Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Werkt EPO eigenlijk wel?
Gepost door Latino
Met epo legaal de Mont Ventoux op
Onderzoek naar effect van doping
Epo staat al jaren op de dopinglijst, pas nu buigen wetenschappers zich erover. Werkt het eigenlijk wel? Goed getrainde amateurs fietsen morgen als proefpersonen de Ventoux op.
Door: Ellen de Visser/ Volkskrant
Op de tweede verdieping van een modern pand in Leiden doen wetenschappers onderzoek naar de ziekte langzaam fietsen. De patiënten zijn 48 goed getrainde wielrenners. Het medicijn is epo, een middel op de dopinglijst. Het is maandagmorgen en in een van de onderzoeksruimtes loodst klinisch onderzoeker Jules Heuberger een deelnemer met fanatieke aanmoedigingen door de laatste minuten van de inspanningstest heen. Via een masker wordt gemeten hoeveel zuurstof de renner inademt, een band om de borst registreert zijn hartslag. Eens per week krijgen alle deelnemers een injectie: bij de helft zit daar epo in, bij de andere helft gaat het om een placebo.
Morgen bereikt het opmerkelijke wetenschappelijke experiment zijn climax als de onderzoeksgroep zich vanuit het Centre for Human Drug Research in Leiden verplaatst naar de Provence. Daar wordt de studie afgesloten met de beklimming van de bijna tweeduizend meter hoge Mont Ventoux, een maand voordat het Tour-peloton er finisht. Het onderzoek trekt internationale belangstelling: vanuit de hele wereld hebben media zich gemeld.
Maar wacht eens, epo is toch gevaarlijk? En waarom moet het effect van epo nog worden onderzocht? Het staat toch niet zomaar al ruim 25 jaar op de dopinglijst?
Dat valt te bezien, zegt nierspecialist Joris Rotmans, van het nabijgelegen LUMC. Epo, een hormoon dat door de nieren wordt geproduceerd, stimuleert de aanmaak van rode bloedcellen, die zuurstof vervoeren. Rotmans schrijft epo als medicijn voor aan patiënten die door slecht werkende nieren kampen met bloedarmoede. Zij kunnen zich daarna beter inspannen. Daardoor is het idee ontstaan dat epo sportprestaties kan verbeteren, zegt hij.
Toen Leidse wetenschappers alle studies op een rij zetten, vonden ze opvallend weinig bewijs dat epo het uithoudingsvermogen verbetert. De onderzoeken die zijn gedaan, tellen weinig proefpersonen, zijn van korte duur en bovenal: ze zijn nooit gedaan bij topatleten. Een patiënt lijkt niet op een getrainde wielrenner, zegt Rotmans. 'De vraag is: als je maximaal traint, is de hoeveelheid zuurstof die je bloed kan vervoeren dan nog wel een doorslaggevende factor voor de sportprestatie?' Oftewel: is de recordtijd van de Spanjaard Iban Mayo, die de Ventoux in 2004 beklom in 55.51 minuten, wel te danken aan het gebruik van epo, waarop hij drie jaar later werd betrapt?
Dat was precies wat amateurwielrenner Tom Sanders (29) zich afvroeg. Wekelijks fietst hij twee- tot driehonderd kilometer en een beetje fervente fietser, zegt hij, wil weten hoe het zit met epo. Daarom reisde hij de afgelopen maanden iedere week naar Leiden. 'Ik doe mee voor de wetenschap.' Hij was niet de enige enthousiasteling: voor het onderzoek kwamen zelfs aanmeldingen uit het buitenland. Profwielrenners mochten niet meedoen, verduidelijkt Rotmans. Zij zijn gehouden aan het dopingreglement, zelfs als epo voor wetenschappelijk onderzoek wordt toegediend. De onderzoekers deden noodgedwongen een stapje terug, naar goed getrainde amateurs.
Stroperig bloed
Hun veiligheid wordt strak in de gaten gehouden. Epo kan bloed stroperig maken, waardoor mogelijk stolsels ontstaan die dodelijke gevolgen kunnen hebben. Wekelijks wordt bij de proefpersonen de hematocrietwaarde gemeten, een maat voor de dikte van het bloed. De onderzoekers hebben afgesproken dat die waarde niet hoger dan 52 mag zijn. Komt een proefpersoon daar te dicht bij, dan wordt de hoeveelheid epo aangepast (en ook de inhoud van de placebo-spuit). Die bovengrens voelt voor de Leidse wetenschappers een beetje als een beperking. Rotmans: 'Het kan zijn dat epo pas effect heeft als je er veel van neemt en dat wij daar niet aan komen. Maar we kunnen de sporters geen risico laten lopen.'
De wielrenners konden de resultaten niet beïnvloeden door zelf vaker te gaan fietsen. Op hun fiets zat een vermogensmeter, die was gekoppeld aan het systeem van de onderzoekers, zodat hun resultaten kunnen worden gecorrigeerd voor vrijetijdskilometers. De deelnemers hebben elkaar de afgelopen maanden nauwlettend in de gaten gehouden, vertelt Sanders. Een vriend van hem fietste zo hard tijdens de inspanningstesten dat die in de epo-groep moet hebben gezeten, vermoedt hij. Maar dat kan ook het placebo-effect zijn, zeggen Rotmans en Heuberger in koor. Ook bij inspanningstesten is de mentale component groot.
De wielrenner die zondag als eerste de top bereikt, hoeft niet per se epo te hebben gebruikt. Dat is een lastige boodschap, beseft Heuberger. 'We vergelijken alle deelnemers met zichzelf, iedereen heeft waarschijnlijk progressie geboekt door de training. De vraag is of sommigen iets harder vooruit zijn gegaan.'
Sanders hoopte aanvankelijk dat hij in de epo-groep zou zitten maar daar is hij van teruggekomen. 'Als ik lekker heb gefietst vraag ik me nu af: komt dat doordat ik hard heb getraind of door de epo? Stel dat het inderdaad werkt, dan voel je je toch een valsspeler.'
Epo van de dopinglijst? Straf blijft geldig
Als het Leidse onderzoek aantoont dat epo de prestaties niet bevordert, kunnen betrapte wielrenners dan hun afgenomen zeges terugvorderen? Nee, zegt Herman Ram, directeur van de Dopingautoriteit en lid van het onderzoeksteam. 'Toen de wielrenners deelnamen aan wedstrijden, mocht epo niet worden gebruikt en daar hadden ze zich aan te houden.' Middelen komen op de dopinglijst als ze mogelijk prestatiebevorderend zijn maar ook als ze gezondheidschade kunnen veroorzaken en in strijd zijn met de geest van de sport. Als het eerste criterium wegvalt, zegt Ram, blijven er nog altijd twee over. Ram verwacht daarom niet dat epo meteen van de lijst zal verdwijnen. Als epo door de Leidse onderzoekers als prestatieverhogend middel wordt onttroond, dan zal dat zeker tot veel discussie en aanvullend onderzoek leiden, denkt hij.
Nee, ik weiger hem binnen te koppen...
Je wou zeggen, 'vandaar?'..? 
Als je van nature een lage waarde heb zeg maar 32 en je vult aan tot 52 dan werkt het. Praat je over 20 eenheden. Zit je van je eigen al op 50... tsja. dan heb je pech. Ga je dan naar 52, dan praat je maar over 2 eenheden. Tel uit je winst. Hiep hoi
Bromertà Schreef:
-------------------------------------------------------
> Misschien iets minder met je paard praten, want
> niemand begrijpt dit.
Je had niet begrepen dat het om prestaties in 2016 gaat?
Je had ook niet begrepen, dat EPO gebruik al sinds 1993 gelinkt wordt aan loopafstanden in de atletiek?
Begrijp je überhaupt wel eens iets, dat niet in je kraam te pas komt?
Top 500 aller tijden op de 1500m bevat 500 namen. Begrepen?
Van die 500 is er zegge en schrijve één naam ervan terug te vinden in de seizoensranglijst 2016, terwijl we al vlak voor Rio zitten. Niet op 2 januari 2016.
Dus alle jaren met uitzondering van het nu lopende jaar 2016 zijn goed voor 499 namen, 2016 dus voor één witte raaf.
Zou het echt vreemd zijn dit enorme verschil terug te willen voeren tot het effect van het verreweg terugdringen van de Epo in de atletiek?
Je hoeft het er niet mee eens te zien, maar schrijf niet, dat zo'n redenering niet te begrijpen zou zijn.
-------------------------------------------------------
> Misschien iets minder met je paard praten, want
> niemand begrijpt dit.
Je had niet begrepen dat het om prestaties in 2016 gaat?
Je had ook niet begrepen, dat EPO gebruik al sinds 1993 gelinkt wordt aan loopafstanden in de atletiek?
Begrijp je überhaupt wel eens iets, dat niet in je kraam te pas komt?
Top 500 aller tijden op de 1500m bevat 500 namen. Begrepen?
Van die 500 is er zegge en schrijve één naam ervan terug te vinden in de seizoensranglijst 2016, terwijl we al vlak voor Rio zitten. Niet op 2 januari 2016.
Dus alle jaren met uitzondering van het nu lopende jaar 2016 zijn goed voor 499 namen, 2016 dus voor één witte raaf.
Zou het echt vreemd zijn dit enorme verschil terug te willen voeren tot het effect van het verreweg terugdringen van de Epo in de atletiek?
Je hoeft het er niet mee eens te zien, maar schrijf niet, dat zo'n redenering niet te begrijpen zou zijn.
Bromertà Schreef:
-------------------------------------------------------
> In Kenia lopen ze nu zeker de polonaise !?
Atletiek was mijn eerste liefde en ooit waande ik me zelfs statisticus.
Nog ken ik bepaalde actuele 500 aller tijdenlijsten uit mijn hoofd? Gelooft U het, Broeder?
Het is uiteraard niet voor de eerste keer, dat zodra ik de atletiek in de vergelijking gooi, er ineens iets raars gebeurt.
-------------------------------------------------------
> In Kenia lopen ze nu zeker de polonaise !?
Atletiek was mijn eerste liefde en ooit waande ik me zelfs statisticus.
Nog ken ik bepaalde actuele 500 aller tijdenlijsten uit mijn hoofd? Gelooft U het, Broeder?
Het is uiteraard niet voor de eerste keer, dat zodra ik de atletiek in de vergelijking gooi, er ineens iets raars gebeurt.
een onderzoek op slechtgetrainden... bekijk de snelheid van de klim op de Ventoux en je weet genoeg. pokke onderzoek van het jaar dus.
Misschien word dit onderzoek wel de her-intrede van epo in het peleton, want het werkt niet
Misschien word dit onderzoek wel de her-intrede van epo in het peleton, want het werkt niet
Wat als epo een placebo is?
Het dopingmiddel epo, waarvan iedereen dacht dat het hielp om harder te lopen, te langlaufen, te schaatsen of te fietsen, helpt niet. Dat is tenminste de voorlopige uitkomst van een onderzoek van het Centre for Human Drug Research van de Universiteit van Leiden. Zondag reden 48 redelijk getrainde recreatiefietsers de Mont Ventoux op en de helft die geen epo toegediend had gekregen ging gemiddeld iets harder omhoog.
Door: Bert Wagendorp
Dat is nog geen hard bewijs voor de stelling dat we ons al die tijd voor niks druk hebben gemaakt over de prestatiebevorderende werking van epo. En het is ook geen argument om Lance Armstrong zijn zeven Tourzeges terug te geven. Of epo werkt of niet, weten we pas wanneer de prestatiecurves van de 48 proefkonijnen bekend zijn en dat duurt nog even. De exercitie op de Mont Ventoux was een mooie publiciteitsstunt - daar worden wetenschappers ook steeds beter in. De échte uitslag horen we over een paar maanden.
Voorlopig kan ik me niet voorstellen dat epo, een zeer goed medicijn voor patiënten met een tekort aan rode bloedlichaampjes, de atleet níét zou helpen. Maar dat kan komen omdat ik nog sportjournalist was in de tijd dat het middel de sportmarkt veroverde en je alom hoorde dat er een nieuw wondermiddel beschikbaar was, waarmee atleten hun prestaties sterk konden verbeteren.
Epo werd het eerst gebruikt in het langlaufen en in de atletiek, de Moeder van alle Dopingsporten. Daarna druppelde het door naar andere sportsectoren, zoals wielrennen, schaatsen en voetbal. In het wielrennen gold de Amerikaan Greg Lemond lange tijd als de laatste renner die de Tour de France had gewonnen zonder epo. Daarna kwamen Indurain, Riis, Pantani en Armstrong, van wie vrij algemeen wordt aangenomen dat ze het middel wél gebruikten - Riis en Armstrong gaven dat later ook toe.
Ik heb voormalige profwielrenners onder mijn beste vrienden. Onder hen zijn er een paar die reden in de jaren negentig, de hoogtijperiode van het epokoersen. En geen van hen denkt dat epo niet hielp: ze werden opeens aan alle kanten voorbij gereden door tot dan onbekende meefietsers. Er restten hen twee opties: of ze gingen ook gebruiken om de epo-aangedreven racemachines bij te houden, of ze stopten.
Dankzij de Leidse onderzoekers wordt het nu heel interessant. Want misschien maakten journalisten, wielertrainers, fysiologen, ploegleiders én renners deel uit van hetzelfde, niet op harde feiten gebaseerde geloof: dat epo je in een bovenmenselijk wezen veranderde. De Leidenaren zijn niet de eersten die vraagtekens zetten bij de werkzaamheid van epo bij topsporters. De Maastrichtse fysioloog Harm Kuipers deed dat bijvoorbeeld vijftien jaar geleden al.
Er wordt steeds meer bekend over de geweldige kracht van de placebo: denken dat je iets krijgt toegediend dat helpt bij genezing of om harder te fietsen, helpt ook, en soms heel erg goed. Wat als straks wordt bewezen dat epo in feite een placebo was? Dat louter de suggestie bij Lance Armstrong het best werkte? Dan gaan een hoop moralisten voor schut - hun heilige verontwaardiging was in dat geval gebaseerd op onwetendheid en niet op feiten.
De dopingjagers hebben hun verdedigingslinie al betrokken. Wat de uitslag van het onderzoek ook mag zijn: toen mocht het niet, dus de straffen waren terecht. Lance Armstrong krijgt zijn Tourzeges nooit meer terug en Michael Boogerd zal niet in ere worden hersteld.
Gelovigen en dogmatici zijn niet gevoelig voor rationele argumenten, ze ketenen zich vast aan het eigen gelijk.
Training en vooruitgang.
Exercise Science and Coaching: Correcting Common Misunderstandings About Endurance and Exercise
By: Andrew N. Bosch, PhD
VO2 Max
Every so often a request is received from the coach of a runner or cyclist wanting to know if it would be possible to measure the VO2 max of one of their athletes. I explain that it is, indeed, possible, but then go on to ask why they want to have the VO2 max of the athlete measured? There is usually one of two replies. Firstly, I am told, by knowing his or her VO2 max the runner will know the esoteric time that he or she is ultimately capable of running for some particular race distance, and therefore their ultimate potential as a runner. Secondly, once their VO2 max is known it will be possible to prescribe the ultimate personalised training schedule. Unfortunately, knowing the VO2 max of a runner does not answer either question.
It is widely believed by those involved in endurance sports that the VO2 max is genetically determined and never changes, and that an individual is born with either a high or low VO2 max. Generally, someone with a high VO2 max value is considered to have a cardiovascular system capable of delivering large amounts of oxygen to the working muscle and is able to exercise at a maximum aerobic work output that is determined by the exercise intensity that can be sustained by this supply of oxygen [1]. In this paradigm it does not appear to matter whether a runner or cyclist is unfit or superbly fit, the VO2 max value obtained in a test is theoretically the same. However, it is intuitively obvious that when fit, the athlete can run much faster on the treadmill than when unfit. Thus, since VO2 max is genetically determined and does not change, VO2 max would be reached at a relatively slow running speed when a runner is unfit compared to when very fit, when a much higher speed or workload can be reached. This means that in a totally unfit world class runner we would measure a high VO2 max (for example, 75 ml/kg/min or higher, a reasonable VO2 max value for an elite runner) at a speed of maybe 17 km/hr in a testing protocol in which the treadmill remains flat during the test. When very fit the same athlete will reach the same VO2 max, but now the speed reached on the treadmill will be around 24 km/hr (a reasonable speed for an elite athlete in such a test). The problem is that such a high VO2 max is never measured at a speed of just 17 km/hr, or thereabout. This would be almost impossibly inefficient [2]. The theory of a genetically set and unchanging VO2 max, regardless of work output therefore begins to appear a little shaky.
This concept of VO2 max evolved originally from misinterpretation of the data of early experimental work [1; 3-5]. It was believed that as an athlete ran faster and faster during a treadmill test, an increasing volume of oxygen was needed by the muscles, a process which continued until the supply of oxygen became limiting, or the ability of the muscle to utilise oxygen was exceeded. At this point there would be no further increase in oxygen uptake, despite further increases in running speed [1]. The plateau in oxygen utilisation was regarded as the VO2 max of the runner. If high, then the athlete had great genetic potential. This has been termed the cardiovascular/ anaerobic model by Noakes [1] and needs revision, although others adhere to the concept [6]. However, 30% of all runners and cyclists tested in exercise laboratories never show a plateau in their oxygen uptake [4; 7]. Instead, the oxygen uptake is still increasing when the athlete cannot continue the test. The conventional view of VO2 max now appears to be even more suspect.
Consider a different possibility. The muscles of a runner require a certain amount of oxygen to sustain contraction at a given speed. When the speed is increased, the muscles have to work harder and there is therefore a corresponding increase in the volume of oxygen needed to run at the higher speed. As the runner runs faster and faster, it follows that there is a concomitant increase in the oxygen required, until ultimately something other than oxygen supply to the muscle prevents the muscle from being able to work harder and to sustain a further increase in running speed.
The brain may be the ultimate subconscious controller, by sensing a pending limitation in the maximum capacity of the coronary blood flow to supply oxygen to the heart as exercise intensity increases, and then preventing a further increase in muscle contractility to prevent damage to the heart during maximal exercise [1].
The volume of oxygen being used by the muscle when maximum running speed has been reached is termed the VO2 max. With this theory, the increase in oxygen requirement merely tracks the increase in running speed, until a peak running speed and therefore peak oxygen requirement (VO2 max) is attained. It is easy to see why the VO2 max value will change (which it does) as a runner gets fitter and becomes capable of running faster. Within this framework, the genetically determined limit of VO2 max is actually determined by the highest running speed that the contractility of the muscles can sustain [8] before the brain limits performance to protect the heart, as described above [1]. Of practical importance, is that the exercise scientist and coach cannot use the VO2 max test as a predictor of future performance in someone who still has the capacity to improve their running by utilising a scientifically designed training programme. A great training-induced increase in running speed will result in a substantial change in VO2 max. Only when widely disparate groups of athletes are tested can a VO2 max value be used to distinguish between athletes (i.e. very fast and very slow [2; 9; 10]). In a group of athletes with similar ability, the VO2 max value cannot distinguish between the faster and slower runners i.e. their race performance. Neither is the knowledge of a VO2 max value going to assist in the construction of a training programme, other than by indirectly giving an indication of the time in which a race may currently be completed, by the use of various tables that are available [11]. Indeed, current race performance provides the most useful information for the coach on which to base training prescription [11].
There are, however, some potential uses of a VO2 max test for a coach. When constructing a training programme for someone who has not run any races and who therefore has no race times from which to determine current ability, a VO2 max test will help by giving an indication of the current capability of the athlete on which to base training schedules. If done at regular intervals, the test can provide information about the efficacy of a training programme [11] as laboratory conditions are very reproducible with regard to temperature and absence of wind. However, the peak speed attained in the test is probably the best indicator of current ability [1; 12-14] and not the actual VO2 max value. Race times remain the most useful measure on which to prescribe running speed in training schedules [11].
…
[highperformancerowing.net]
Exercise Science and Coaching: Correcting Common Misunderstandings About Endurance and Exercise
By: Andrew N. Bosch, PhD
VO2 Max
Every so often a request is received from the coach of a runner or cyclist wanting to know if it would be possible to measure the VO2 max of one of their athletes. I explain that it is, indeed, possible, but then go on to ask why they want to have the VO2 max of the athlete measured? There is usually one of two replies. Firstly, I am told, by knowing his or her VO2 max the runner will know the esoteric time that he or she is ultimately capable of running for some particular race distance, and therefore their ultimate potential as a runner. Secondly, once their VO2 max is known it will be possible to prescribe the ultimate personalised training schedule. Unfortunately, knowing the VO2 max of a runner does not answer either question.
It is widely believed by those involved in endurance sports that the VO2 max is genetically determined and never changes, and that an individual is born with either a high or low VO2 max. Generally, someone with a high VO2 max value is considered to have a cardiovascular system capable of delivering large amounts of oxygen to the working muscle and is able to exercise at a maximum aerobic work output that is determined by the exercise intensity that can be sustained by this supply of oxygen [1]. In this paradigm it does not appear to matter whether a runner or cyclist is unfit or superbly fit, the VO2 max value obtained in a test is theoretically the same. However, it is intuitively obvious that when fit, the athlete can run much faster on the treadmill than when unfit. Thus, since VO2 max is genetically determined and does not change, VO2 max would be reached at a relatively slow running speed when a runner is unfit compared to when very fit, when a much higher speed or workload can be reached. This means that in a totally unfit world class runner we would measure a high VO2 max (for example, 75 ml/kg/min or higher, a reasonable VO2 max value for an elite runner) at a speed of maybe 17 km/hr in a testing protocol in which the treadmill remains flat during the test. When very fit the same athlete will reach the same VO2 max, but now the speed reached on the treadmill will be around 24 km/hr (a reasonable speed for an elite athlete in such a test). The problem is that such a high VO2 max is never measured at a speed of just 17 km/hr, or thereabout. This would be almost impossibly inefficient [2]. The theory of a genetically set and unchanging VO2 max, regardless of work output therefore begins to appear a little shaky.
This concept of VO2 max evolved originally from misinterpretation of the data of early experimental work [1; 3-5]. It was believed that as an athlete ran faster and faster during a treadmill test, an increasing volume of oxygen was needed by the muscles, a process which continued until the supply of oxygen became limiting, or the ability of the muscle to utilise oxygen was exceeded. At this point there would be no further increase in oxygen uptake, despite further increases in running speed [1]. The plateau in oxygen utilisation was regarded as the VO2 max of the runner. If high, then the athlete had great genetic potential. This has been termed the cardiovascular/ anaerobic model by Noakes [1] and needs revision, although others adhere to the concept [6]. However, 30% of all runners and cyclists tested in exercise laboratories never show a plateau in their oxygen uptake [4; 7]. Instead, the oxygen uptake is still increasing when the athlete cannot continue the test. The conventional view of VO2 max now appears to be even more suspect.
Consider a different possibility. The muscles of a runner require a certain amount of oxygen to sustain contraction at a given speed. When the speed is increased, the muscles have to work harder and there is therefore a corresponding increase in the volume of oxygen needed to run at the higher speed. As the runner runs faster and faster, it follows that there is a concomitant increase in the oxygen required, until ultimately something other than oxygen supply to the muscle prevents the muscle from being able to work harder and to sustain a further increase in running speed.
The brain may be the ultimate subconscious controller, by sensing a pending limitation in the maximum capacity of the coronary blood flow to supply oxygen to the heart as exercise intensity increases, and then preventing a further increase in muscle contractility to prevent damage to the heart during maximal exercise [1].
The volume of oxygen being used by the muscle when maximum running speed has been reached is termed the VO2 max. With this theory, the increase in oxygen requirement merely tracks the increase in running speed, until a peak running speed and therefore peak oxygen requirement (VO2 max) is attained. It is easy to see why the VO2 max value will change (which it does) as a runner gets fitter and becomes capable of running faster. Within this framework, the genetically determined limit of VO2 max is actually determined by the highest running speed that the contractility of the muscles can sustain [8] before the brain limits performance to protect the heart, as described above [1]. Of practical importance, is that the exercise scientist and coach cannot use the VO2 max test as a predictor of future performance in someone who still has the capacity to improve their running by utilising a scientifically designed training programme. A great training-induced increase in running speed will result in a substantial change in VO2 max. Only when widely disparate groups of athletes are tested can a VO2 max value be used to distinguish between athletes (i.e. very fast and very slow [2; 9; 10]). In a group of athletes with similar ability, the VO2 max value cannot distinguish between the faster and slower runners i.e. their race performance. Neither is the knowledge of a VO2 max value going to assist in the construction of a training programme, other than by indirectly giving an indication of the time in which a race may currently be completed, by the use of various tables that are available [11]. Indeed, current race performance provides the most useful information for the coach on which to base training prescription [11].
There are, however, some potential uses of a VO2 max test for a coach. When constructing a training programme for someone who has not run any races and who therefore has no race times from which to determine current ability, a VO2 max test will help by giving an indication of the current capability of the athlete on which to base training schedules. If done at regular intervals, the test can provide information about the efficacy of a training programme [11] as laboratory conditions are very reproducible with regard to temperature and absence of wind. However, the peak speed attained in the test is probably the best indicator of current ability [1; 12-14] and not the actual VO2 max value. Race times remain the most useful measure on which to prescribe running speed in training schedules [11].
…
[highperformancerowing.net]
De gemiddelde man tussen 20 en 45 jaar heeft een VO2max van 43 ml O2/kg/min. Slechts een kleine 16% scoort hoger dan 48,5 ml O2/kg/min.
Bij de gemiddelde CHDR-deelnemer was z’n VO2max om en nabij 60 ml O2/kg/min. Amper 0,6% komt in de buurt van de gemiddelde prof die 75 ml O2/kg/min verwerkt.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 22/06/2016 21:01 door Bromertà.
Bij de gemiddelde CHDR-deelnemer was z’n VO2max om en nabij 60 ml O2/kg/min. Amper 0,6% komt in de buurt van de gemiddelde prof die 75 ml O2/kg/min verwerkt.
2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 22/06/2016 21:01 door Bromertà.
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.