschapper vermoorden, dus zeg ik: "Jaaahaaa, 'Diana,' dat gevoel hebben wij godverdomme al jaren, dus die kutcolumn van je hebben we al duizend keer be-/gedacht/gezien/gelezen/geschreven/op-fucking-hyves-en/of-facebook gezet."

Deze column verwoordt exact hoe het is, in alle facetten (en om half 6 was het trouwens ook nog best lekker weer).

Die laatste alinea heb ik letterlijk meegemaakt bij de overwinning van van Summeren.

Parijs-Roubaix is toch een beetje vintage wielrennen. Een tocht voor taaie rakkers met getaande tronies.

Van mij mogen er af en toe wielrenwedstrijden komen die geheel vintage zijn: zonder tubes, zonder dérailleurs, zware fietsen, slechte wegen, kleine ploegjes, geen reclames, geen modespul en noem al dat moois van vroeger maar op.

Het is algemeen bekend dat de koppen van wielrenners beter zijn dan die van atleten of voetballers.
Alleen sommige schaatsers kunnen tippen aan de koppen van renners. Zoals die van Hilbert bijvoorbeeld.

Groet, Luijt

[www.retroronde.be]

Toch had ik Theo Lucius graag als renner gezien...

Khaakaan bij dit emmenemmetje, al maakuk graag een uitzondering bij dat lieve alkahoolwijfie uit Limburg die Van Mierlo vierkant onder de tafel zoop en Ischa eerder al in de kantlijn zette. Dat raadsel van die kunstenaar uit De Wetten hebbuk trouwens opgelost. Iemand?

Bromertà Schreef:
-------------------------------------------------------
> Khaakaan bij dit emmenemmetje, al maakuk graag een
> uitzondering bij dat lieve alkahoolwijfie uit
> Limburg die Van Mierlo vierkant onder de tafel
> zoop en Ischa eerder al in de kantlijn zette. Dat
> raadsel van die kunstenaar uit De Wetten hebbuk
> trouwens opgelost. Iemand?

De Wetten heb ik nooit gelezen. Ik lees trouwens schandalig weinig.
Misschien wel omdat ik dan nog meer het gevoel krijg een dump truck nodig te hebben om mijn hoofd leeg te maken. Verstehst du was du gerade liest!

Hoorde op een verjaardag laatst nog dat ik de jonge Aziaten in de gaten moest houden...

Wastur eentje op vakantie in Thailand geweest? Heb ik ook wel eens gehoord, ja.

Vooralsnog zijn die arrière du peloton

Ik vind zo'n column over een betreffende koers meteen erna altijd lijkenpikkerij. Schrijven over het wielrennen moet je met rustperiode van minimaal een jaar doen.

Krabbé, toch ook een fietser met het mannelijke geslacht, loopt al jaren weg met de onvolprezen Lynch onder die zogenaamde Aziaten. Wel vind ik 1q84 qua diepgang minder dan Zen and the perfect Juggler, maar die is dan ook weer van Charlie Dancey.
Verder heb ik het hele oeuvre van Wertheim tegen de schijfrem gesmeten. Het moet gewoon een keertje ophouden met het belachelijk maken van intelluelen. Niemand neemt ze noch zerieusch.

Wat een gebazel.

.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 06/05/2016 18:35 door rustdag.