Welkom!
» Log in
» Registreer een nieuw account
Waar was Vrouwe Fortuna?
Gepost door Bromertà
Waar was Vrouwe Fortuna?
De gehele collage kwam versnipperd binnen. Schakelend tussen NPO 1, Sporza, BBC One en BBC Two verscheen een verzameling fragmenten op het TV scherm in de huiskamer waarbij bijna niets verloren raakte. De rode draad mocht de kijker zelf door de stukjes rijgen om oorzaak en gevolg binnen aannemelijke grenzen in samenhang te binden.
De start. Iedereen was op de afspraak, zelfs die ene waarvan je dat dan weer niet zou verwachten, maar die beter niet bij name genoemd zou moeten worden. Ze reed keurig achter alle feiten aan, in een anoniem niemandsland.
Een Belgische jongeling drukt haar neus tegen het venster. De Cauwer weet te melden dat ze de jongste deelneemster is. In de achtervolging offert de oudste van het pak, Kirsten Armstrong, zich op voor volk en vaderland.
Ellen van Dijk, de kloeke blondine met een heerlijke Noord-Hollandse tongval heerst als een koningin in sprookjesland. Iedere poging van een renster met naam, of uit een land met rensters van naam, wordt faliekant in de kiem gesmoord. Bergop pedaleert dat grote afgetrainde lichaam ogenschijnlijk onvermoeibaar met de beste klimgeiten mee. Ook Annemiek van Vleuten laat zich van voren zien als hoedster van de Hollandse belangen.
Op de kasseistrook worden weinig of geen fouten gemaakt. Er rollen wat bidons over de weg. Slechts een ongelukkige trapt haar ketting in wanhopige bewegingsloosheid.
Even een beeld van Marianne Vos als waterdraagster. Zou ze dan toch geen goeie benen hebben vandaag en zich opofferen? Niet veel later, na het verlaten van het eerste circuit, kiest ze heldhaftig de aanval, en pakt met een vijftal anderen meer dan een minuut. Hoe je de boel onder druk zet, is wel aan Vos besteed. De Amerikanen moeten uit hun pijp komen.
Dan begint de slopende dubbel klim in het rondje binnenland, waar een Chineesachtig uitzicht als een toeristische attractie ligt te wachten. Vos oogt kwiek, maar de voorsprong loopt pijlsnel terug tot een handvol seconden.
Aan kop van het peloton een transgender versie van Froome, luisterend naar de naam Mara Abbott, een bewegend skelet met afgeknipte mouwtjes en ditto broekspijpen. Het houterige rondduwen van de pedalen verdient geen schoonheidsprijs, maar die bestaat gelukkig niet in de wielersport. Snel naar boven gaat ze zeker. Vos wordt overvleugeld. Voorin nu twee andere Nederlandse troeven: Anna van de Breggen en Annemiek van Vleuten, die een bere wedstrijd rijdt.
Onheilspellend gedruppel valt uit de lucht. Een bloedlinke afdaling in het donker onder het dicht begroeide gebladerte doemt op in de zeer nabije toekomst. De hel als neerwaartse weg in een overbodige jungle.
Van de Breggen versnelt, maar heeft niet de macht om een gat te slaan. Het Amerikaans-vrouwelijke equivalent van Froome die ogenschijnlijk leeft op slablaadjes roept haar tot de orde. Amper vijf vrouwen zullen gaan uitmaken wie als eerste boven komt, om dan via de hel naar de verlossing van het zeezand te snellen.
Maar Annemiek van Vleuten heeft andere plannen en trekt stevig door. Niemand kan volgen, maar de voorsprong op de sla-eter blijft miniem en allerminst geruststellend. Het tekort aan vlees rond de botten van haar directe tegenstrever doet vermoeden dat daar weinig sprintvermogen in zit.
Toch daalt Van Vleuten als een furieuze merrie en ze verdwijnt uitzicht, diep de nacht in van haar stoutste dromen. De TV-motor volgt de voorzichtige manoeuvres van de Amerikaanse. Dan volgt een beeld van de achtervolgers: Van de Breggen, de Zweedse Johansson en de Italiaanse Longo Borghini.
Vlak voor de top had de bordjes-motor getoond dat hun achterstand zo’n 50 seconden telde.
Alles was nog mogelijk, maar Annemiek van Vleuten had de beste papieren. Eindelijk dan een overschakeling naar de koploopster. Van Vleuten daalde als een volleerd pistier, sneed de bochten perfect aan en leek geen onnodige risico’s te nemen.
Een bocht naar rechts. Een bocht zoals er al tientallen onder de wielen waren geschoten. Niks bijzonders, maar bij het uitkomen blijkt toch dat ze hem verkeerd had ingeschat. De snelheid te hoog. Bijremmen. Het achterwiel slipt. Die vervaarlijke betonnen rand komt dichter en dichter. Van schrik te hard in de voorrem. Voorwiel blokkeert en Annemiek vliegt over de kop. De droom uiteen gespat. Het Goud aan gruzelementen. Een levenloos lichaam tegen een stompzinnige stoeprand verdwijnt uit beeld …
De Amerikaanse lijkt het Goud in de smalle schoot geworpen te krijgen, maar wordt op de hielen gezeten door het eerder genoemde drietal. De weg naar Copacabana lijkt kort, vlak en een zegetocht. Met amper 8 kilometers te gaan vertraagt de tijd, loopt iedere voorspelling spaak en valt de wedstrijd in weer een onverwachte wending. Beetje bij beetje snoepen de drie seconden weg. De houterigheid van de koploopster ontaardt in opeenvolging van trekken en rukken van ledematen die de serie van krampachtig schokken overbrengt op stuur en pedalen. Dit is geen fietsen meer, maar ongecoördineerd op twee wielen proberen voort te bewegen.
Minder dan een kilometer te gaan. Mara Abbott is minder dan een dooie mus voor een kat met zes benen. Wie heeft de sterkste zenuwen? Welk paar benen kan nog wat na zo’n lange martelgang?
De meet wordt zichtbaar. Met 150 meter te gaan plaatst Anna van de Breggen haar alles beslissende sprint, Johansson heeft het nakijken: Zilver. Broghini stelt zich dik tevreden met Brons. De uitgemergelde Mara Abbott blijft eenzaam achter met een diploma.
Anna wint Goud met een zwart randje. Het bewegingsloze lichaam van haar teamgenoot kan niet en nooit meer uit haar geheugen worden gewist en zindert na als een doffe nodeloze dreun.
De ceremonie protocollaire leek al voorbestemd om in mineur afgesloten te worden. Sober en ontdaan van alle franje en egards. Het was alsof zelfs de Griekse Goden de regie uit handen hadden gegeven.
Maar wat een geweldige teamgeest van stuk voor stuk sportvrouwen om in te lijsten.
3 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 08/08/2016 15:18 door Bromertà.
De gehele collage kwam versnipperd binnen. Schakelend tussen NPO 1, Sporza, BBC One en BBC Two verscheen een verzameling fragmenten op het TV scherm in de huiskamer waarbij bijna niets verloren raakte. De rode draad mocht de kijker zelf door de stukjes rijgen om oorzaak en gevolg binnen aannemelijke grenzen in samenhang te binden.
De start. Iedereen was op de afspraak, zelfs die ene waarvan je dat dan weer niet zou verwachten, maar die beter niet bij name genoemd zou moeten worden. Ze reed keurig achter alle feiten aan, in een anoniem niemandsland.
Een Belgische jongeling drukt haar neus tegen het venster. De Cauwer weet te melden dat ze de jongste deelneemster is. In de achtervolging offert de oudste van het pak, Kirsten Armstrong, zich op voor volk en vaderland.
Ellen van Dijk, de kloeke blondine met een heerlijke Noord-Hollandse tongval heerst als een koningin in sprookjesland. Iedere poging van een renster met naam, of uit een land met rensters van naam, wordt faliekant in de kiem gesmoord. Bergop pedaleert dat grote afgetrainde lichaam ogenschijnlijk onvermoeibaar met de beste klimgeiten mee. Ook Annemiek van Vleuten laat zich van voren zien als hoedster van de Hollandse belangen.
Op de kasseistrook worden weinig of geen fouten gemaakt. Er rollen wat bidons over de weg. Slechts een ongelukkige trapt haar ketting in wanhopige bewegingsloosheid.
Even een beeld van Marianne Vos als waterdraagster. Zou ze dan toch geen goeie benen hebben vandaag en zich opofferen? Niet veel later, na het verlaten van het eerste circuit, kiest ze heldhaftig de aanval, en pakt met een vijftal anderen meer dan een minuut. Hoe je de boel onder druk zet, is wel aan Vos besteed. De Amerikanen moeten uit hun pijp komen.
Dan begint de slopende dubbel klim in het rondje binnenland, waar een Chineesachtig uitzicht als een toeristische attractie ligt te wachten. Vos oogt kwiek, maar de voorsprong loopt pijlsnel terug tot een handvol seconden.
Aan kop van het peloton een transgender versie van Froome, luisterend naar de naam Mara Abbott, een bewegend skelet met afgeknipte mouwtjes en ditto broekspijpen. Het houterige rondduwen van de pedalen verdient geen schoonheidsprijs, maar die bestaat gelukkig niet in de wielersport. Snel naar boven gaat ze zeker. Vos wordt overvleugeld. Voorin nu twee andere Nederlandse troeven: Anna van de Breggen en Annemiek van Vleuten, die een bere wedstrijd rijdt.
Onheilspellend gedruppel valt uit de lucht. Een bloedlinke afdaling in het donker onder het dicht begroeide gebladerte doemt op in de zeer nabije toekomst. De hel als neerwaartse weg in een overbodige jungle.
Van de Breggen versnelt, maar heeft niet de macht om een gat te slaan. Het Amerikaans-vrouwelijke equivalent van Froome die ogenschijnlijk leeft op slablaadjes roept haar tot de orde. Amper vijf vrouwen zullen gaan uitmaken wie als eerste boven komt, om dan via de hel naar de verlossing van het zeezand te snellen.
Maar Annemiek van Vleuten heeft andere plannen en trekt stevig door. Niemand kan volgen, maar de voorsprong op de sla-eter blijft miniem en allerminst geruststellend. Het tekort aan vlees rond de botten van haar directe tegenstrever doet vermoeden dat daar weinig sprintvermogen in zit.
Toch daalt Van Vleuten als een furieuze merrie en ze verdwijnt uitzicht, diep de nacht in van haar stoutste dromen. De TV-motor volgt de voorzichtige manoeuvres van de Amerikaanse. Dan volgt een beeld van de achtervolgers: Van de Breggen, de Zweedse Johansson en de Italiaanse Longo Borghini.
Vlak voor de top had de bordjes-motor getoond dat hun achterstand zo’n 50 seconden telde.
Alles was nog mogelijk, maar Annemiek van Vleuten had de beste papieren. Eindelijk dan een overschakeling naar de koploopster. Van Vleuten daalde als een volleerd pistier, sneed de bochten perfect aan en leek geen onnodige risico’s te nemen.
Een bocht naar rechts. Een bocht zoals er al tientallen onder de wielen waren geschoten. Niks bijzonders, maar bij het uitkomen blijkt toch dat ze hem verkeerd had ingeschat. De snelheid te hoog. Bijremmen. Het achterwiel slipt. Die vervaarlijke betonnen rand komt dichter en dichter. Van schrik te hard in de voorrem. Voorwiel blokkeert en Annemiek vliegt over de kop. De droom uiteen gespat. Het Goud aan gruzelementen. Een levenloos lichaam tegen een stompzinnige stoeprand verdwijnt uit beeld …
De Amerikaanse lijkt het Goud in de smalle schoot geworpen te krijgen, maar wordt op de hielen gezeten door het eerder genoemde drietal. De weg naar Copacabana lijkt kort, vlak en een zegetocht. Met amper 8 kilometers te gaan vertraagt de tijd, loopt iedere voorspelling spaak en valt de wedstrijd in weer een onverwachte wending. Beetje bij beetje snoepen de drie seconden weg. De houterigheid van de koploopster ontaardt in opeenvolging van trekken en rukken van ledematen die de serie van krampachtig schokken overbrengt op stuur en pedalen. Dit is geen fietsen meer, maar ongecoördineerd op twee wielen proberen voort te bewegen.
Minder dan een kilometer te gaan. Mara Abbott is minder dan een dooie mus voor een kat met zes benen. Wie heeft de sterkste zenuwen? Welk paar benen kan nog wat na zo’n lange martelgang?
De meet wordt zichtbaar. Met 150 meter te gaan plaatst Anna van de Breggen haar alles beslissende sprint, Johansson heeft het nakijken: Zilver. Broghini stelt zich dik tevreden met Brons. De uitgemergelde Mara Abbott blijft eenzaam achter met een diploma.
Anna wint Goud met een zwart randje. Het bewegingsloze lichaam van haar teamgenoot kan niet en nooit meer uit haar geheugen worden gewist en zindert na als een doffe nodeloze dreun.
De ceremonie protocollaire leek al voorbestemd om in mineur afgesloten te worden. Sober en ontdaan van alle franje en egards. Het was alsof zelfs de Griekse Goden de regie uit handen hadden gegeven.
Maar wat een geweldige teamgeest van stuk voor stuk sportvrouwen om in te lijsten.
3 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 08/08/2016 15:18 door Bromertà.
Er was geen 'objectieve' noodzaak tot driest afdalen nee. Maar het feit dat er geen 'oortjes' in koers waren en Van Vleuten om die reden waarschijnlijk weinig tot niets wist over de grote voorsprong die zij en Abbott op die slotklim bijeen gereden hadden, maakt haar driestheid wel stukken begrijpelijker. Nog even los van de opwinding die zich van haar meester zal hebben gemaakt bij het idee dat goud voor het oprapen lag als zij, de sterkere tijdrijdster, met voorsprong aan het vlakke slotstuk zou kunnen beginnen. Kortom: handen af van Annemiek! (dat geldt ook voor Thijs ja 
).
).
Sorry, alleen geregistreerde gebruikers mogen berichten plaatsen in dit forum.